Είχαμε ένα όμορφο κακομαθημένο μωρό. Το ταΐζαμε, το ποτίζαμε, ό,τι  περίσσευε το πίναμε εμείς.

Το κανακεύαμε, του κάναμε όλα τα χατίρια και καμαρώναμε παντού  πως είναι το καλύτερο στον κόσμο. Έκανε και καμιά ατιμία αλλά εμείς το παραβλέπαμε γιατί ήτανε αγνό και τρισχαριτωμένο.

Και το μωρό μεγάλωσε. Το 'χαμε προειδοποιήσει: Είναι μυστήριος ο κόσμος έξω, εύκολα υποπτεύεται, δύσκολα συμπαθεί και σπάνια  συγχωρεί. Μη βλέπεις που εμείς σε αγαπάμε και σ’ έχουμε στα ώπα-ώπα. Το στείλαμε και για σπουδές ή μάλλον ήρθανε οι επιστήμονες  να το σπουδάσουν, ιδιαίτερα. Και κάπου εκεί μαζεύτηκε ο κόσμος ο πολύς να το θαυμάσει. Ρε δεν κρατάγαμε το στόμα μας κλειστό. Και τι κουσούρια δεν του βρήκανε. Ήτανε λέει κακομαθημένο και τους έγραφε. Δεν έτρεχε όταν το φωνάζαν. Ε μα δεν έχει συνηθίσει, εμείς του λέμε έλα όποτε μπορείς. Άσε που το κατσιάσανε, φέρε ο ένας, πιάσε ο άλλος. Μέχρι και τα πτυχία του πήγαν να βγάλουν ψεύτικα. Πολλοί φύγαν απογοητευμένοι, δεν ήταν λέει όπως το περιμένανε. Μα αμφιβάλω και αν πρόλαβαν να το δουν. Πιστεύω πως με τόσο κόσμο, κοιτάζονταν μόνο αναμεταξύ τους . Ίσως γι αυτό να είχαν νεύρα. Εμείς τώρα σκεφτόμαστε πώς να το στολίσουμε, να του κρεμάσουμε κορδέλες και να του μάθουμε καλούς τρόπους ώστε αν έρθουν και του χρόνου να μην το βρούνε τόσο αλητάκι. Αν μπορέσουν να το βρουν.

Εγώ θα πάω όταν είναι μόνο του να το χαρώ αποκλειστικά, δε με πειράζει που θα είναι ατημέλητο και θα παίζει με τις λάσπες. Έτσι κι αλλιώς αυτό αγάπησα. 

Αχ, πώς μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά!

Φαηδόνα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Φαηδόνας.