… και αφού (η Αλίκη) διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει καμία μυστική κουφάλα ή τουλάχιστον μια μαγεμένη ηλεκτρική σκούπα να τη ‘ρουφήξει’ και να τη στείλει αυτόματα στον επόμενο προορισμό της, που τυχαίως επέλεξε την Ικαρία, και έχοντας τις εξής μόνες επιλογές «ή κολυμπώντας ή με το Ιεράπετρα», αποφάσισε, έστω και για λίγο, να αναβάλλει το ταξίδι της.

Ήθελε να μάθει όμως γι’ αυτόν τον τόπο και να τον γνωρίσει. Έτσι λοιπόν έφτιαξε ένα χαμομήλι, κάθισε μπροστά στο laptop της, άνοιξε την προσωπική της σελίδα στο προσωπικό κοινωνικό της δίκτυο, το ξακουστό στη Χώρα των Θαυμάτων WonderlandBook και πρόσθεσε το στάτους: «Τελικά φίλοι μου δεν κατάφερα να καταλήξω στο ταξίδι που ήθελα να πάω. Τραγικό· γιατί αιώνες πριν οι κάτοικοι αυτοί, μόνο με τη φαντασία τους, επινοούσαν πτήσεις! Τί έχετε λοιπόν να πείτε για την Ικαρία; Τί φάση είναι το νησί;»

Περιέργως και αναπάντεχα, της απαντήσανε σαρανταδώδεκα νοματαίοι. Της έφαγε όλο το βράδυ αλλά τους διάβασε όλους! Εικοσιεννιά κλισεδιάρικοι κατασκευασταί σχολίων ξεκινούσαν με τη φράση, ‘έχει ένα φούρνο στις Ράχες, όπου ο φούρναρης….’. Άλλοι μονολεκτικοί, ‘Fasi Aliki mou’. Άλλοι μίζεροι, ‘πού να τρέχεις τώρα…’. Άλλοι απλά αποσιωπητικοί ‘…’. Ήταν και μερικοί που τη βοηθούσαν αρκετά στην έρευνα, ‘δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον το νησί, πολλές πέτρες μαζεμένες και άνθρωποι που νιώθουνε γαμάτοι το πολύ για ένα μήνα, όταν έρχονται τα παλικάρια με τις τζίβες και τα κορίτσια με τα παρεό και τρώνε τα κρέατά των άλλων στα πανηγύρια’. Ένας ανώνυμος έγραψε, ‘το νησί είναι ίσως και πιο όμορφο και από κει που ταξίδεψες. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί, μεγαλωμένοι σε ένα περιβάλλον που τους καταδικάζει να προοδεύσουν, όχι χρηματικά αλλά στο νου’. Είχε και σχόλια άσχετα που δεν την ενδιέφεραν. Μάλιστα ένας δήλωσε πως αγάπαγε τις τηγανιτές πατάτες και θα ερχόταν να ζήσει μαζί της, αν στη Χώρα των Θαυμάτων οι θερμίδες ήταν μη αριθμήσιμες!

Δεν μπόρεσε να βγάλει συμπέρασμα. Τόσες πολλές και αντίθετες απόψεις για ένα τόσο μικρό νησί… και θέλοντας να κλείσει άπαξ το κεφάλαιο Ικαρία, αφού την απασχόλησε πολύ περισσότερο απ’ όσο η ίδια φαντάζονταν, εμπιστεύτηκε το ποντίκι της, που ακούσια ‘πάτησε’ στο σύνδεσμο ikariamag.gr, ως τελευταίο και ετεροχρονισμένο σχόλιο μιας πικραμένης σχολιαστού.

Προς στιγμήν χάρηκε! Πίστεψε ότι βρήκε τη λύση και θα μάθαινε για την Ικαρία τα πάντα, αναίμακτα και κυρίως χωρίς σπατάλες χρόνου και χρημάτων... Κουραφέξαλα! Τίποτα δεν πρόσθεσε στις γνώσεις της. Υπερφίαλα πλάσματα που ‘την είδαν’ ποιητές, εθνοπατέρες χωρίς λύσεις στα προβλήματα, Ικαριάρχες δίχως μέλλον. Και εν μέρει είχε δίκιο…

Η πραγματικότητα όμως θα τη διαψεύσει. Όχι, όχι! Δεν θα δώσει άμεσες λύσεις στα προβλήματα μα πολλές φορές ψύχραιμα θα τα εντοπίσει· είναι και αυτό μια σημαντική αρχή. Δεν θα καταταχθεί στις σελίδες των ποιητών, αλλά θα φέρει σε εμάς και τα ξενάκια μας, αναμνήσεις ανεκτίμητες. Δε θα ζητήσει την καταξίωση του Ικαριάρχη, αλλά είναι τιμή για κάποιους πριν κοιμηθούμε, να διαβάζουμε την επόμενη πτήση. Μπορεί να είναι αδύνατο να καταγράψει την είδηση και την πραγματικότητα, όμως προσπαθεί για το καλύτερο σε μια εποχή ‘πληρωμένων’ ειδήσεων. Δεν το διαχειρίζονται ‘γαμάτοι’ τύποι, αλλά άτομα που προσπαθούν να σεβαστούν κάθε ένα κείμενο που αναρτάται. Δεν ψιθυρίζουν σχόλια και δεν δημιουργούν σχολές. Έχουν φωνή.

Ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα με κριτήρια που τα γεννά η άβυσσος του μοναδικού εγκεφάλου μας. Έτσι, για μερικούς από εμάς πολλά πράγματα μας φαίνονται σημαντικά, ασχέτως αν είναι. Αφήστε λοιπόν να πιστεύουμε (κάποιοι από εμάς) ότι το ikariamag στα δύο του χρόνια είναι κάτι πολύ πολύ μεγάλο!

… έτσι η Αλίκη έκλεισε Laptop, φόρεσε τις μεταξωτές πιτζάμες της και πήγε για ύπνο. Περάσανε δυο υποσυνείδητες ώρες, σαν τα αυτά δυο χρόνια, και παραμιλώντας ψέλλισε:

‘Δυό χρονώ… Μάσσαλά ντου!’…

Νικόλας Κουντούπης
paraxrantos@gmail.com

ΥΓ1- Ένα –αντίστροφο- ευχαριστώ σε αυτούς που τον τελευταίο χρόνο μου δίνουνε το βήμα να νιώθω συνταξιδιώτης της παρέας των πτήσεων και να διαφωνώ στα περισσότερα βήματά τους. Άλλωστε και σχεδόν πάντα διαψεύδομαι μόνος μου στις διαφωνίες μου.

ΥΓ2- Άλλο ένα τεράστιο ευχαριστώ σε εκείνους που αφιερώνουν έστω και ένα δευτερόλεπτο και διαβάζουν δικές μου ματαιότητες.

ΥΓ3- Και επειδή η παρθενογένεση γενικά έχει πάψει να υφίσταται από την εποχή του Ευαγγελισμού, εδώ.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.