Όλα στο χρόνο μεταβάλλονται. Το πρόσωπο που θυμόσουν με την παραμικρή λεπτομέρεια, έχει ξεθωριάσει. Η μυρωδιά που νόμιζες ότι δε θα ξεχνούσες ποτέ, τώρα πια αγωνίζεσαι να θυμηθείς πώς ήταν. Όλα πια έχουν περάσει από το πλυντήριο του χρόνου, έχουν πλυθεί  μέσα από τις νέες σου εμπειρίες. Όλα πια έχουν διαφορετικό χρώμα και μερικά χρειάστηκε να τα πετάξεις λόγω φθοράς.

Οι αναμνήσεις, οι έρωτες, οι φίλοι, όλα περνάνε από το πλυντήριο του χρόνου.

Σαν τότε. Πονούσα πολύ τότε. Την πρώτη φορά που πήγα στην Ικαρία. Μέναμε στον Αρμενιστή. Είχα χωρίσει ήδη ένα χρόνο. Ήταν οι πρώτες μου διακοπές μετά από 5 χρόνια χωρίς εκείνον.

Εκείνον που μου έμαθε τι είναι ο αποτελειωτικός έρωτας. Όταν τελείωσε, δε μπορούσα να φάω ένα χρόνο. Δεν κοιμόμουν 2 μήνες. Δε λειτουργούσα 3. Αναρωτιέμαι πώς κράτησα τη δουλειά μου. Ήμουν ζωντανή νεκρή. Απλώς ανέπνεα. Είχα μπει στο πλυντήριο μαζί με τις αναμνήσεις μου και δε μπορούσα να βγω.

Ήταν κάτι το συμβολικό για εμένα το πλυντήριο. Η φίλη μου Δ, με την οποία πήγα στην Ικαρία, μου είχε εξηγήσει τι είναι ο έρωτας-πλυντήριο.

Είναι ο έρωτας που σε αλλάζει τόσο ολοκληρωτικά σαν άνθρωπο, που όταν συνέλθεις από αυτόν απλά θα είσαι άλλος άνθρωπος.

Έτσι και έγινε. Στην Ικαρία ξαναβρήκα το χαμόγελο μου.

Πηγαίναμε από τον Αρμενιστή στον Άγιο Κήρυκο και εμφανίστηκε ένα πλυντήριο μπροστά μου. Ήταν σημάδι. Να προχωρήσω πια και να μην κρατιέμαι με νύχια και με δόντια στην ανάμνηση εκείνου. Εκείνου που με έκανε να πεθάνω.

Και έτσι σιγά-σιγά άρχισα να ζω ξανά. Αρχικά με ένα βαλς σε ένα πανηγύρι που με πήρε ένας κύριος και με χόρεψε. Μετά στο μπαράκι στο Μαγγανίτη. Στα κύματα τις Μεσακτής.

Στο τέλος του ταξιδιού είχα αρχίσει να αναπνέω ξανά.

Πέρυσι ξαναπήγα στην Ικαρία και αναζήτησα το πλυντήριο. Δεν ήταν εκεί. Ίσως να μη χρειαζόταν να το ξαναδώ. Ίσως να ξαναέρθει όταν το χρειαστώ.

Νίκη Σωτηροπούλου
nikisot@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.