Λοιπόν, θα σας διηγηθώ πώς μια τούρτα Black Forest γεννήθηκε στην Ικαρία! Είχα μόλις τελειώσει τη διακόσμηση του μικρού μου διαμερίσματος στην Ικαρία. Κρέμασα μερικά κάδρα, οργάνωσα την κουζίνα και τακτοποίησα το υπνοδωμάτιο. Τώρα ήμουν έτοιμη να νιώσω σαν στο σπίτι μου και να γνωρίσω τη γειτονιά. Το έχω κάνει αυτό μερικές φορές, σε διάφορα μέρη, σε διάφορες χώρες.

Πάντοτε όμως μια ερώτηση με απασχολεί: Πώς να παρουσιάσω τον εαυτό μου στους γείτονες; Πώς να αυτοσυστηθώ; Διάφορες χώρες, διάφορα ήθη. Στη Γερμανία συνηθίζουμε να καλούμε τους νέους μας γείτονες για ένα ποτό κι αυτοί έρχονται και φέρνουν ψωμί κι αλάτι. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό αλλά δεν το εφάρμοσα γιατί σε ελληνικό περιβάλλον, χωρίς να μιλάω ελληνικά μάλλον δεν θα πετύχαινε.

Έτσι μια άλλη ιδέα μού κατέβηκε: να αυτοσυστηθώ στους γείτονες με μια άλλη γερμανική παράδοση και να ετοιμάσω αυτό που αποκαλούμε “Kaffeeklatsch” δηλαδή ώρα του καφέ.  Η νοικοκυρά δηλαδή ετοιμάζει μια ωραία τούρτα και καλεί τους φίλους για ένα φλυτζάνι καφέ. Δεν θα τους καλούσα στο διαμέρισμά μου, αλλά θα ετοίμαζα μια ωραία τούρτα και θα την προσέφερα στους ανθρώπους που ζουν κι εργάζονται εκεί κοντά.

Έψαξα λοιπόν για τις αγαπημένες συνταγές μου και πήγα στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα υλικά. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό. Βρήκα όλα όσα χρειαζόμουν για την αγαπημένη μου τούρτα. Την τούρτα αυτή που στη Γερμανία την ονομάζουμε “Black Forest Cherry Cake”, και που είναι η βασίλισσα των γερμανικών γλυκών για καφέ! Επειδή ήταν Μάρτιος και δεν έκανε πολλή ζέστη, το τεράστιο κρεμώδες μου βουνό δεν θα έλειωνε αμέσως κι έτσι ξεκίνησα τη δουλειά.

Όταν τέλειωσα και έμεινα ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα, κουβάλησα την τούρτα μου στο ισόγειο και διέσχισα το δρόμο μέχρι απέναντι, στον ξυλόφουρνο του γείτονά μου του Νίκου. Εμπιστεύομαι το γούστο και τη γνώμη του, γιατί είναι ειδικός – φούρναρης κι αποφάσισα να είναι ο πρώτος που θα την δοκιμάσει. Ξαφνιάστηκε όταν είδε αυτόν τον πύργο με τα πολλά επίπεδα: Μπισκότα σοκολάτας σκεπασμένα με μια πρώτη στρώση κρέμας, μετά μια στρώση μαύρα κεράσια και από πάνω ξανά μπισκότα σοκολάτας.

Τέλος, όλη η τούρτα ήταν σκεπασμένη με κρέμα και διακοσμημένη με κομματάκια σοκολάτας και κεράσια. Ο Νίκος έκοψε προσεκτικά το πρώτο κομμάτι αλλά πριν προλάβει να το δοκιμάσει ένας ηλικιωμένος μπήκε στο μαγαζί.  Κοίταξε το κομμάτι της τούρτας στο πιάτο του Νίκου και ρώτησε: «Τι τρως φίλε; Έφτιαξες καινούργιο γλυκό;» Ο Νίκος είναι πολύ ευγενικός και αμέσως πρόσφερε το πιάτο στον πελάτη λέγοντάς του: «Δοκίμασε πρώτος. Το έφτιαξε η Γερμανίδα κυρία από δω και μόλις το έφερε». Ο κύριος με κοίταξε και ένιωσα ότι κάτι ήταν έτοιμος να πει, αλλά ήταν τόσο ευγενικός, που δεν το ξεστόμισε. Είπε μόνο: «Για να δούμε, τι καλό φέρνουν οι Γερμανοί σ ’αυτό το νησί».  Δοκίμασε το γλυκό και μετά από λίγο είδα το πρόσωπό του να χαλαρώνει. Προφανώς του άρεσε το ανακάτεμα των ξινών φρούτων με τη γλυκιά κρέμα.

