Τα  πράγματα αλλάζουν τελικά ή όχι; Πρέπει να πάρουμε  μία απόφαση, πρέπει να λύσουμε την απορία ,εκτός αν πούμε ότι κάποιοι πιστεύουν ότι δεν αλλάζει τίποτα και οι υπόλοιποι το αντίθετο. Έτσι θα ξέρουμε ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει, δηλαδή όταν θα  γνωρίζουμε έναν άνθρωπο θα πρέπει να μπορούμε να τον κατατάξουμε στην μία ή στην άλλη κατηγορία, κάτι που ίσως σημαίνει ότι  τον καταδικάσουμε στην μη αλλαγή του αν είναι από τους άλλους. Εγώ είμαι από αυτούς.

Πάω κάποια  χρόνια πίσω στο μονοθέσιο, τότε, δημοτικό σχολείο του Χριστού στις Ράχες Ικαρίας, το οποίο συστεγαζόταν με το Γυμνάσιο στο ίδιο σχολικό συγκρότημα. Εκεί και φοίτησα τα έξι χρόνια του δημοτικού.Πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό λοιπόν είναι τρείς σειρές από τα ξύλινα μονοκόμματα πράσινα θρανία τα οποία είχαν την λογική 1η και 2α  τάξη στην πρώτη σειρά 3η και 4η τάξη στην δεύτερη και 5η ,6η τάξη στην  τρίτη. Ο δάσκαλος αλλά και εμείς πολλές φορές δεν είχαμε συναίσθηση σε ποια τάξη ανήκουμε. Ξέραμε όμως την σειρά έτσι κάθε 2 χρόνια που αλλάζαμε, ηρεμούσε για λίγο ότι ξέρει την τάξη μας .

Αν μου ζητηθεί να περιγράψω τον δάσκαλο μου θα τον πω εφημερίδα το  Σαμιακόν Βήμα. Αυτό έβλεπα από το πρόσωπο του, το εξώφυλλο αυτής της εφημερίδας  και  στο κέντρο να ανεβαίνει ο καπνός από το τσιγάρο του. Η τελική εικόνα  ήταν  σαν ένα μικρό καραβάκι μέσα στην αίθουσα, σε συνδυασμό με το πακέτο από τα  τσιγάρα,  που είχαν επάνω ένα καραβάκι, ήμουν σίγουρη ότι ο δάσκαλος μας ήταν ένα καράβι. Στη θέα αυτού του καραβιού λοιπόν έλεγες μάθημα διαβάζοντας αυτολεξεί το συνήθως ανοιγμένο βιβλίο, με καλύτερη στιγμή όταν λέγαμε το παρακάτω μάθημα που δεν είχε παραδοθεί ακόμα και μας έλεγε μπράβο!

Είχαμε δύο διαλλείματα το μεγάλο 1.30 ώρα και το μικρό 30 λεπτά μόνο…. .Στο διάλλειμα μπορούσαμε να παίξουμε ατελείωτα και ήρεμα όλα τα πιθανά παιχνίδια, να πάμε στα μακρινά εγκαταλελειμμένα σπίτια του χωριού ,να λερωθούμε, να πάμε σπίτι να αλλάξουμε ρούχα, να γυρίσουμε και να έχουμε ακόμα χρόνο για παιχνίδι. Υποχρέωση μας ήταν να φέρνουμε ξύλα για τη σόμπα και να σηκώνουμε το δάκτυλο μας για να πάμε στο μέρος.  Μετά από τρία χρόνια διδασκαλίας από τον δάσκαλο-καραβάκι, μας ανακοινώνει ότι φεύγει….. Κλάματα, αποχαιρετισμοί και φυσικά ένα ολόκληρο καλοκαίρι μονοπωλούσε στο μυαλό μας αυτή  η απορία, ποιος θα έρθει τώρα; Ποιος  θα μας διδάξει τώρα  εκτός από αυτόν , τον κατά τα άλλα συμπαθητικό,  μεγάλο κύριο που στην γιορτή του μας κέρναγε πάντα όλους παγωτό!

Ήταν η συνήθεια μας, και η αλλαγή ειλικρινά μας είχε φέρει τεράστια αναστάτωση!

Έρχεται ο Σεπτέμβρης και ο καινούριος δάσκαλος,  είναι 24 χρονών πρωτοδιόριστος  (κάποτε ήταν εφικτός ο  διορισμός μόλις  τελείωνες το πανεπιστήμιο) από τις Σέρρες, κύριος Βασίλη στο όνομα.

