Επιστρέφοντας από την Ικαρία, μόνο καλές αναμνήσεις θα μπορούσα να έχω. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το νησί και ως τουρίστρια και ως ορειβάτισσα.

Φτάνοντας τρείς μέρες πριν έρθει ο σύλλογος μας, επισκέφτηκα αρχικά τον Άγιο Κήρυκο που είναι η πρωτεύουσα και το μεγαλύτερο λιμάνι της Ικαρίας. Οφείλει την ονομασία της στον ομώνυμο άγιο, το νεαρότερο άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος θανατώθηκε σε ηλικία μόλις 3 ετών. Σήμερα υπάρχει ναός που φέρει την ονομασία του. Είναι χτισμένη στη νοτιοανατολική πλευρά της Ικαρίας και σχηματίστηκε τον 16o ή 17ο αιώνα. Έχει πολλές καφετέριες στο λιμάνι που σε ελκύουν το απογευματάκι να απολαύσεις, πίνοντας τον καφέ σου τον κόκκινο ήλιο να χάνεται πίσω από τους Φούρνους,έχει ταβερνάκια με πολύ καλό φαγητό και ένα μπαρ ψηλά στη κωμόπολη με ωραία μουσική για να απολαύσεις το κοκτέιλ σου. Γενικά, ο Αγ. Κήρυκος είναι ένα μέρος για να χαλαρώσεις και να κάνεις τις διακοπές σου πιο ήσυχα.

Παρ’ όλα αυτά εκεί ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με την κουλτούρα των Ικαριωτών: μεσάνυχτα και έπιναν καφέ, "εδώ στην Ικαρία βγαίνουμε για ποτό μετά τις δυο", μου είπαν!

Έμεινα τρία βράδια στα Θέρμα δίπλα από τον Αγ. Κήρυκο. Όπως μου μετέφεραν οι κάτοικοι το μέρος κατακλύζεται από κόσμο τα καλοκαίρια. Περπάτησα σε ένα μονοπάτι που ξεκινάει από το χωριό και καταλήγει σε πλάκες όπου μέσα από τα βράχια αναβλύζει ζεστό νερό ενώ λίγο πιο δίπλα είναι τα ρωμαϊκά λουτρά. Ώρες χαλάρωσης κάτω από τον ήλιο, κάνοντας μπάνιο στα παγωμένα νερά της Ικαρίας, νιώθοντας να με διαπερνούν τα ζεστά ρεύματα από τα βράχια και αγναντεύοντας τη θέα: απέραντος καθαρός ουρανός, καταγάλανη θάλασσα και απέναντι οι Φούρνοι, ήθελα να μείνω για πάντα στην Ικαρία!

Εφόσον ήμουν σε νησί, θεώρησα ότι ήταν απαραίτητο να φάω ψάρι. Έτσι οι ντόπιοι με έστειλαν σ’ ένα χωριό, βοριοανατολικά του νησιού που λέγεται Φάρος. Ύστερα επισκέφτηκα το Δράκανο, αρχαία πόλη που θεωρείται και πατρίδα του Διόνυσου, Αλεξανδρινής εποχής του 4ου π.Χ. αιώνα. Η διαδρομή είναι υπέροχη μες το πράσινο που σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είσαι σε νησί πια, ώσπου ξεπροβάλει ξανά μπροστά σου η θάλασσα να σου επιβεβαιώνει ότι η Ικαρία είναι ένα οφθαλμόλουτρο και δεν θα σε αφήσει να την βαρεθείς!

Όμως οι μέρες χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς στην Ικαρία πέρασαν γρήγορα καθώς κατέφτασαν στο νησί οι ΄΄βάρβαροι΄΄ (ορειβατικός σύλλογος Καλαμάτας). ΄Ισα ίσα που πρόλαβα να δω γνώριμα πρόσωπα από παλαιότερες εξορμήσεις και να συστηθώ με τους καινούργιους μου συνοδοιπόρους στο λιμάνι και αμέσως αριβάραμε για το Μαυράτο, το χωριό απ’ όπου θα ξεκινούσε η πορεία μας. Μαζί με εμάς κι άλλοι επίδοξοι πεζοπόροι ξεκινήσαμε την ανάβαση του Αθέρα, του ψηλότερου βουνού της Ικαρίας με 20 μίλια μήκος και 1000 μέτρα ύψος κορυφογραμμή που είναι μια μοναδικότητα στο Αιγαίο.

Ακολουθώντας την καταλήξαμε στο χωριό Μαγγανίτης, ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι, στην νότια πλευρά του νησιού, με γραφικά σπίτια και αυλές, κάτω από τον επιβλητικό γρανιτόβραχο του Αθέρα. Εδώ τελειώνουν οι δρόμοι που έρχονται από τον Εύδηλο και τον Άγιο Κήρυκο. Η διαδρομή διήρκησε σχεδόν επτά ώρες. Κάναμε τις στάσεις μας όποτε ήταν απαραίτητο για να ανακτήσουμε δυνάμεις και να αγναντεύσουμε τη θέα, σαν να είμαστε σε αεροπλάνο. Απέραντος χώρος χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Η εναλλαγή τοπίων και θερμοκρασίας ήταν το αγαπημένο μου, μου έδινε ώθηση να συνεχίσω και να ανακαλύψω το καινούργιο. Στην πορεία είδαμε και πολλά αγριοκάτσικα και πρόβατα. Επίσης σε κάποια σημεία η διαδρομή δυσκόλευε και σε συνδυασμό με το επιβλητικό υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν η αδρεναλίνη ανέβαινε κι αυτή …στα ύψη. Η ικανοποίηση όμως της επίτευξης της διάσχισης που έρχεται στο τέλος δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Φτάνοντας στο Μαγγανίτη καθίσαμε να ξεκουραστούμε σ ένα παραδοσιακό καφενείο που είναι και παντοπωλείο ταυτόχρονα .Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι παρ’ ότι ήταν Μ.Παρασκευή, πιο πολύ κόσμο συναντούσες στα καφενεία παρά στην εκκλησία! Οι περισσότεροι ψευτοπαρακολουθήσαμε τη θεία λειτουργία από την τηλεόραση του καφενείου. Εκεί γνωριστήκαμε με υπέροχους ανθρώπους, επίσης ορειβάτες, οι οποίοι έχοντας στο αίμα τους την ικαριώτικη φιλοξενία προσφέρθηκαν να ανοίξουν τα σπίτια τους σ’ εμάς.

