photo:bwr

Καθόμαστε κοντά στη θάλασσα και πίνουμε το ποτό μας. Κοιτάζει ο ένας τον άλλον στα μάτια και προσπαθεί μέσα στο μετρημένο χρόνο των λίγων εβδομάδων να μάθει όσα συνέβησαν μέσα στο χειμώνα που προηγήθηκε και που μόνο συνοπτικά αναφέρθηκαν σε τηλεφωνήματα ή σύντομα μηνύματα. Για να βγει το συναίσθημα θέλεις το φίλο απέναντί σου, θέλεις το βλέμμα του, τις χειρονομίες του και το χαμόγελό του. Τα  μελλοντικά του σχέδια, τα όνειρά του αποκτούν νόημα όταν εκπέμπει αισιοδοξία που για να φανεί απαιτείται η παρουσία του.

Τριγύρω άλλες παρουσίες και μετράμε εκείνους που δε φάνηκαν ακόμη. Θα έρθουν, οι μέρες κοντεύουν. Όλοι όμως έχουμε το αίσθημα του ανεκπλήρωτου. Όσοι ήρθαν τελευταίοι ρωτούν να μάθουν τι έχασαν κι οι υπόλοιποι που ήρθαν νωρίτερα, άρα θα φύγουν και πιο γρήγορα, στεναχωριούνται που δε θα συμμετέχουν στα τελευταία δρώμενα.

Τι μπορεί να είναι αυτό που συμβαίνει για ένα μόλις μήνα και είναι αρκετό να σε θρέψει στο μακρύ και δύσκολο χειμώνα; Τι έχει τόση δύναμη συμπυκνωμένη, που κουλουριάζονται τα χρώματα και οι μυρωδιές;

Είναι ένα αυλάκι ιδρώτας που τρέχει από τη φαβορίτα του πιτσιρικά μέχρι να χορτάσει παιχνίδι.
Είναι ένα κόκκινο φουστάνι που ανεμίζει πάνω σε δύο λείους σοκολατένιους μηρούς.
Είναι η μυρωδιά από το πράσινο σαπούνι που αναδύεται από το πουκάμισο του παππού κάθε φορά που τον αγκαλιάζεις.
Είναι η ντροπή της εφηβείας ή το θράσος της νιότης σφραγισμένες μ’ ένα υγρό φιλί.
Είναι η γλύκα από το τηγανητό κολοκυθάκι που θα σταθεί δίπλα στο ούζο και στον ουρανίσκο σου.
Είναι τα γέλια από την αυλή που σε ξυπνάνε και σε νανουρίζουν συγχρόνως.
Είναι η πλάτη που θα σκεπάσεις με την πετσέτα κι όλη σου τη στοργή επειδή έμεινε πολύ ώρα στη θάλασσα και κρύωσε … 

Αυτός είναι ο πλούτος σου. Σε ακολουθεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και δε χρειάζεται να έχει καταγραφεί στο ημερολόγιο ή στο φωτογραφικό χαρτί. Κρατάς το τιμόνι του αυτοκινήτου ή τη χειρολαβή στο μετρό κι ό,τι είναι μέσα σου ζωντανεύει μπροστά σου.

Χαμογελάς. «Τι σκέφτεσαι;», σε ρωτάνε. «Τίποτα», απαντάς.

Όμως το δικό σου τίποτα είναι μεγάλο. Μεγάλο σαν την Ικαριά.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr