Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΚΑΡΙΩΤΗ

- Θέλεις bubbaloo;
- Όχι, ευχαριστώ.
- Αυτή την ταινία να πάρεις.
- Όχι, ευχαριστώ, θέλω κάτι πιο ελαφρύ να δω.
- Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου;
- Όχι φυσικά, ούτε καν σε ξέρω.
- Είμαι από την Ικαρία, έχω δύο αδέρφια και έναν σκύλο.

Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία κάποιο Μάιο στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, στο οποίο είχα πάει με φόρμες, με τα μαλλιά όπως-όπως πιασμένα, τελείως ανέμελη και ανυποψίαστη για το τι θα ξεκινούσε εκείνο το βράδυ.  Μία γνωριμία, που έχει ως κέντρο αναφοράς το μαγικό νησί της Ικαρίας.

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

- Θα έρθεις μαζί μου στην Ικαρία;
- Όχι, δεν μπορώ Δεκαπενταύγουστο να μην είμαι στο χωριό μου, περνάμε πολύ ωραία. Εξάλλου είμαστε μαζί μόνο τρεις μήνες.

Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ

- Πάμε φέτος στην Ικαρία;
- Μμμμ, πήγαινε εσύ, εγώ θα πάω στο χωριό μου για τον Δεκαπενταύγουστο και μετά θα έρθω να σε βρω.
- Θα μείνουμε στο παλιό σπίτι του παππού μου, στον Κάμπο. Θα ετοιμάσω το πυργάρι. Στην αυλή θα στήσουμε και μία αιώρα!
Και ενώ η πρώτη διαμονή στην Ικαρία κύλισε πανέμορφα, με μπάνια στη Μεσακτή, βόλτα στο φράγμα με μπισκοτόγλυκα στη Μονή Μουντέ, εξόρμηση στις Σεϋχέλλες, γλυκά στον Αρμενιστή, επίσκεψη στο εκκλησάκι της Θεοσκέπαστης, ψώνια στο Γιαλισκάρι, δεν πήγα σε πανηγύρι!
- Έλα, ξύπνα να πάμε στο πανηγύρι! Θα είναι εκεί όλα μου τα ξαδέρφια, μας περιμένουν!
- Έλα, ας κάτσουμε εδώ. Και εδώ ωραία περνάμε.

Η επόμενη επίσκεψη ήταν έναν Σεπτέμβριο. Είχε τελειώσει το σπίτι του μεγάλου αδερφού του. Ένα κενό μετά την εξεταστική ήταν αρκετό.
- Θα πάω εγώ νωρίτερα. Θα ψαρεύω και όταν έρθεις θα τρώμε όλο φρέσκα ψάρια!
Κάτι πάπιες στη Μεσακτή θυμάμαι, να σπάμε το μηχανάκι στο δρόμο προς το Καρκινάγρι θυμάμαι, να κατεβαίνουμε ένα βράχο στο Να θυμάμαι, ένα καταψύκτη γεμάτο ψάρια θυμάμαι, όπως επίσης και κάτι ταψιά με κολοκυθόπιτα και πίτσα με ντοματάκια από τον κήπο.

Και μετά, ένα Πάσχα, με παρέα στο σπίτι. Να κοιμόμαστε πάνω, στη σοφίτα και να ακούμε τον αέρα. Να βγαίνουμε στην αυλή και να βλέπουμε το πέλαγος. Με ξαδέρφια, με φίλους, με πολλά φαγητά και με ικαριώτικο γλέντι στο σπίτι! Με βεγγαλικά στο Καραβόσταμο την Ανάσταση,  Πρωτομαγιά στου Μαυριάνου, καφέδες στον Εύδηλο.

Και μετά κι’ άλλο καλοκαίρι, να φτάνω στο νησί με γουρουνοπούλα από το χωριό μου και να μαζευόμαστε όλα τα ξαδέρφια. Με πανηγύρι στους Βρακάδες, με μακαρονάδες στον Άγιο Κήρυκο, με καλαμαράκια στο Φάρο, με κοκτέιλ στις Ράχες, με εξερεύνηση στο Σκαλί, με υποβρύχιες φωτογραφίες στο Κεραμέ, με μια ζεστή πηγή κάπου προς τον Άγιο.

