Σούρουπο στον σταθμό του Μονάχου. Είχε περάσει η παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τότε που  έκλεισε η αστυνομία τον σταθμό, για να προλάβει τρομοκρατικό χτύπημα. Όσο να πεις εκείνο το βράδυ με τόσο κόσμο και με τα πειράγματα των νεαρών μέσα στην ανωνυμία και την ελευθεριότητα της βραδιάς, μια αγωνία τη ζήσαμε...  Ήταν κι εκείνη η αιθαλομίχλη από τα βεγγαλικά του εθίμου, ε  λες και διαβαίναμε εμπόλεμη ζώνη! Είδαμε και πάθαμε φεύγοντας από την ελληνική ταβέρνα «Λάκης» μέχρι να ποσώσουμε στο ξενοδοχείο.

Αυτή τη φορά, μετά τα πυροτεχνήματα και την περιπέτεια, είχαμε συνάντηση με τους συμπατριώτες μας. Όχι εκείνους που αποτύπωσε ο Πέτερ φον Ες  να υποδέχονται τον Όθωνα της Βαυαρίας ως  βασιλιά της Ελλάδας στο Ναύπλιο του 1833, ορισμένο από τις μεγάλες Δυνάμεις στη συνθήκη του Λονδίνου το 1832. Αυτοί έχουν τη θέση τους στην αιωνιότητα, στη Νέα Πινακοθήκη του Μονάχου, στον τεράστιο πίνακα, παραγγελία του Λουδοβίκου Α ΄, βασιλιά της Βαυαρίας που είχε την έγνοια ,τότε που δεν υπήρχαν κινητά και διαδίκτυο, για το πώς έφτασε ο γιος του και η ακολουθία του και πώς τους αντιμετώπισαν στη χώρα και στην πόλη που σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν δολοφονούνταν ο κυβερνήτης Καποδίστριας. Και τους ρωμαλέους «Αιγινήτες», τους είχαμε θαυμάσει στις μάχες τους  από τα αετωμάτα του ναού της Αφαίας Αθηνάς στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Και την ωραία Κατερίνα Μπότσαρη, την ξεχωρίσαμε στα πορτρέτα των ωραίων γυναικών που αποθανατίστηκαν για τα μάτια του βασιλιά Λουδοβίκου και βρίσκονται στο παλάτι του Nymphenburg. Και άλλους αγαπημένους συμπατριώτες, μαθητές και γονείς, τους είχαμε συναντήσει και μοιραστεί τις αναμνήσεις από τον καιρό της πενταετούς απόσπασης πριν μερικά χρόνια στα ελληνικά σχολεία, αυτά που ιδρύθηκαν στη δεκαετία του ΄70, για να φοιτούν τα Ελληνόπουλα, τα παιδιά των μεταναστών που αναζητούσαν στη Γερμανία διέξοδο, δουλειά κι εξασφάλιση.

Αναζητούσαν; Αναζητούν ακόμα. Κάθε Σεπτέμβρη αλλά και μετά από κάθε σχολικές διακοπές εξακολουθούν να δέχονται τα ελληνικά σχολεία καινούργιους μαθητές, αφού πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν την κρίση φεύγοντας για τη Γερμανία κοντά σε συγγενείς που έχουν προηγηθεί και την ομογένεια που τους στηρίζει.

Έτσι αποφάσισαν και οι συμπατριώτες μας να κάνουν. Αυτούς θα συναντούσαμε. Είναι και Έλληνες και Ικαριώτες. Το είχε αποφασίσει ο παιδικός φίλος, το ταξίδι, και το τόλμησε ένα χρόνο πριν, μια σημαδιακή γι ΄αυτόν παραμονή Πρωτοχρονιάς, με τα αναγκαία σε μια βαλίτσα, την επαγγελματική καθοδήγηση του Ο.Α.Ε.Δ., διάθεση και πείσμα να στεριώσει. Να δουλέψει, να τακτοποιηθεί και να ακολουθήσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας: η σύζυγος κι ο νεαρός γιος. Και τη γλώσσα ξαναθυμήθηκε κι αγγελίες έψαξε κι έτρεξε και θέση εργασίας διεκδίκησε με επιτυχία και στην πόλη δηλώθηκε και η ασφάλεια ήρθε και η οικογένεια.

