Στο πλαίσιο της θεματικής μας: ΦΑΚΕΛΟΣ: Τουρισμός & Ικαρία, ξεκινήσαμε έναν διαδικτυακό διάλογο, πάντα στο επίπεδο που ταιριάζει τόσο σε εμάς όσο και στο νησί μας.. Περιμένουμε και τη δική σας άποψη στο info@ikariamag.gr. Η συντακτική ομάδα του ikariamag.gr διατηρεί το δικαίωμα επιλογής των κειμένων που τελικώς θα δημοσιευτούν. Η συμμετοχή όπως και η ανάγνωση της διαδικτυακής συζήτησης του θέματος, δε συνίσταται για ανθρώπους που δε μπορούν να έρθουν σε επαφή με καμία άποψη που είναι διαφορετική από τη δική τους.

Βρείτε όλες τις αναρτήσεις για το θέμα, εδώ.

Ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, μα ταυτόχρονα θνησιγόνα πέδη τουριστικής ανάπτυξης και υποδομών για την Ικαρία, αποτελεί το σπάνιο ανάγλυφό της και η αραιή της δόμηση. Αν κοιτάξουμε παραδίπλα, στη Νάξο φερ’ ειπείν, ένα νησί σχεδόν διπλάσιας έκτασης - πληθυσμού και σαφώς ηπιότερου αναγλύφου, θα συναντήσουμε πολλούς λιγότερους οικισμούς. Το ίδιο συμβάινει και με την Κω: Σχετικά παρόμοιο εμβαδόν της Ικαρίας, τριπλάσιος ο πληθυσμός της, υποδεκαπλάσιοι οικισμοί.

Έχουμε λοιπόν να μιλήσουμε, να διεκδικήσουμε και να οργανωθούμε τουριστικά για ένα νησί ‘κουτσουλιά στο χάρτη’ εμβαδού 250 Km2, ή διαφορετικά για ένα νησί ‘αχανές’ των 70 οικισμών. Το οξύμωρο αυτό του θέματος συναντάται και συναρτάται στην καθημερινότητα του Καριώτη, στις υπηρεσίες που αυτός (δεν) λαμβάνει, στην κακή αντιμετώπιση που λαχαίνει από τις διοικήσεις, αλλά και στην αντιμετώπιση που εξωτερικεύει ο ίδιος προς τους επισκέπτες.

Από μόνο του αυτό σημαίνει πολλά, σημαίνει ότι το απορριμματοφόρο του Δήμου, όπου σε αντίστοιχους Δήμους θα είχε να διανύσει δρομολόγιο τριών ή τεσσάρων βατών οικισμών, εδώ διανύει περί τους δεκαπέντε ημερησίως οικισμούς, πολλές φορές οικισμούς των πέντε κατοίκων, πολλές φορές οικισμούς με πρόσβαση μόνο σε χωματόδρομο και, άλλες φορές, για το άδειασμα ενός μόνου κάδου απορριμμάτων -όπως στον οικισμό που ζω- προστίθενται στο όχημα δώδεκα χιλιόμετρα. Ακριβώς αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζει και ο ιδιώτης έμπορος, ή  ξενοδόχος ή  εστιάτορας.

