Με αφορμή μια σειρά από συζητήσεις του γράφοντα με πολλούς συντοπίτες μας και γενικά τη δημόσια συζήτηση που έχει ανοίξει στο νησί για τη…δυσκολία συνεύρεσης όλων σε μια πλατεία θα ήθελα να καταθέσω ένα-δυο σχόλια.

Κατ αρχάς το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Εδώ και μια δεκαετία συναντάται ως φαινόμενο σε όλη την Ελλάδα, από τη στιγμή που αποφασίστηκε από συγκεκριμένη παράταξη και τον πολιτικό της φορέα ότι οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε δυο… είδη: τους ταξικούς και τους μη ταξικούς. Ως ταξικοί ορίζονται αυτοί που συμφωνούν μαζί μας ως μη ταξικοί οι άλλοι…

Έτσι δημιουργήθηκε το φαινόμενο των ξεχωριστών συγκεντρώσεων εξ αρχής, από τη μια η συγκέντρωση των εργαζομένων που συμφωνούν με την άποψη της παράταξης και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι! Λόγοι πύρινοι κατακεραυνώνουν τους ¨άλλους ¨ και τους εντάσσουν με Παπική βεβαιότητα  στους «ξεπουλημένους», τα «τσιράκια της εργοδοσίας», τους «κυβερνητικούς» και τα δεκανίκια των εχθρών του λαού και της εργατικής τάξης.. Ξεχνούν όμως πως είναι άλλο πράγμα η παράταξη κι άλλο το σωματείο!

Σε όσους ασχολούνται έστω και λίγο με τις συλλογικότητες γενικώς ή με το σωματείο στο χώρο εργασίας τους, είναι καθαρό πως μια τέτοια λογική αντιμετώπισης των εργαζομένων διαχωρίζει και διασπά και πως όπου εφαρμόζεται οδηγεί τους «άλλους» μακριά από τη συλλογική δράση και το σωματείο σε μαρασμό. Γιατί πολύ απλά, όπου οι παρατάξεις ορίζουν πως η άποψη των εργαζομένων ταυτίζεται με τη δική τους, διώχνουν στην πραγματικότητα όσους διαφωνούν! Ούτε καν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των Ομοσπονδιών και Συνομοσπονδιών, που ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν για τις προθέσεις τους, δε διανοούνται να προτάξουν στις τοποθετήσεις τους κατά την απεργιακή συγκέντρωση την παραταξιακή τους άποψη!

Το δίωρο της απεργιακής συγκέντρωσης οι εργαζόμενοι αντιπαρατίθενται με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική που τους έφερε στο δρόμο. ΔΕΝ είναι η ώρα να καταλήξουν από μικροφώνου, για το ποια παράταξη είναι η καλή και ποια όχι.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως το πρόβλημα δεν είναι οι δύο πλατείες, αλλά ο διχαστικός λόγος έστω και της μιας πλατείας. Αν αυτό πάψει, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να λυθεί και το πρόβλημα της κοινής δράσης.

Έτσι, όσοι αντιλαμβανόμαστε ειλικρινά αυτή την ανάγκη  πρέπει να προσπαθήσουμε γι αυτήν. Να πιέσουμε τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών και πολιτικών φορέων όπου ενδεχομένως να ανήκουμε μέσα από τις γενικές συνελεύσεις ή όποιων άλλων συλλογικών διαδικασιών ορίζονται, να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν ενωτικές, μαζικές δράσεις που δε θα ψάχνουν να βρούν πως χωρίζονται οι εργαζόμενοι, αλλά που μπορούν να ενωθούν.

Και τότε πια θα μπορέσουμε να πούμε: «Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές. Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές..»

Χρήστος Δάμαλος
damalailama@yahoo.gr

Υ.Γ.1 Σε καμία περίπτωση το παρόν κείμενο δε μπαίνει σε αντιπαράθεση με κείμενα άλλων φίλων που αναφέρουν το ίδιο πρόβλημα στα σχόλια τους. Έρχεται απλά να προσθέσει στην προσπάθεια για λύση.

Υ.Γ.2 Το κείμενο προφανώς εκφράζει τις προσωπικές μου απόψεις και όχι αναγκαστικά και τις απόψεις των συλλογικοτήτων στις οποίες δραστηριοποιούμαι. Γι αυτό εξάλλου υπογράφεται με το όνομα μου και μόνο κι όχι με τίτλους ,σφραγίδες κι αξιώματα…

* Ο κ. Χρήστος Δάμαλος είναι καθηγητής και Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ικαρίας - Φούρνων.

ΣΧΕΤΙΚΑ:

  ΙΚΑΡΙΑ: Πού θα διαδηλώσεις την απεργία σου; 

                            Φτιάξε και εσύ ένα φορέα. Γράψε και εσύ μια ανακοίνωση. Μπορείς!