Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και είναι η ώρα να διαβάσουμε κάποιο πρόγραμμα, να ακούσουμε λύσεις, να ιχνηλατήσουμε προοπτικές. Να διατυπωθούν δηλαδή ιδέες με θετικό πρόσιμο (και όχι απλώς αντί-θεσεις), σχεδιασμοί και... διαθέσεις για τη λύση των τοπικών προβλημάτων, με τρόπο παρεμβατικό, συγκεκριμένο, φυσικά αγωνιστικό, προοδευτικό, τολμηρό και ριζοσπαστικό, κόντρα στη δυσκοιλιότητα της εποχής. Ναι, δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Ναι, οι φαύλοι που μας κυβερνούν έχουν γράψει τη νησιωτικότητα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Γι’ αυτό όμως ψάχνουμε να αναδείξουμε τους ικανούς. Αλλιώς θα γυρεύαμε τους όμορφους.

Χρειάζονται προτάσεις που να ανακατεύουν τα δεδομένα, να προτείνουν δοκιμές, να ξεβολεύουν τις συντεχνίες – κομματικές δεξαμενές... δηλαδή να βρίσκουν τον τρόπο για να κάνουν τα πράγματα να λειτουργούν. Όπως οι περιβόητοι πρόγονοί μας που πρόκοψαν σε δύσκολους καιρούς, βρήκαν λύσεις και τώρα μόνο στολίζουν τις ανακοινώσεις μας.

Θα πρέπει να αναρωτηθεί με ειλικρίνεια το νησί του Ίκαρου, αν δουλειά του Δημάρχου είναι τα σκουπίδια, η ανακύκλωση, η εύρυθμη λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών, η αντιμετώπιση των κατά τόπους προβλημάτων, κλπ, ή η υποχρέωσή του να δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά την αντίθεση του στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τον καπιταλισμό, στα ξένα κέντρα και τα Ελοχίμ, στην τρύπα του όζοντος  και το γεγονός του θανάτου.

Αν είναι να περάσουμε σε συγκεκριμένες τοπικές προτάσεις-λύσεις, μόνο όταν τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο λειτουργήσουν σύμφωνα με την δική μας ιδεολογία, τότε... θα χρειαστεί να ζήσουμε ακόμα περισσότερα χρόνια.

Γιατί στην Ικαρία, υπεραιωνόβιοι δεν είναι μόνο οι κάτοικοι αλλά και τα προβλήματα.

Βέβαια, η ανάπτυξη μιας άλλης δυναμικής (πέρα από την απαραίτητα ειλικρινή βούληση να λυθούν όντως τα προβλήματα), προϋποθέτει ισορροπίες και ρήξεις, ευελιξία, ειλικρίνεια στα λάθη και τις δικές μας ευθύνες, ποικιλία αναφορών στο πώς αντιμετωπίζονται επιτυχώς τα προβλήματα στον υπόλοιπο ντουνιά, εξειδικευμένες γνώσεις, επιστράτευση των ικανών και μια εξωστρεφή νοοτροπία που να δοκιμάζει πράγματα χωρίς να φοβάται ότι θα χαλάσει το ικαριακό DNA. Το οποίο a propos, για να παραμείνει στη ζωή, όπως ο κάθε ζωντανός οργανισμός, πρέπει να εξελιχθεί και όχι να μπει στο μουσείο.

Όλα τα παραπάνω, μαρτυρούν μία και μόνο ανάγκη: Την σύνθεση. Σε κάθε επίπεδο. Ακόμα και στους αγώνες. Εδώ πάσχουμε. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο ικαριακό χαρακτηριστικό αλλά σημείο των καιρών. Οι άνθρωποι περιχαρακώνονται σε κλειστές ομάδες, φανατίζονται, παπαγαλίζουν μανιφέστα και υπάρχουν μόνο μέσα από την εναντίωση τους στην άλλη κλειστή ομάδα.

Φυσικά όταν λέμε για σύνθεση δυναμικών, δεν εννοούμε το τουρλουμπούκι της δημοτικής αρχής, την πολιτική των επιστολών (κόντρα στην πολιτική των ανακοινώσεων), την ανέμπνευστη διαχείριση και την απαξίωση της διαφορετικής άποψης (ή τη συκοφαντία, όπως την βιώσαμε εδώ στο ikariamag μια-δυο φορές αυτά τα 3 1/2 χρόνια).

