Νομίζω ότι μία από τις αρνητικές πλευρές γι’ αυτούς που δεν κατοικούν μόνιμα στην Ικαρία είναι το γεγονός πως όταν έρχονται πρέπει να μάθουν τα νέα με χρονοκαθυστέρηση. Και καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να συνοψίσουν, τι συνέβη ενώ ήσουν μακριά, μερικά νέα μπορεί να ξεχαστούν.

Έτσι, ήταν μια μικρή «λεπτομέρεια» που τράβηξε την προσοχή μου, όταν μέσα σε όλα, άκουσα το πρωί από μερικούς ντόπιους στο καφενείο «Καζίνο» στον Άγιο Κήρυκο, ότι ο Γιάννης, από το νησί των Λειψών, είχε πεθάνει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, επειδή ο Γιάννης, ένας πολύ «ιδιαίτερος» ψαράς, με κάποιο τρόπο ανήκε στην αιώνια ομάδα των «γέρων» της πλατείας, στα καφενεία και στο λιμάνι του Αγίου.

Δεν ήταν απαραίτητο να τον δω, πάντα τον αναγνώριζα από τη φωνή του. Είχε αυτή την στεντόρια φωνή, η οποία τραβούσε αμέσως την προσοχή, όταν διαφήμιζε τα καθημερινά ολόφρεσκα ψάρια του: «Ψάριααααα! Ψάριαααα!»  Ηταν μικρόσωμος και όταν περπατούσε ταλαντευόταν από την αριστερή στη δεξιά πλευρά, δίνοντας την εντύπωση ότι αντιστεκόταν στην ισχυρή καταιγίδα και τα δυνατά κύματα που χτυπούσαν το σκάφος του.

Αν θυμάμαι καλά, τον πρωτοείδα κατά τη διάρκεια μιας από τις πρώτες επισκέψεις μου στην Ικαρία, όταν περπατούσα στο λιμάνι παίρνοντας φωτογραφίες. Ο Γιάννης ήταν πάντα εκεί γύρω, είτε καθαρίζοντας ψάρια είτε τακτοποιώντας τα δίχτυα. Αν τον κοιτούσε κανείς από πίσω,θα εντυπωσιαζόταν από το καλοσχηματισμένο μυώδες σώμα του - ένα σώμα που ακόμα κι ένας νεαρός άντρας θα το ζήλευε. Έτσι δεν δίστασα να του πάρω  μερικές φωτογραφίες  και φυσικά ο Γιάννης  ήταν πολύ υπερήφανος γι’αυτό.

Κάθε φορά που με συναντούσε τα μάτια του έλαμπαν και μου χάριζε ένα μεγάλο χαμόγελο.  Με τα φωτεινά μάτια του και τα άγρια σγουρά μαλλιά του, ξεπλυμένα από το αλάτι της θάλασσας, έγινε το αγαπημένο μου φωτογραφικό θέμα. Έτσι, όταν είχα την ευκαιρία να εκθέσω τις φωτογραφίες μου  με θέμα «Ικαριώτικες φυσιογνωμίες» στο «Ίκαρος Φεστιβάλ 2015», το πορτραίτο του Γιάννη ήταν ανάμεσά τους.

Κάπως έμαθε για το φεστιβάλ και εμφανίστηκε στα εγκαίνια με ένα φωτεινό κόκκινο πουκάμισο και καθαρό παντελόνι. Μπήκε στο παλιό Δημαρχείο του Αγίου, παίρνοντας ένα ποτήρι χυμό πορτοκαλιού από το τραπέζι και παρατηρούσε τις φωτογραφίες με μεγάλο ενδιαφέρον –σαν να ήταν αυτή η δραστηριότητα μέρος των συνηθισμένων του ενασχολήσεων κάθε Κυριακή. Όταν τελικά βρήκε την προσωπογραφία του στάθηκε μπροστά της σιωπηλός, μελετώντας τον εαυτό του σαν να ήταν η πρώτη φορά που παρατηρούσε τις λεπτομέρειες του προσώπου του...

Το περασμένο καλοκαίρι παρατήρησα ότι ο Γιάννης άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του. Δεν τον συναντούσα τόσο συχνά στην πλατεία και έχασα τη φωνή του τα πρωϊνά.

Τώρα που ήρθα πάλι για λίγες ημέρες, έμαθα ότι πήγε στην Αθήνα το φθινόπωρο για εξετάσεις σ’ ένα νοσοκομείο. Η ιστορία ήταν διαφορετική από καφενείο σε καφενείο και ανάλογα τα άτομα με τα οποία μιλούσα.

Λυπήθηκα πολύ που έμαθα ότι δεν είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στην Ικαρία, όπου είχε ζήσει και εργαστεί σκληρά για πάνω από 30 χρόνια. Σίγουρα άξιζε ένα τελευταίο αντίο από αυτούς για τους οποίους δούλευε και από τους φίλους στην πλατεία.

Όπως φαίνεται κανείς δεν ξέρει που είναι θαμμένος κι έτσι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να του προσφέρω μερικά λουλούδια..., αλλά θα θυμάμαι πάντα τον Γιάννη σαν τον τύπο με την καλύτερη φωνή για την διαφήμιση του προϊόντος του στην πλατεία του Αγίου Κήρυκου: «Ψάριαααα! Ψάριαααα!».

Καλό Ταξίδι, Γιάννη, θα τα πούμε...

Birgit Urban
urbanb27@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.