Θα ήθελα ειλικρινά να μπορέσω κάποια στιγμή να μιλήσω μαζί του για το θέαμα που αντίκρισε στο σχολείο τον Σεπτέμβρη εκείνον. Τότε άρχισε το δράμα μας και το δικό του κυρίως. Αποφάσισε ότι θα αντικαταστήσει τα θρανία με νέα, με καρεκλάκια και τρύπες στο κάτω μέρος .Δεν τον αφήνουμε, τον παρακαλάμε να μην το κάνει, θέλουμε τα παλιά άθλια χαραγμένα θρανία  που κάθε χρόνο μετακινούμε μαζί μας στις γνωστές γραμμές και μας διευκολύνουν στο να τρώμε το ψωμάκι μας την ώρα του μαθήματος. Θυμάμαι να κοιτάμε από το παράθυρο στα αριστερά μας την μέρα που ήρθε το φορτηγό με τα νέα θρανία. Δάκρια κύλησαν σίγουρα από τα μάτια αρκετών  παιδιών, υπήρχε και ένας περίεργος  θυμός, δε θέλουμε την αλλαγή δεν το καταλαβαίνετε;

Η σόμπα που καίει ξύλα φεύγει και έρχεται μία καινούρια, πετρελαίου Kresky 19. Όχι δεν την θέλουμε, τι  θα κάνουμε τα ξύλα που φέρνουμε; Αποφασίζει να βάλει κουρτίνες γιατί θεωρεί ότι μας αποσπάνε την προσοχή τα παιδιά του Γυμνασίου όταν έχουν διάλλειμα, κάτι που ήταν σαφώς αλήθεια. Δεν θέλουμε κουρτίνες, θέλουμε να βλέπουμε έξω γιατί ακόμα δεν έχουμε πολλούς λόγους να προσέχουμε μέσα στην τάξη. Αποφασίζει ότι το διάλλειμα θα είναι πια μόνο 20 λεπτά και εκεί γίνεται επανάσταση. Η Σταματίνα (άριστη μαθήτρια) σηκώνεται και του λέει, είσαστε ο πιο κακός δάσκαλός του κόσμου! Μας κάνει σχολική βιβλιοθήκη παραγγέλνει πολλά και καινούρια βιβλία και πλέον σταματάμε να διαβάζουμε για 3η φορά την Πολυάννα με οικογένεια, την Πολυάννα χωρίς οικογένεια, την Πολυάννα πολύξερη ….και  όλα αυτά τα παλιομοδίτικα βιβλία που είχαν απομείνει στην  βιβλιοθήκη.

Μέσα στην αίθουσα-σχολείο, υπήρχαν  κάποιοι μεγάλοι χοντροί ξύλινοι χάρακες, με τους οποίους είχαν αναμετρηθεί πολλές φορές κάποια παιδιά. Όταν ο νέος δάσκαλος μάς ρώτησε τι είναι αυτοί, του είπαμε για να μας χτυπάτε, είπε ότι θα τα κάψει στην σόμπα και το έκανε, μπροστά μας. Μα τι συμβαίνει; Πόσα πράγματα θα αλλάξουν σε αυτή την αίθουσα μέσα σε ένα χρόνο; Πόσα αντέχουμε; Πάει και το σύμβολο της τιμωρίας. Πώς θα υπάρχουμε πια;

Μας  υποχρεώνει να πάμε στην σχολική  εκδρομή στοιχισμένοι σε σειρές για να μπορεί να μας βλέπει όλους στον δρόμο και εμείς γελάμε ειρωνικά, αρνούμαστε να πάμε εκδρομή με αυτό τον τρόπο. Ξέρουμε ότι όλο το χωριό θα μας κοιτάει. Τι θέλει πια; Πόση ταπείνωση! Που είναι το καραβάκι μας;

Το μικρό μονοθέσιο δημοτικό του Χριστού Ραχών, εκείνη την χρονιά πέρασε το σοκ της  αλλαγής. Αν κατάλαβα κάτι από αυτή την τόσο καθοριστική χρονιά ήταν ότι έβλεπα στην αποθήκη τα παλιά θρανία, που μας υποσχέθηκε ότι δεν θα κάψει, κάθε χρόνο όλο και πιο αδιάφορα. Όταν δεν τα ξαναείδα, δε με πείραξε. Το Σαμιακόν  Βήμα είχε πάει για απόσυρση σε άλλο λιμάνι και εμείς είχαμε έναν υπέροχο δάσκαλο  που ήθελε να μας κοιτάζει και να τον κοιτάμε. Ήξερε σε ποια τάξη ήμασταν και ένα σχολείο άρχισε  να λάμπει, μεταφορικά  και κυριολεκτικά. Οι μαθητές του δημοτικού σχολείου των Ραχών είχαν πάρει το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής τους, ότι τα πράγματα αλλάζουν και  στις  φλόγες των  παλιών πράσινων θρανίων  τους, εμφανίστηκαν, εικόνες, ιδέες, σκέψεις και γνώσεις που δε μπορούσαν καν να φανταστούν πρωτύτερα.

Ηλέκτρα Παπασιμάκη
e.papasimakis@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Παπασιμάκη.