Και ένα άλλο καλοκαίρι που πλέον βρέθηκα εκεί τον Δεκαπενταύγουστο και πήγα και εγώ στη Λαγκάδα! Χωρίς κινητό και ρολόι, από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα. Και αυτό το βιολί. ’Πέρα στου χωριού τη βρύση, τον Καριώτικο έχουνε στήσει…’. Μία απελευθέρωση, μία πληρότητα, μία ιδιαίτερη ομαδική επικοινωνία, ένα γνήσιο γλέντι με σαφείς διονυσιακές αναφορές, μία συνάντηση με το θείο.

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Μάιος, μετά από εφτά χρόνια μαζί.
Αντίο. Θα σου στείλω το laptop με courier. Εσύ αν θέλεις βάλε το ποδήλατο στο αυτοκίνητο και άραξέ το κάπου. Στείλε το κλειδί σπίτι μου. Θα είσαι ένα κομμάτι μου και να θυμάσαι πάντα πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Να μην στεναχωριέσαι για τίποτα. Μια ζωή έχεις. Ζήσε.
Τρεις μήνες χωριστά, εκείνος στην Ικαρία, εγώ στην Αθήνα. Πολύ κλάμα θυμάμαι, να μην μπορώ να φάω θυμάμαι, μία αίσθηση κενού και απώλειας νοήματος για όλα. Θυμάμαι να συναντάω τον αδερφό του τυχαία στο σούπερ μάρκετ και να μου λέει πως τίποτα δεν τελειώνει.

Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ – ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

Και μετά…
Έχω σχέδια για μασίφ σχέση. Θέλει δύναμη, αλλά από αυτή έχουμε και οι δύο τώρα. Σε αγαπώ.
Χωρίς εσένα δεν βλέπω καλά τις ομορφιές.

Πάλι μαζί, διατηρώντας όμως σχέση από απόσταση λόγω σπουδών, μένοντας στο ίδιο σπίτι όταν γύριζε στην Αθήνα.
Τίποτα από αυτά που με κάνουν να σε βλέπω όμορφη δεν φανερώνεται από τις αισθήσεις μου. Άσε τις βλακείες, καρδιά μου, ο έρωτας και η αγάπη μας δεν θέλει να ζει για πάντα σε βραχονησίδες, αλλά θέλει και ζει για πάντα στο ανοιχτό πέλαγος. Εκεί που τα σημάδια για το πού βρισκόμαστε φανερώνονται στο άπειρο.

- Να πάρουμε ένα σκύλο! Τώρα, σήμερα!
- Μα, φοβάμαι τα σκυλιά. Σκύλο; Κάτσε, να το σκεφτούμε.
- Τι να σκεφτούμε; Έχει μία αγγελία για λαμπραντόρ.

- Πώς θα πάμε με το κουτάβι στην Ικαρία;
- Θα βγάλουμε για κατάστρωμα.
- Και εκεί;
- Εκεί θα τον έχουμε στην αυλή και θα τον βγάζουμε και βόλτες.

- Βρήκα ένα σκυλάκι στο μετρό. Το χάιδεψα και αμέσως πήδηξε μέσα στο αυτοκίνητο και κουλουριάστηκε στο πίσω κάθισμα. Να το φέρω σπίτι;
- Φερ’ το, τι ένα, τι δύο σκυλιά!

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε να μένουμε μαζί, με τα δύο σκυλάκια μας. Θυμάμαι να βάζουμε Ικαριώτικο και να χορεύουμε στο σαλόνι και τα σκυλούνια να γαβγίζουν.

- Θέλεις να κάνουμε ένα μωρό;
- Κάτσε ακόμα, είμαστε ωραία έτσι, με τις δουλειές μας, με τις βόλτες μας.

- Το σκέφτηκα, θα ήταν ωραία να κάναμε ένα μωράκι!

- Θέλεις να παντρευτούμε; Να κάνουμε ένα μεγάλο γάμο στην Ικαρία.
- Κάτσε να δούμε τι θα γίνει με το μωρό.

- Είμαι έγκυος!
Πάλι Μάιος ήταν.
- Πω, πω τι ναυτίες είναι αυτές! Να μην πάμε φέτος στην Ικαρία. Να κάτσουμε εδώ. Να κάνουμε βόλτες στην άδεια Αθήνα.

