Στον Άγιο Κήρυκο ζει μια οικογένεια, όσο θυμάμαι ήταν η Μάνα, η κυρά-Δήμητρα και τρεις γιοι. Ο ένας από αυτούς, ο Πέτρος έκανε αιμοκάθαρση αρκετά χρόνια τώρα, οι άλλοι δύο επιτυχημένοι επαγγελματίες , έκαναν ό,τι μπορούσαν για τον αδελφό τους. Διότι αν ζεις στην Ικαρία και να κάνεις αιμοκάθαρση στη Σάμο, τρεις φορές την εβδομάδα, χρειάζεσαι βοήθεια.

Προσπάθησα να πείσω τους φίλους κινηματογραφιστές να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ «Μια μέρα από τη ζωή του Πέτρου», ενδιαφέρθηκαν αλλά δυστυχώς στις 18 Μαρτίου ο Πέτρος πέθανε.

Μια ιστορία που δεν χρειαζόταν σενάριο. Ο αδελφός του τον έπαιρνε από το σπίτι και τον πήγαινε στο λιμάνι στον Άγιο ή στον Εύδηλο, 50 χιλιόμετρα δρόμος και τι δρόμος, για το ταξίδι προς το Βαθύ της Σάμου. Μερικές φορές το πλοίο σταματούσε στο Kαρλόβασι και ο Πέτρος  έπρεπε να φτάσει στο Βαθύ που απέχει 65 χιλιόμετρα. Οι γιατροί τον περίμεναν με κάποια προτεραιότητα μήπως και προλάβει το πλοίο να επιστρέψει, πράγμα πολύ δύσκολο. Έτσι, έφευγε από την Σάμο την άλλη ημέρα, ερχόταν στην Ικαρία κι αν ερχόταν στον Εύδηλο πήγαινε ο αδελφός να το πάρει.

Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι την άλλη ημέρα αυτό το ταξίδι έπρεπε να ξαναγίνει, από την αρχή.

Όμως όταν η ζωή σου εξαρτάται από το πλοίο, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Yπάρχει το μεγάλο μπουγάζι με τη συνήθως φουρτουνιασμένη  θάλασσα, η απεργία των ναυτικών, των λιμενικών, των εφοπλιστών, των ταξιτζήδων, υπάρχουν οι επισκευές, υπάρχουν τα απαγορευτικά του απόπλου...των πλοίων.

Ήμουν μπροστά μιαν ημέρα που στο Ικάριο πέλαγος ο καιρός ήταν σορόκος πολλών μποφόρ και ο Πέτρος παρακαλούσε τους λιμενικούς να μην βγάλουν απαγορευτικό. «Μα θα πνιγείτε» του λέει ο λιμενάρχης, «καλύτερα να πνιγώ να ησυχάσω», ήταν η απάντηση του Πέτρου.

Όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα με τα πλοία, τότε τον Πέτρο αναλάμβανε το καΐκι η ''Παναγία Μεγαλόχαρη'' από τους Φούρνους. Όταν δεν ξεκινούσαν τα πλοία της γραμμής, ο καπετάνιος του, ο Κοταράς, που έκανε το τοπικό δρομολόγιο Ικαρία-Φούρνοι-Σάμος, αναλάμβανε να πάει τον Πέτρο στη Σάμο για να φτάσει στο νοσοκομείο ή να τον φέρει στο σπίτι του.

Τον Ιανουάριο ήμουν στον Άγιο Κήρυκο ένα βράδυ στο καφενείο που συχνάζουν οι καπετάνιοι. Κοντά στα μεσάνυχτα και με πολλή δυνατή Νοτιά και βροχή, ανοίγει η πόρτα του καφενείου και μπαίνει μέσα ο καπετάν Κοταράς. Μόλις είχε μπει στο λιμάνι και ήρθε στο καφενείο να πιει ένα τσάι. «Τι έγινε καπετάνιο, πώς από εδώ τέτοια ώρα και με τέτοιο καιρό;»  «Έφερα τον Πέτρο. Εμένα το ταξίδι μου τελείωνε στους Φούρνους. Τι να έκανα όμως, να τον άφηνα στη Σάμο ή να τον άφηνα στους Φούρνους; Θα πάω να κοιμηθώ λίγο γιατί πρέπει να πάω στους Φούρνους. Αύριο ξεκινάει νέο δρομολόγιο», απάντησε. Όμως το ίδιο ίσχυε και για τον Πέτρο.

Στην Ικαρία λειτουργεί Νοσοκομείο, θα μπορούσε να υπάρχει μονάδα τεχνητού νεφρού. Πολλοί υπουργοί μας έχουν υποσχεθεί, αλλά... Στην κατάσταση του Πέτρου είναι περισσότεροι από τριάντα νεφροπαθείς από την Ικαρία. Οι περισσότεροι ζουν στην Αθήνα.

Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, να είσαι απομονωμένος σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα ή να είσαι με τα αδέλφια σου, τους ναυτικούς και τους ανθρώπους του τόπου σου που σε αγαπάνε και μέχρι που καθυστερούν τον απόπλου μέχρι να μπεις στο πλοίο;

Όμως ό,τι και να κάνω δεν μπορώ να πάρω την σκέψη μου από τους δύο ομοιοπαθείς συνταξιδιώτες του Πέτρου που τώρα θα κάνουν το ταξίδι μόνοι τους...

Μάκης Φουντούλης
makfou@otenet.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μάκη Φουντούλη.