28 Αυγούστου 2011 έγραφα:
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο νησί. Ήταν πριν από πολλά χρόνια και είχα φτάσει κάπου στις τρεις το πρωί, μετά από περίπου δεκατρείς ώρες ταξίδι με ένα καταραμένο καρυδότσουφλο, βρώμικο και πανάκριβο από τότε ακόμα, ιδανικό για να με προϊδεάσει για την εικόνα που θα συναντούσα.

Ο Άγιος (Κήρυκος) μού φάνηκε αποκρουστικός, αφιλόξενος και άσχημος και μολονότι με υποδέχτηκαν φίλοι, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είχα ξενερώσει. Πήγαμε για ποτάκι καλωσορίσματος και το ξενέρωμά μου παρέμενε στη θέση του. Πήγαμε στο Φάρο για ύπνο και το ξενέρωμα ήταν ακόμα εκεί ακάθεκτο. Γύρισα το μισό νησί επί μία εβδομάδα και μου ήταν αδύνατο να το συμπαθήσω. Όμως τα είχα κάνει όλα ανάποδα...

Πήγα με ένα αγόρι που μου δυσκόλευε τη ζωή –αντί να πάω μόνη, ήμουν μόνο μαζί του, δεν πήγα σε ούτε ένα πανηγύρι –αφού τα σνόμπαρα, και γενικά ακολούθησα μια λογική σα να ήμουν σε κυκλαδίτικο νησί. Όμως δεν ήμουν.

Δεν θα περιγράψω τη δεύτερη και την τρίτη φορά που πήγα και το πόσο διαφορετικά μου φάνηκαν όλα. Αυτή τη στιγμή αδημονώ να ξαναπάω μετά από δύο ολόκληρα χρόνια απουσίας.

10 Σεπτέμβρη 2011 ξανάγραψα:
Πρώτη φορά στεναχωρέθηκα τόσο πολύ που έφυγα από την Ικαρία. Κάθε μόριο του κορμιού μου είναι ποτισμένο απ’ αυτήν και τώρα, δύο χρόνια μετά, κατάλαβα πώς είναι να ξαναβρίσκεις ένα χαμένο συγγενή.

Αυτή τη φορά ο συγγενής ήταν κάπως διαφορετικός. Με ήξερε καλύτερα. Με είχε διαβάσει και καθώς περπατούσα, με φώναζε και με χαιρετούσε. Τί παράξενο!

Πιο οικεία απ’ ότι στο ίδιο μου το σπίτι αισθάνθηκα όσο οι Ικαριώτες με αγκάλιαζαν ξανά και ξανά, άλλοι επειδή με ήξεραν, άλλοι χωρίς να τους ενδιαφέρει καν να μάθουν ποια είμαι. Η αγάπη τους ξεχείλισε και μ’ έπνιξε γλυκά…

Αυτή τη φορά τα έκανα όλα σωστά: Πήγα με φίλους και βρέθηκα με ακόμη περισσότερους. Πήγα χωρίς να ψάχνω να βρω κάτι και τα βρήκα όλα. Πήγα για μια απλή βάπτιση και βίωσα το καλύτερο πανηγύρι της ζωής μου. Πήγα Σεπτέμβρη και όχι Αύγουστο. Πήγα γνωρίζοντας ακριβώς που πάω.

Κάθισα λοιπόν κάτω μια νύχτα και χαμένη στο μεθύσι μου σκέφτηκα: εδώ θα έρθω να ζήσω… Δεν ξέρω αν το σκέφτηκα στα σοβαρά ή όχι, αν είμαι άλλος ένας απ’ αυτούς που όλο λόγια περί φυγής είναι και τελικά όλο στην Αθήνα τριγυρίζουν. Ξέρω πως τελικά έφυγα απ’ το νησί, μ’ αυτή τη σκέψη καρφωμένη στο μυαλό μου.

«Μπιπ» έκανε το κινητό μου καθώς κατηφόριζα προς το λιμάνι του Ευδήλου: «Όταν θα είσαι στο πλοίο κοίτα λίγο πάνω απ’ τον Άγιο Πολύκαρπο» έγραφε το μήνυμα από ένα καλό μου φίλο. Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις...

Ανέβηκα στο πλοίο και περίμενα πως και πως να δω τι είναι αυτό που με περίμενε! Τίποτα, τίποτα και... τίποτα. Δεν είχε απολύτως τίποτα πάνω απ' τον Άγιο Πολύκαρπο. Μέχρι που ξαφνικά κάτι άρχισε να γυαλίζει. Απ’ τον Άγιο Πολύκαρπο, απ’ το Γυαλισκάρι, απ’ το Χριστό, κι άλλο απ΄το Χριστό, απ’ τον Άγιο Δημήτριο, λίγο αργότερα απ’ το Αμάλου, από παντού!

Τα μάτια μου βούρκωσαν καθώς έβλεπα τα αμέτρητα καθρεφτάκια να αντανακλούν το φως τους στα πρόσωπά μας, βρίσκοντας το στόχο τους ακόμα και όταν το πλοίο είχε απομακρυνθεί πολύ απ’ το νησί για να μας αποχαιρετήσουν. Κοίταξα το τελευταίο καθρεφτάκι που μπορούσε να στείλει τη λάμψη του στο πλοίο μας, χάζεψα δύο παιδάκια που ούρλιαζαν «η γιαγιά, η γιαγιά κάνει σήμα με το καθρεφτάκι!» και πάλι είπα μέσα μου: «Θα ξανάρθω. Για λίγο, για πάντα, δεν ξέρω, αλλά θα ξανάρθω. Δεν μου έχουν πει πιο όμορφο αντίο...».

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.