Κάποτε ήταν τα πεύκα. Τα φύτευαν οι δήμοι για να πρασινίσουν τους δημόσιους χώρους τους. Εύκολα στην ανάπτυξη, ανθεκτικά στην ξηρασία, λιτά στην φροντίδα. Κίνδυνος πυρκαγιάς, μεγάλος, εν τούτοις.

Ύστερα, σε αρκετές περιοχές, οι δήμοι ανακάλυψαν τους ευκάλυπτους. Παρόμοια χαρακτηριστικά, με μειονέκτημα ότι όταν βρίσκαν νερό γίνονταν τεράστιοι, προκαλώντας κινδύνους σε ισχυρούς ανέμους (σπάσιμο κλώνων) και έτσι ζητώντας περισσότερη φροντίδα.

Μετά, στα τέλη της δεκαετίας του 70, είχαμε το μπουμ με τις λεύκες. Όλοι σχεδόν οι δήμοι έβαλαν αυτά τα δέντρα. Μεγάλωναν γρήγορα, σε ύψος, άρεσαν. Μειονέκτημα, ήθελαν πολύ νερό. Όταν οι δήμοι ανακάλυψαν, στα τέλη του 80 ότι έπρεπε να πληρώνουν το νερό, εγκαταλείφθηκαν.

Και ύστερα ήλθαν οι φοίνικες. Εκατομμύρια φοίνικες την δεκαετία του 90 και την εποχή της "αστακομακαρονάδας". Το πλεονέκτημα τους φαίνεται ότι ήταν κυρίως ότι κόστιζαν πολύ, επομένως όλο και κάτι έμενε για τους δημοτικούς υπαλλήλους ή άρχοντες, που πραγματοποιούσαν το σχετικό κονδύλι. Λεφτά, υπήρχαν...

Μαζί τους όμως, alas, ήλθε και το σκαθάρι της Αφρικής, που τους εξαφανίζει σταδιακά. Νέμεσις...

Οι μόδες υπάρχουν και στα δέντρα, κάθε γενιά έχει φαίνεται τις προτιμήσεις της.

Η δική μου προτίμηση είναι σε δύο ταπεινά δέντρα, τη μουριά και τη χαρουπιά, τόσο προσαρμοσμένα στις συνθήκες μας.

Και αυτά πρέπει να ήταν κάποτε "μόδα", το μαρτυρούν οι παλιές μουριές σε πλατείες χωριών. Έχουν ένα μειονέκτημα: Αφήνουν εποχικά πολύ φύλλο και καρπό, θέλουν καθάρισμα (και κλάδεμα, η μουριά).

Η σκιά τους όμως είναι ανυπέρβλητη σε καύσωνα.

Στο νησί μας έχουμε πολλές τέτοιες μουριές. Έχουμε και εμβληματικά πλατάνια σε πολλές πλατείες χωριών. Και ταπεινές πασχαλιές. Με κορυφαίο τον τεράστιο δρυ στην πλατεία της Αρέθουσας.

Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης
aivaliotis@delta-chemicals.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη.

Σχετικό του ιδίου: Οι ήχοι του ανέμου