Του πήρε ακόμα λίγα δευτερόλεπτα και μετά γύρισε στον Νίκο και του είπε: «Κράτησέ την.  Μπορεί να ξέρει να κάνει κι άλλα παρόμοια γλυκά».  Έτσι, ξεκίνησε η ιστορία. Η υπόλοιπη τούρτα έκανε τη βόλτα της στη γειτονιά. Οι άνθρωποι ήταν περίεργοι αλλά και έτοιμοι να δεχτούν τη νέα γεύση που τους έφερνα. Όταν η τούρτα τελείωσε είχα, μερικές παραγγελίες για νέες παραγωγές. Το θεώρησα σαν ένα είδος Ικαριώτικου κομπλιμέντου και το αποδέχτηκα ευχαρίστως.
Από εκείνη τη στιγμή το “Black Forest Cherry Cake” έγινε το σήμα κατατεθέν μου, κάθε φορά που είμαι καλεσμένη.  Κι έτσι έχω φτιάξει κάμποσα από αυτά τα βουνά από κρέμα και μάλιστα έχω αντικαταστήσει τα κεράσια του σούπερ μάρκετ με φρούτα που βρίσκω στο νησί. Κάθε Ιουνιο όμως, παραγγέλνω αρκετά βαζάκια με γλυκό κεράσι για να καλύψω τις ανάγκες μου.

Έμαθα επίσης να φτιάχνω την τούρτα μου σε διάφορα μέρη και υπό αντίξοες συνθήκες. Πέρσι τον Ιούλιο π.χ. ήθελα να προσφέρω την τούρτα μου σε μια φίλη που γιόρταζε τα γενέθλιά της σ ’ένα πανηγύρι, κάπου στο κέντρο του νησιού. Πήρα λοιπόν τα υλικά μου και τα εργαλεία μου για να το φτιάξω επί τόπου. Με βρήκε η νύχτα στη γωνιά μιας κουζίνας σ ‘ένα χωριουδάκι πάνω στα βουνά, να προσπαθώ να χτυπήσω την κρέμα, κάτι δύσκολο να γίνει σ ‘ένα σημείο όπου η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς Κελσίου, δίπλα σε βουνά από κρεμμύδια, ξεφλουδισμένες πατάτες, σαλάτες και κατσικίσια κόκκαλα.

Εκτός από αυτό, ήμουν περιτριγυρισμένη από  μια σειρά περίεργους ανθρώπους, που μπαινόβγαιναν στην κουζίνα, χωρίς να βγάζουν λέξη, αλλά παρατηρώντας με σκεπτικισμό να παλεύω με την μαλακή κρέμα. Αλλά σε όλο τον κόσμο οι γυναίκες που μαγειρεύουν αντιμετωπίζουν  αυτή την σιωπηλή κατανόηση – κανείς δεν μιλάει, όλοι παρακολουθούν. Εν τούτοις, μία από τις κυρίες που ήταν επιφορτισμένες με την κουζίνα πήρε το μπολ μου και το έβαλε στον καταψύκτη, λέγοντάς μου ότι θα το προσέχει και να επιστρέψω σε μισή ώρα. Και ω του θαύματος! Τα κατάφερε! Με κάποιες περαιτέρω οδηγίες από την πλευρά της, μπόρεσα  να προσφέρω την τούρτα γενεθλίων στη φίλη μου. Η τούρτα μου δεν θα μπορούσε να κερδίσει σ’ έναν διαγωνισμό ομορφιάς, αλλά βραβεύτηκε από την ομάδα των ανθρώπων στο τραπέζι, οι οποίοι απήλαυσαν τη διαφορετική της γεύση. Και το μικρό κομμάτι που περίσσεψε, έλιωσε στην καυτή νύχτα, κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι σε ένα πανηγύρι στην Ικαρία...

Εξακολουθώ να φτιάχνω Black Forest Cherry Cake στην Ικαρία .... Εάν η τούρτα μου κι εγώ μπορούμε να τα καταφέρουμε εδώ, μπορούμε να τα καταφέρουμε παντού.

Birgit Urban
urbanb27@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.