Το επόμενο πρωινό, Μ. Σάββατο, η ομάδα μας χωρίστηκε σε αυτούς που θα συνέχιζαν την ανάβαση από το Μαγγανίτη και θα κατέληγαν στο χωριό Χριστός, στις Ράχες και σ’ εμάς που θα απολαμβάναμε το νησί από την πλευρά του τουρίστα πια.

Κολυμπήσαμε στη μαγευτική παραλία Σεϋχέλλες, που έχει δημιουργηθεί τεχνητά από άμμο που εξήχθη κατά τη διάνοιξη του τούνελ του Μαγγανίτη. Έχει πάρει το όνομά της από τους κάτοικους του χωριού, λόγω της άμμου της, αλλά και όπως λένε οι ντόπιοι, λόγω του τραγουδιού που λέγαν οι πρώτοι της επισκέπτες, "πάμε για τρέλες στις Σεϊχέλες". Το Καλοκαίρι σε αυτή την παραλία γίνονται πολύ συχνά πάρτι και μαζεύουν νεολαία από όλο το νησί. Επίσης κολυμπήσαμε στο Γιαλισκάρι, παραλία με άμμο, στην οποία καταλήγει ένα ποτάμι. Επισκεφτήκαμε επίσης και το χωριό Αρμενιστής. Η παραλία του βολεύει όσους θέλουν να δουν το χωριό, καθώς και όσους διαμένουν σε κάποιο από τα ξενοδοχεία του, γιατί μπορούν να συνδυάσουν το μπάνιο τους με την επίσκεψη σε κάποια από τις ταβέρνες ή κάποιο από τα τοπικά καταστήματα. Αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους καλοκαιρινούς προορισμούς. Κατά το απογευματάκι συναντηθήκαμε όλοι στο χωριό Χριστός, φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και καθίσαμε σ’ ένα καφενείο δοκιμάζοντας τοπικές πίττες και γλύκα. Το βράδυ συμμετείχαμε στη θεία λειτουργία, πήραμε το Άγιο φως και κατευθυνθήκαμε σένα μαγειρείο να φάμε, όπως αρμόζει, μαγειρίτσα. Ύστερα στήσαμε τις σκηνές μας και κοιμηθήκαμε στο προαύλιο μιας εκκλησίας του χωριού.

Η ημέρα του Πάσχα, δεν ήταν ημέρα χαλάρωση για εμάς. Η πεζοπορία στο φαράγγι της Χάλαρης ξεκίνησε το πρωί, αφού πιο πριν περάσαμε από την τεχνητή λίμνη και ακολουθώντας τη σήμανση κατεβήκαμε σιγά, σιγά μέσα στο φαράγγι. Τα τοπία εναλλάσσονται συνεχώς, από σεληνιακά σε πυκνά δάση. Το μονοπάτι είναι βατό μέσης δυσκολίας, σε μερικά σημεία μόνο χρειάζεται περισσότερη προσοχή χωρίς όμως να χρειάζονται ειδικές δεξιότητες. Αποζημιωνόμαστε συνεχώς από την κούραση της πεζοπορίας με όμορφες εικόνες όπως οι καταρράκτες. Σε μία από τις βάθρες σταματάμε να ρίξουμε μια βουτιά. Η εποχή που πήγαμε ήταν η καλύτερη για να απολαύσουμε μικρά 'θαύματα' όπως είναι αυτές οι λιμνούλες. Δεν συνεχίσαμε μέχρι την παραλία του Να, καταλήξαμε στο χωριό Αγ. Δημήτριος όπου εκεί, όπως και σε όλη την Ικαρία, δεν σουβλίζουν αρνιά αλλά τα βράζουν. Γευτήκαμε λοιπόν το ντόπιο αρνί, ήπιαμε και κρασί και μετά παίξαμε έναν αγώνα μπάσκετ με τα παιδία του χωριού! Αργότερα επισκεφτήκαμε την παραλία του Να, όπου απολαύσαμε το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Τέλος καταλήξαμε σ’ ένα μαγαζί με live μουσική και ικαριώτικο γλέντι.

Η τελευταία μέρα κύλησε χαλαρά , με τους μισούς από εμάς να κάνουν μια τελευταία πεζοπορία και τους υπόλοιπους να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στο νησί και να καταλήξουμε στα Θέρμα για μια τελευταία βουτιά και στον Αγ. Κήρυκο για φαγητό από όπου θα παίρναμε τελικά και το καράβι της επιστροφής.

Η εξόρμηση στην Ικαρία με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας ήταν για εμένα μια πολύ όμορφη εμπειρία που με έφερε κοντά στη φύση, μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωριστώ με πολύ σπουδαίους ανθρώπους , να γνωρίσω το αίσθημα της αλληλεγγύης και μου δίνει ώθηση να συνεχίσω να τους ακολουθώ και στις υπόλοιπες εκδρομές που θα διοργανωθούν με τον ίδιο ζήλο …

Ραντεβού στην επόμενη εξόρμηση του συλλόγου μας

Μαρίνα Σηφάκη
eoskal.gr