Υποσχέθηκα στον Κωνσταντίνο η πτήση μου να μην αναφέρεται στο πώς πέρασα το καλοκαίρι μου στην Ικαρία, έστω και αν αυτό ήταν το πρώτο μου! Επίσης, υποσχέθηκα να γράψω μία πτήση 300 λέξεων και να μαζέψω τις αμέτρητες σκέψεις και εικόνες που είχα στην Ικαριά σε μερικές παραγράφους.

Σκοπός μου δεν είναι να γράψω για την ομορφιά του νησιού. Ούτε απλώς για τους Καριώτες και τα έθιμά τους. Θα μιλήσω για τους ανθρώπους που το αγαπάνε. Και μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Άλλωστε ένα νησί που πήρε το όνομά του από τον Ίκαρο, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ανθρώπινη αύρα και προσωπικότητα. Είχα ακούσει και διαβάσει πάρα πολλά. Για τα πανηγύρια της, τις παραλίες της, τους χωματόδρομους και τις μόνιμα ανεκπλήρωτες πολιτικές υποσχέσεις.

Αυτό που δεν περίμενα να γνωρίσω ήταν την Ικαρία αλλιώς. Να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους μέσα από τις χαρές τους. Τους άκουγα να μιλάνε για το νησί τους και ζήλευα που ποτέ μου δεν απέκτησα τέτοιο δέσιμο με ένα τόπο. Τους θαύμασα που με τόση συνέπεια έρχονται και ξανάρχονται στο νησί κάθε καλοκαίρι, το ίδιο ανυπόμονα.

Τους είδα να χορεύουν τον ικαριώτικο με τα μάτια κλειστά. Να σκύβουν στον ήχο του βιολιού. Να κάθονται με τις ώρες στο βράχο καμαρώνοντας τα καριωτάκια να επαναλαμβάνουν τις ίδιες βουτιές από ψηλά, όπως έκαναν οι ίδιοι παλιότερα. Να συναντιούνται για άλλο ένα καλοκαίρι, στο ίδιο μέρος, να κάνουν τα ίδια πράγματα και να το απολαμβάνουν όσο κανένας άλλος. Να κοιτάνε το πέλαγος και να συνεχίζουν να ονειρεύονται και να δημιουργούν.

Υποσχέθηκα στα παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Μενέλαο, την Ρένια, την Δήμητρα, τον Γιώργο, τον Λούη, την Μελίνα, την Γιούλη, τον Γιάννη, τον Νικόλα, την Ευγενία, την Μόνικα, την Αθηνά, την Στέλλα και τόσους άλλους φίλους ότι θα ξανάρθω στο νησί.

Αυτή την υποσχεση, σίγουρα όμως θα την κρατήσω...

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.