Δε γνωρίζαμε ο ένας για τον άλλο όταν επισκεφτήκαμε το νησί, πρώτη φορά το 2003.  Θυμάμαι πάντα αυτό το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν βγήκα από το καράβι, εκείνη τη νύχτα, την μοναδική αύρα αυτού του νησιού. Το λάτρεψα το ίδιο κιόλας λεπτό. Ήταν αρχές Αυγούστου και είχα κατέβει στο νησί για δουλειά, θα έμενα περίπου δέκα ημέρες. Δεν τον συνάντησα τότε, η ζωή το ήθελε αλλιώς…
Οι δέκα μέρες  πέρασαν και ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην Αθήνα παίρνοντας στις αποσκευές μου όμορφες αναμνήσεις και μια υπόσχεση, να έρθω πάλι στην όμορφη Ικαρία.

Το 2012 κι ενώ μόλις έχω χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση, έχω πάλι πρόταση να κατέβω στο νησί για δουλειά και αυτή τη φορά όχι μόνο για δέκα μέρες αλλά για ολόκληρο τον Αύγουστο. Πέταξα τη σκούφια μου, παρόλο που ο Αύγουστος ήταν  μήνας άδειας από το γραφείο και ξεκούρασης για μένα. Σκέφτηκα «πόσο μπορεί κανείς να κουραστεί δουλεύοντας σε ένα τέτοιο νησί;»

Έφτασα ξημερώματα. Τα χρώματα της αυγής και η διαδρομή από τον Άγιο μέχρι το Φάρο όπου και θα έμενα, ήταν ασύλληπτα όμορφα. Θυμάμαι κάθε στροφή αυτού του δρόμου. Έκανα αυτή τη διαδρομή κάθε πρωί για να πάω στο γραφείο. Παρόλο που είχα αρκετή δουλειά, προλάβαινα να χαλαρώσω, να κάνω το  μπάνιο μου στη θάλασσα και να βγω για κανένα τσιπουράκι το βράδυ.

Μία μέρα βρήκα στο γραφείο ένα βιβλίο για την Ικαρία, τους οικισμούς της και πώς δημιουργήθηκαν στο χρόνο, και το δανείστηκα. Το διάβαζα ακόμη και στην παραλία, με είχε συνεπάρει η γραφή και οι πληροφορίες του. 

Ήταν παραμονή Δεκαπενταύγουστου και έπαιρναν και έδιναν οι συζητήσεις για το ποιο πανηγύρι θα επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα. «Πάμε στη Λαγκάδα» είπε μια φίλη «έχουμε να πάμε χρόνια και είναι ευκαιρία να έρθεις κι εσύ να το δεις, αξίζει». Δέχτηκα με πολλή χαρά, ήταν ευκαιρία να δω για πρώτη φορά εκτός από το γνωστό πανηγύρι και τον παλιό και εγκαταλελειμμένο οικισμό. Δώσαμε ραντεβού κατά τις 11:00 το πρωί και ξεκινήσαμε.

Ήμασταν έξι - εφτά άτομα και έτσι πήρα και το δικό μου αυτοκίνητο. Στη διαδρομή, κοντά στον Ξυλοσύρτη, πήρα με ωτοστόπ δύο τουρίστριες από Αυστραλία που ήθελαν κι εκείνες να πάνε στη Λαγκάδα. Μετά από μία στάση στο Χριστό για κρύα καριώτικη πορτοκαλάδα, φτάσαμε επιτέλους στο διάσημο πανηγύρι του νησιού.  Βρήκαμε ένα τραπέζι στην είσοδο σχεδόν του πανηγυριού που έτυχε να αφήνει εκείνη την ώρα μία παρέα. Μοιραστήκαμε, ένας για ποτά, δύο για φαγητό και οι υπόλοιποι περίμεναν στο τραπέζι ενώ ο Ικαριώτικος αντηχούσε μέσα μας και στις φυλλωσιές των δέντρων.
Μετά από λίγο κρασί, που με είχαν συμβουλέψει να το αραιώνω με νερό γιατί οδηγούσα, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στον παλιό οικισμό. Όταν όμως επέστρεψα, στο τραπέζι μας καθόταν μία άλλη παρέα και η δικιά μου είχε αρχίσει το χορό. Κοντοστάθηκα λιγάκι και αναζήτησα τους υπόλοιπους της παρέας όταν με κοίταξε εκείνος και με ρώτησε ευγενικά αν μου πήρε τη θέση. Του έγνεψα πως δεν πειράζει,  αναποδογύρισα ένα καφάσι και κάθισα δίπλα του.

Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Έτσι πιάσαμε την κουβέντα και είπαμε πολλά λες και υπήρχε τόση άνεση μεταξύ μας. Μόλις που είχαμε γνωριστεί και λέγαμε και λέγαμε, λες και δε θα βρισκόμασταν ξανά. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, άρχισε να νυχτώνει όταν στον τραπέζι ήρθαν και οι τουρίστριες που είχα φέρει με ωτοστόπ. Εκείνος είπε πως μετά θα πήγαινε και στα άλλα πανηγύρια, εγώ όμως έπρεπε να γυρίσω σπίτι γιατί δούλευα τη επόμενη μέρα το πρωί. Του ζήτησα αν μπορεί να πάρει μαζί του τις κοπέλες που ήθελαν κι εκείνες να συνεχίσουν το ξέφρενο ρυθμό των πανηγυριών και δέχθηκε. Έτσι, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την ανηφόρα, το δικό μου αυτοκίνητο ήταν πιο κοντά και τον αποχαιρέτησα. Η μία από τις κοπέλες όμως μάς εκμυστηρεύτηκε την ώρα που ανεβαίναμε ότι δεν έπινε γιατί έπασχε από επιληψία, ένιωσα τότε ότι του είχα μεταφέρει την ευθύνη της κοπέλας. Οδηγώντας λοιπόν και λίγο πριν φτάσει εκείνος στο αυτοκίνητό του, τον βρήκα στο δρόμο και σταμάτησα, του έδωσα το κινητό μου τηλέφωνο και του ζήτησα να κάνει μία αναπάντητη στο δικό μου και σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι να με πάρει τηλέφωνο.

Αν δεν το είχα κάνει, τώρα πιθανά να μην σας έγραφα αυτή την ιστορία που είναι πέρα για πέρα αληθινή. Δεν ήξερα κάτι άλλο για να επικοινωνήσω μαζί του. Ήξερα μόνο πόσο ήθελα να συνεχίσουμε μαζί εκείνη τη νύχτα…

Την επόμενη μέρα, πήγα κανονικά στο γραφείο στον Άγιο, γύρισα κουρασμένη και έπεσα νωρίς για ύπνο. Τον σκεφτόμουν όμως συνέχεια κι έτσι στις 17 του μήνα, τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν θα ήθελε να έρθει να πιούμε ένα κρασί στη παραλία. Ήρθε. Ήρθε και συνεχίσαμε να μιλάμε λες και δε μεσολάβησαν δύο ολόκληρες μέρες από την ημέρα στη Λαγκάδα. Ήρθε και δεν έφυγε ποτέ από τότε.

Το καλοκαίρι  του 2013 πήγαμε στη Λαγκάδα να γιορτάσουμε την επέτειο της γνωριμίας μας, το καλοκαίρι του 2015 παντρευτήκαμε. Το καλοκαίρι του 2016 έμεινα έγκυος στην κόρη μου και αυτό συνέβη στην Ικαρία. 

Σήμερα μαζί με τη μικρή μας, ευχόμαστε να μπορούμε να βρισκόμαστε κάθε χρόνο το Δεκαπενταύγουστο στην Ικαρία να γιορτάζουμε!

Στον τόπο που αγαπάμε τόσο πολύ και που νιώθουμε πως κι εκείνος μας αγαπά.

Έλενα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.