Στο ικαριακό πάντως προεκλογικό τερέν, οι υποψήφιοι περνούν από τον αντιμνημονιακό ορό της αλήθειας προκειμένου να ταυτοποιηθεί το γονίδιο αντιμερκελικής καθαρότητας τους, τα αγωνιστικόμετρα έχουν πάρει φωτιά, τα ξυπνητήρια χτυπάνε όλο και πιο νωρίς... για να πιάσουμε το καλύτερο πόστο στο πεδίο διαμαρτυρίας και να φανεί πρώτη μούρη το δικό μας μπαϊράκι. Και φυσικά μιλάμε μόνο για Απόλυτες Αλήθειες οι οποίες είναι κατά-δικες μας γι’ αυτό και οι δικοί μας ψηφοφόροι έχουν το δικαίωμα να ονοματίζονται με λέξεις που δηλώνουν το όλον και όχι ένα μέρος του.

Έτσι, έχουμε τις «Λαικές Επιτροπές» και όχι «Λαϊκές Επιτροπές του ΚΚΕ» , όπως και την ΙΚΑ.ΡΙ.Α (!!!!) και όχι «Ικαρία του Σύριζα». Σε αυτήν την ονοματοδοσία συμπυκνώνεται – κορυφώνεται όλη η δυσλειτουργία της σκέψης μας (σε πανελλήνιο επίπεδο). Σε μια χώρα που δημοκράτης είναι μόνο ο αριστερός και αριστερός είναι μόνο αυτός που ανήκει στην παράταξη μας, ο καθένας μπορεί να δηλώνει ότι εκπροσωπεί το σύνολο του λαού. Γι’ αυτό και δε χρειάζεται να συνθέσει οπτικές.

Να πούμε εδώ βέβαια πως το έθος της ελληνικής γλώσσας απαγορεύει να τονισθεί μια λέξη στη συλλαβή που τονίζεται μια άλλη ίδια λέξη όταν εκείνη δηλώνει (σημαίνει) κάτι μεγαλύτερο-καλύτερο. Γι’ αυτό και Λυκούργος και όχι Λυκουργός (που είναι μόνο ο Φοίβος Απόλλων), Λάμπρος, Χρήστος, Σταύρος, γι’αυτό και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός έπρεπε να λέγεται Λάος.

Δε μπορεί, σκέφτομαι ώρες ώρες, θα υπάρχουν και άνθρωποι – ψηφοφόροι που βλέπουν με μια σχετικότητα τα πράγματα και όχι μαύρο άσπρο, που δεν ενδίδουν στην Παραμύθα ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου και όλοι συνωμοτούν εναντίον μας (γιατί αν θυμάμαι καλά και τότε που τα πράγματα ήταν ευκολότερα, οι τότε κοινοτάρχες και μετέπειτα Δήμαρχοι, πάλι για το κακό Κράτος μάς μιλούσαν όσο τα άλλα μέρη πήγαιναν μπροστά), που στέκονται με μια σκεπτικότητα απέναντι σε αυτή την παντελή έλλειψη συγκεκριμένων λύσεων, που αναζητούν την πολυφωνία και την υγιή ζύμωση και δε μπορούν τη λαϊκίστικη καπηλεία του ικαριακού λαού από όποιον νομίζει ότι μιλάει εξ ονόματος του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην πολιτική.

Ξέρω ότι οι απόψεις μου απηχούν μιας ελαχιστότατης μειοψηφίας όμως πιστεύω ότι υπάρχουν και στο νησί άνθρωποι που έχουν ιδέες οι οποίες μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω. Συγκεκριμένες, που σε κάνουν να λες... ναι ρε... αυτός είναι ο τρόπος, μπορούμε να το κάνουμε να συμβεί; Τι λετε, το προσπαθούμε;

Και κάπου εκεί, βρίσκω μια τέτοια σκέψη που κάνει ακριβώς αυτό: Συνθέτει 2 δεδομένα για να προκύψει μία τρίτη κατάσταση. Δε ξέρω αν γίνεται. Ξέρω ότι είπα ΝΑΙ!

Και την βρήκα στις ελεύθερες πτήσεις. Από την Μαρία. (Φυσικά και δε θα έβαζα ποτέ τρικλοποδιά -όπως συνέβη- στο να γίνει το Ερευνητικό Ινστιτούτο ακόμα και αν προκρίνω την ιδέα της Μαρίας).

Με μια κουβέντα: Είναι καιρός, μια στ’ αλήθεια προοδευτική –χωρίς καθηλώσεις- σύγχρονη μερίδα ανθρώπων, να βγει στο προσκήνιο. Και κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον προεκλογικό ικαριακό ορίζοντα από... πουθενά.

Πρέπει να ξαναβρούμε τον τρόπο να κάνουμε τα πράγματα να λειτουργούν.

Αν όχι τώρα, πότε;

Κωνσταντίνος Βατουγιος
@fayum
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.