Και μετά από λίγους μήνες γεννήθηκε η μικρή μας. Και έτσι ανάμεσα στα μπιμπερό και τις πάνες, τις δουλειές και τις σπουδές, τις λύπες και τις χαρές πέρασαν πέντε χρόνια μακριά από την Ικαρία. Μόνο κάποια βιντεάκια που παίζανε κατά καιρούς μας τη θύμιζαν.

Και μετά από τόσα χρόνια μία απόπειρα να την επισκεφτούμε. Μεγάλη Πέμπτη, με αεροπλάνο, με τον ένα θείο μαζί και τον άλλο να μας περιμένει εκεί. Καθυστέρηση στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν πειράζει, θα περιμένουμε λίγο. Οι επιβάτες της πτήσης με προορισμό την Ικαρία καλούνται να επιβιβαστούν. Τέλεια! Κοίτα, μικρή μου, τα σύννεφα από ψηλά, όπου να’ ναι φτάνουμε. Νάτη η Ικαρία, να το αεροδρόμιο! Μα, γιατί προσπερνάμε; Αγαπητοί επιβάτες, σας μιλάει ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Λόγω θυελλωδών ανέμων δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε το αεροδρόμιο και επιστρέφουμε στην Αθήνα. Αλλαγή σχεδίων. Πάσχα στην Αθήνα τελικά.
- Θα πάω για μια εβδομάδα στο εξωτερικό για δουλειά.
- Εγώ τότε να πάω με τη μικρή στην Ικαρία. Μου έχει λείψει πολύ!
Η μικρή ήταν ήδη τριών χρονών και ήταν πάλι Μάιος.

Και βέβαια το επόμενο καλοκαίρι πήγαμε όλοι μαζί, αφού βρήκαμε κάποιον να προσέχει τα σκυλάκια μας. Όλη μέρα στο Παρθένι, στη συναυλία της Αρβανιτάκη (Ικαριά μου, Ικαριά μου, αχ αναρχική καρδιά μου), στις Σεϋχέλλες με βάρκα αυτή τη φορά (από την οποία η μικρή βούτηξε μέσα φωνάζοντας ‘Ικαρίααα!’), στην κουβανέζικη βραδιά στο Μαγγανίτη, στα ιαματικά λουτρά στα Θέρμα, στο παιδικό φεστιβάλ στον Κάμπο, στην Ακαμάτρα για μαγειρευτό αρνάκι στη γάστρα και φυσικά στη Λαγκάδα! Και στον πρώτο Ικαριώτικο όλοι μέσα, με τη μικρή στο κέντρο, λίγο σαστισμένη από τον κόσμο, με ένα στεφάνι στα μαλλιά.

ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ

Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τον Δεκαπενταύγουστο να είμαι κάπου αλλού. Η Ικαρία έχει γίνει πια ο τόπος μου. Με άφησε να την ανακαλύψω με τους δικούς μου ρυθμούς, με άφησε να την εμπιστευτώ, με άφησε να είμαι ελεύθερη. Δεν ξέρω βέβαια αν τώρα μιλάω για την Ικαρία ή για αυτόν τον Ικαριώτη, που με έκανε καλύτερο άνθρωπο.

Μέσα στο μετρό, πηγαίνοντας στη δουλειά βλέπω τα βιντεάκια από το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ο καλύτερος Ικαριώτικος, Λαγκάδα 2015. Και φυσικά σκέφτομαι από τώρα το επόμενο καλοκαίρι μας στην Ικαρία. Θα έχει σίγουρα πολλά μπάνια στον Κάμπο, σουβλάκια στο Φραντάτο, γλυκά στις Ράχες, γεμιστούς κολοκυθοανθούς στην Αρέθουσα, πανηγύρι στη Λαγκάδα και θα έχει μάλλον και έναν Ικαριώτικο γάμο, το δικό μας, με παρανυφάκι την κόρη μας...Έτσι, ήρεμα και πηγαία, όπως τελικά συντρόφεψε η Ικαρία αυτόν τον έρωτα, αυτή την αγάπη ζωής (αγάπη άνευ όρων) εδώ και δεκατέσσερα χρόνια…

Δήμητρα Δημητρακοπούλου
dimitrakopoulou.dimitra@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.