Αυτό που ζούμε δεν υπάρχει, μου λέει μια φίλη,
μετανάστες εργάτες, φράουλες, σφαίρες κι αίμα
μια από κείνες τις ντροπές που κρέμονται στα χείλη
καίνε το μυαλό, πονάνε και τσουρουφλίζουνε το δέρμα.

Είναι σουρρεάλ, μοιάζει με ταινία, λέει ένας φίλος,
μετανάστες εργάτες, φράουλες, μπάτσοι κι απελάσεις
μια από κείνες τις φορές που στέκεσαι στου γκρεμού το χείλος
ζεσταίνεις το βλέμμα, κλείνεις τα μάτια, κλαις αφού γελάσεις.

Ο παππούς μαρμαρωμένος σε κοιτά από το βυθό του Να
μια πέτρα λαξευμένη από τη μνήμη, τη μήνη και τη θάλασσα
αραχτός, αλλά όχι αραγμένος, καμία ελπίδα δεν τον κουνά
ούτε φόβος, μόνο η οργή και η εκδίκηση του φυσούν ανάσα.

Νικόλας Κοσματόπουλος
διδάκτωρ Ανθρωπολογίας – Μόνιμος κάτοικος αμπαριού Ματαρόα
nico.homoludens@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κοσματόπουλου.