Ήταν νέα και ντελικάτη, γύρω στα 28. Με κοντοκουρεμένο ξανθό μαλλί αμυγδαλωτά σπιρτόζικα μάτια, λεπτοκαμωμένο κορμί που ανέδυε πάθος για ζωή και λεπτά καλλιτεχνικά δάχτυλα. Αγαπούσε τη μοναξιά, τα ταξίδια και τη θάλασσα, Διέθετε δημιουργική φαντασία μα και ατίθαση αγάπη για τη μουσική και το χορό. Οταν χόρευε μεταμορφωνόταν από σταλαγματιά σε χείμαρρο.

Είχε επισκεφτεί το νησί εκείνο το καλοκαίρι. Κολύμπι στη θάλασσα, περιπάτους στις χαράδρες, της άρεσε η άγρια ομορφιά της φύσης. Αδάμαστη σαν τη δική της. Τα βράδυα αναζητούσε τη μέθη των αστεριών με συνοδεία μουσικής. Εκεί αντάλλαξαν τα πρώτα τους βλέμματα. Αυτός έπαιζε κιθάρα και κείνη τραγουδούσε.

Φλέρταρε με κάποια κοπέλα. Δεν μπορούσε να διακρίνει το χρώμα των ματιών του. Μόνο την ευγένεια που εξέφραζαν τα χέρια του. Γιατί η μελωδία περνούσε από την ψυχή στα χέρια και από κει στα χείλη της. Όταν άρχισε να τραγουδά γύρισε και την κοίταξε γεμάτος έκπληξη. Σαν να άνοιξε ένα τριαντάφυλλο εμπρός του και η ανάσα φούσκωσε το στήθος του. Αυτή ήταν η πρώτη τους επαφή.

Τις επόμενες ημέρες, τον συνάντησε σε  ένα πανυγήρι. Όλο το βράδυ την συνόδευε με τα πράσινα εκφραστικά του μάτια και το ξημέρωμα τήν ρώτησε το όνομα της. Κουβέντιασαν για αρκετή ώρα. Κι ύστερα χώρισαν. Τον αναζητούσε στη μυρωδιά της θυμωνιάς και στα χρώματα του δειλινού.Το σώμα της είχε σφιχτοδέσει η αλμύρα και μαλακώσει τους γλουτούς της το θυμαρίσιο μέλι.

Ένα βράδυ που ξανασυναντήθηκαν, της έπιασε το χέρι τρυφερά. Κείνη τον τράβηξε σε αλλόφρονο χορό κι ύστερα χάθηκαν μέσα στη νύχτα. Κόντευε το ξημέρωμα σαν την έπιασε από τη μέση και το σώμα της ανέδυε μέντα. Φιλούσε τα μαλλιά του που μοσχοβολούσαν λάδι αναμειγμένο με κανέλα. Κοιταχτήκαν στα μάτια για αρκετή ώρα κ ύστερα ένωσαν τα χείλη.

Και την ταραχή ακολούθησε η γαλήνη. Κοιμήθηκαν αγκαλιά βαστώντας της το χέρι. Το ίδιο απόγευμα χώρισαν. Ένιωσε παράφορα γυναίκα. Λυτρωμένη από τα πέπλα των ενοχών που της σκοτείνιαζαν το βλέμμα. Για πρώτη φορά λύθηκαν οι μηροί και ένοιωσε τα στήθη της δεμένα. Αλλά η πληγή στο στήθος της παραμόνευε.

Ναι, εκείνο το καλοκαίρι ανακάλυψε τη ζωή και το θάνατο αντάμα. Το στήθος της είχε ένα ογκίδιο.Δεν μίλησε σε κανένα βουτούσε στα κρυσταλλένια νερά της θάλασσας χαιρετίζοντας τη νέα της ύπαρξη.Τη γυναίκα.Ο έρωτας αφουγκραζόταν τις ανάσες της. Ξανασυναντήθηκαν πριν αναχωρήσει. Επέστρεψε στη βάση της. Πάλεψε και νίκησε την αρρώστια.

Της στάθηκε, όσο γι'αυτό δεν είχε παράπονο.Ο έρωτας τους διεκόπη απότομα.Τούτος φοβήθηκε την ειλικρίνεια της, όχι την αρρώστια της, μα την καθαρότητα της σκέψης της. Του ήταν δυσβάσταχτη η ευθύνη της. Λυπήθηκε αλλά γνώριζε πολύ καλά πως ο φτερωτός Θεός χαρίζει στους ανθρώπους δυνατά φτερά.Τον άφησε να φύγει.

Κάθε Νοέμβρη θυμόταν εκείνο το πρωινό στην αυλή του την ώρα της ανατολής. Της είχε μυνήσει πως ο Νοέμβρης είχε τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Στο ντουλάπι της πάντα βαστά ένα κομμάτι σαπούνι ελαιόλαδο με κανέλα. Αλλά και τη μουσική και την ποίηση μιας συνομόματης της. Η ίδια είχε πατέρα πολιτικό πρόσφυγα που έζησε στην Τσεχία και πέθανε στην Ελλάδα. Είχε αρρωστήσει από την επάρατη νόσο και έγραφε ποίηση. Μια συνονόματη της από το νησί, ποιήτρια, δεν είχε σταθεί τόσο τυχερή όσο η ίδια την ανακάλυψε κείνο το καλοκαίρι.

Πολλά χρόνια μετά επισκέφτηκε το νησί και τον συνάντησε. Ήταν πιο μεστοί και οι δυο τους μα παρέμεναν γοητευτικοί εραστές.Φλέρταραν ήπιαν κρασί και δέσαν το φεγγάρι με σκοινά.Η θάλασσα πότε φουρτουνιασμένη πότε γαληνεμένη, τους συνόδευε στη μουσική των σωμάτων. Τούτη τη φορά το βλέμμα της είχε γίνει γερακίσιο.

Είχε λάβει μέρος στη λευτεριά του τόπου της. Και μια γυναίκα που μάχεται για την ελευθερία δύσκολα σβήνει αρσενικό τη φωτιά της. Κείνος την ακολουθούσε τούτη τη φορά καταλαγίαζοντας τη μέθη της

Το μέλλον ανήκει στους καρπούς της ζωής και την ομορφιά της. Κι όποιος τολμά να τα γευτεί, δε θα το μετανιώσει.

Κανέλα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.

Διαβάστε τις #IstoriesErota