Το 2016  τους βρίσκει ενωμένους στο ζεστό σπίτι τους, να οργανώνουν τη ζωή τους κι η πραγματικότητα να δικαιώνει τις προσδοκίες τους,  μέρα  τη μέρα. Βέβαια, τους λείπει το νησί και το λατρεμένο εγγόνι είναι μακριά. Σκέφτεται την Ικαρία το ψηλό ευγενικό κορίτσι από τη Γερμανία, που μέσα σ΄όλο το Αιγαίο ερωτεύθηκε πρώτα το νησί μας και μετά το παλικάρι από το νησί, όπως λέει χαριτολογώντας ο παιδικός φίλος. Σκέφτεται τους φίλους του ο γιος που θα ακολουθήσει σπουδές κι επάγγελμα και συζητούν με την κόρη μου για το μέλλον και τις φιλοδοξίες τους, καθώς και τα παιδιά μας με τη σειρά τους είναι παιδικοί φίλοι αγαπημένοι. Μοιραζόμαστε προβληματισμό για  δυνατότητες κι ευθύνες για τα επόμενα χρόνια που απαιτούν ενέργεια , ενότητα και σχεδιασμό, όπου και να είμαστε.

Και, ω του θαύματος, στη μικρή πόλη κοντά στο Μόναχο που επέλεξαν να ζήσουν, όχι μόνο θέλουν οι κάτοικοι να γνωρίσουν και να μάθουν τι γίνεται με τους Έλληνες αλλά βρίσκονται και συνέχεια άνθρωποι που το δικό τους ταξίδι τους έχει φέρει στο Ικάριο. Και στο νησί και στη φύση και στους μύθους του. Κι έχουν απόδειξη τις αναμνήσεις από πανηγύρια κι ανθρώπους, τις όμορφες θαλασσινές και χορευτικές εικόνες αλλά και το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούν τις αλλαγές και τα έργα υποδομής στον τόπο μας κι ετοιμάζονται να τα επαληθεύσουν δια ζώσης σ΄ένα επόμενο ταξίδι ! «Κάθε άνθρωπος και γλώσσα...», όμως, οι κώδικες της επικοινωνίας κοινοί, το ίδιο και οι αναζητήσεις μας, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας.

Κι αφού, λοιπόν, θυμηθήκαμε, χαρήκαμε, μερακλωθήκαμε, αφήσαμε  τον χριστουγεννιάτικο Σταθμό του Μονάχου με τον αέναο κόσμο του και τα τρένα με τα αέναα δρομολόγια να μεταφέρουν ντόπιους και μετανάστες, πιο παλιούς ή και πρόσφατους, όπως ξενιτεύονταν  κάποτε οι Έλληνες των μεταπολεμικών δεκαετιών με το «Ακρόπολις Εξπρές», αυτοί που ο Άκης Πάνου και ο Στράτος Διονυσίου έβαζαν στίχο, μέλος και φωνή στη μαύρη μοίρα τους, το 1972.

Με δύναμη κι ελπίδα η μοίρα και η πορεία μας να είναι καλύτερη, εντός και εκτός, δώσαμε ραντεβού στην Ικαρία το καλοκαίρι, να πιούμε και να πούμε τα νέα μας στα καφενεδάκια και τα ταβερνεία του αγαπημένου χωριού με το θαυματουργό νερό και τους ακόμα πιο θαυματουργούς ανθρώπους!

Βάνα Τσαμπή
vana.tsampi@yahoo.gr

Y. Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στον Σταύρο, που μου έδωσε την ιδέα , στη Μαρίνα και τον Αλέξανδρο με τις ευχές μου για ό, τι καλύτερο στη ζωή τους στη Γερμανία.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Βάνας Τσαμπή.