Σάββατο πρωί μπαίνω στο μετρό να κατέβω στο κέντρο. Μέχρι να φτάσω με είχαν πατήσει (δις), με είχαν σπρώξει και με είχαν ζουλήξει. Σα να το έκαναν επίτηδες! Προσπαθούσα να θυμηθώ από πού τους ξέρω και τι μπορεί να τους έχω κάνει! Σίγουρα θα ήταν πολύ σοβαρό!

Πρώτη, δεύτερη (εντάξει, δεν πειράζει, μη γκρινιάζεις) , τρίτη, μα ούτε και την τέταρτη φορά δεν άκουσα συγνώμη ή έστω ένα δείγμα πως κατάλαβαν ότι το πόδι τους άλλαξε πορεία και σκαρφάλωσε σε κάποιο άλλο! Μα πειράζει!

Όταν το ξανακάνεις, θα πάρω φόρα, θα κάνω άλμα και θα προσγειωθώ και στα δυο σου πόδια! Και θα σου πω: «Γεια! Τι κάνεις;». Αλλά για συγνώμη ούτε λόγος!

Σταμάτα να μασουλάς και να σχολιάζεις και πες έστω ένα sorry! Δεν με νοιάζει αν δεν ήπιες καφέ όταν ξύπνησες, δεν με νοιάζει αν έχεις χίλια δυο στο κεφάλι σου! Με ενοχλεί η αγένεια και υπαρχει ΠΑΝΤΟΥ!

Ο διπλανός μού πιάνει τον κώλο γιατί έτσι! Γιατί νομίζει οτι μπορεί! Εσύ με πατάς, ο παραδίπλα με σπρώχνει για να μπει πρώτος, ο σκύλος μου  μπλέκεται μες στα πόδια μου και πάλι θα αργήσω (καθόλου πρωτότυπο).  Δεν θα είναι καλύτερο αντί να πατάμε ο ένας τον άλλον, να βάλουμε όλη μας τη δύναμη και να τους χτυπήσουμε (ξέρεις ποιούς!) στο μικρό το δαχτυλάκι, έτσι για αρχή;!

...Θα το πω τώρα γιατί μπορεί κάποτε να σε πάτησα και να κοίταξα αλλού. Sorry ε?

Μελίνα Πλάκα
mipfind@hotmail.com