Αυτή οπότε είναι και η δικιά μας περίπτωση μελέτης: ενώ έχουμε να παλέψουμε με εσωτερικά τέρατα απόστασης, καιρικών συνθηκών, εξαιρετικά δυσπρόσιτων οικισμών, ελάχιστων πόρων γεωργικής και κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης, κανείς εξωτερικός παράγοντας ή επισκέπτης δεν μπορεί να συμμεριστεί ότι η Ικαρία πάσχει από βασικές ανάγκες υποδομών, όπως ιατρικό προσωπικό στο Κέντρο Υγείας Ραχών, σχολικές μεταφορές, συγκοινωνίες, πρόσβαση με στοιχειώδες οδικό δίκτυο στο Καρκινάγρι, σφαγείο, νόμιμο κάμπινγκ, τυποποίηση, παραγωγή και υπηρεσία.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, όταν η ‘γειτονιά’ βρήκε πριν 30 ή 40 χρόνια πίσω τον τουριστικό της χαρακτήρα και ξέρει πού ακριβώς απευθύνεται, όταν τα συγκριτικά της προβλήματα υποδομών είναι μια τρίχα της κεφαλής μας, να μιλάμε για το δικό μας χωράφι, χωρίς καν να το έχουμε μετρήσει, χειρότερα, να μην ξέρουμε και πού βρίσκεται. Ή, αν θέλετε, ακόμη χειρότερα, να επιμερίζουμε ολόκληρο το θέμα του τουρισμού στην ελεύθερη κατασκήνωση. Και τί πιο ώριμο και επίκαιρο, πιασάρικο γαρ για τον καθένα, να ρητορεύουμε φληναφώντας (συμπεριλαμβανομένης και της ασήμαντης ατομικής μου μονάδας) για την απόδειξη της ανωτερότητας της άποψης, να ρίχνουμε κεραυνούς ευθυνών στο κράτος, στο Δήμο, στους κατσικάδες, στους αμπελάδες, στη Θεία την Αμυρσούδα, αυτήν την ‘αγράμματη φασίστρια’, που τόλμησε να ξεστομίσει τη λέξη καταυλισμό σε δυο παραλίες που συμπυκνώνουν κάποιες εκατοντάδες ελεύθερους κατασκηνωτές, ανεξαρτήτως δομών υγιεινής ή ασφαλούς διαβίωσης, στον Παντελή που νομίζει ότι αν καταφέρει επιτέλους και τους διώξει, τα δεκαπέντε ευρώ μεροκάματου θα γίνουν δεκαεφτά. Έχουμε και περισσότερο ακραία παραδείγματα για case studies, όπως ο περσινός βίαιος διωγμός ελεύθερων κατασκηνωτών στη Σαμοθράκη.

Και φυσικά, πάντα, η ευθύνη (τί εύκολο να την καταλογίσεις, τί επώδυνο αλλά καθαρό να την αγαπήσεις και να την ακολουθήσεις!) βρίσκεται αλλού. Όχι στον εστιάτορα της Ικαρίας που δεν έχει δικό του σύλλογο και φωνή, όχι στη νίκη κάποιας συντεχνίας που δεν επέτρεψε να λειτουργήσει σφαγείο ως μια μικρή λύση της υπερβόσκησης, όχι σε σένα που δεν συνδικαλίστηκες πουθενά, αλλά διεκδικείς πίσω από μια οθόνη, όχι  σε μένα που βαρέθηκα ένα βράδυ να εξηγώ στον ‘ξένο’ (ας μην ξεχάσουμε εδώ ότι ‘πας μη Ικάριος εστί ξένος’) για ποιό βασικό λόγο το φαγητό στο πανηγύρι, αν και ακριβότερο, πρέπει να προτιμάται από την ανοιχτή απέναντι ταβέρνα.

Δε νομίζω ότι μια ακόμη άποψη θα βοηθήσει σε μια ώθηση λύσης του προβλήματος, και ιδίως μια άποψη που χτίζει θεμέλια για να δομηθεί σε κινούμενη άμμο. Γιατί, φίλε μου, αν δεν ψάξουμε την ευθύνη τη δικιά μας, αυτήν που αν την αγαπάς, σε κάνει να αλλάξεις τον κόσμο, εσύ φίλε, θα συνεχίσουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια με άλλα λόγια: Ευθύνες για τον παραδίπλα, τον αποπάνω και τον αποκάτω και το 2035 ο τουρισμός στην Ικαρία θα εξετάζεται ξανά μόνο με Case Studies.

Νικόλας Κουντούπης
paraxrantos@gmail.com

Υγ- θα ήθελα να ξυπνήσω ένα πρωί και πριν αυτή η κουβέντα του Ikariamag.gr κλείσει, να διαβάσω κάτι ξεκάθαρο, κάτι που να μη μας κάνει τουριστικούς εμπόρους αλλά υπεύθυνους Καριώτες, κάτι που να μην αφήνει στη μοίρα ή την αστρολογία τη λύση. Υπόσχομαι μετά να κλείσω το λάπτοπ, να βγω και εγώ από την εσωστρέφεια των δικών μας απόψεων και να κυνηγήσω αυτό το ετερόκλητο που κοινωνικά μας δεσμεύει με τον καλύτερο τρόπο και τουριστικά μας καταστρέφει χωρίς επιστροφή.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.