Το ξεφάντωμα που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, σε σπίτια ως παρέα μουτσουνιάριδων, σε χοροεσπερίδες συλλόγων, στη πλατεία του Αγίου, στους εκστατικούς ρυθμούς της πρωτοβουλίας της νεολαίας του Αγίου Κηρύκου- πρωτόγνωρης και μαζί πανάρχαιας-, ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα, με τους αετούς και τα σαρακοστιανά στους γιαλούς, σε σπίτια συγγενών, φίλων ή και σε ταβέρνες.
Στην αρχαιότητα, οι άνθρωποι και τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα διοίκησής τους (κυρίως στην Αθήνα αλλά όχι μόνο), αναγνωρίζοντας την πολύπλευρη ανθρώπινη φύση και την ανάγκη της να βρει έκφραση στη ζωή μας, συντηρούσαν ή καθιέρωναν διάφορες εορτές και δρώμενα που φρόντιζαν ακριβώς αυτό: να δοθεί φωνή ή βήμα στο αντίθετο/ανάποδο της επικρατούσας κατάστασης (status): θεσμικής, προσωπικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, ακόμα και σεξουαλικής.
Πριν από κάμποσο καιρό, είχαμε αναρωτηθεί (σύντομα θα δημοσιεύσουμε και εδώ τα αποτελέσματα): Αν ο Καριώτικος ήταν χρώμα, τι χρώμα θα ήταν; Έλα ντε! Μα τι είναι ο καριώτικος ως χορός, για να σου πω τι θα ήταν και ως χρώμα; Καμιά 15ετία πίσω, σπούδαζα βιολί στο Ωδείο του Αριστείδη Μόσχου (ζούσε ακόμα ο μεγάλος Δάσκαλος). Έδωσα λοιπόν στον καθηγητή μου μια κασέτα όπου παίζει τον καριώτικο ο Τσεπέρκας.