photo

Επέστρεψα απο Ικαρία το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κι είδα με λύπη και απογοήτευση να επεκτείνονται και να ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτες χωματερές με σκουπίδια, λάστιχα, αυτοκίνητα, φορτηγά, ηλεκτρικές συσκευές κι ό,τι άλλο θελήσει κανείς να πετάξει, νομίζοντας ότι έτσι τα ξεφορτώνεται. Ξεχνά, φαίνεται πως το μόνο που κάνει είναι να μολύνει γη και νερά, έτσι όπως αποσυντίθενται αφημένα στον χρόνο ή ν’ απειλεί με πυρκαγιές οποιαδήποτε στιγμή, ειδικά έναν τόπο που έχει θρηνήσει ανθρώπους από φωτιές και τα μέσα, οι αποστάσεις, ακόμη και ο καιρός δεν είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι.

Είχα την τύχη να ζήσω την Ικαρία όταν ακόμη δεν είχε ηλεκτρικό, όταν το πλοίο δεν έδενε σε προβλήτα, όταν το ψωμί το άφηναν σε καλαθάκι στο δρόμο, όταν έβλεπες εύκολα λευκή κουκουβάγια ή γεράκια να πετάνε κι άλλα πολλά που στα μάτια μου ως παιδί, έκαναν αυτό τον τόπο μαγικό κι εμένα να τον αγαπήσω για ό,τι ανυπεράσπιστο είχε και έχει. Γιατί αυτά όλα ήταν και είναι τα προτερήματά του : η φυσική του -άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε άγρια- ομορφιά, οι θάλασσες κι ο αέρας του, η ξαστεριά τις νύχτες, οι πανσέληνοι που φωτίζουν τα πάντα, οι άνθρωποί του, η ΑΝΤΙ-ύλη, το να μην έχουν οι άνθρωποι το νου τους σε ό,τι υλικό και χρήμα και πολλά πολλά ακόμη.

Αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν οι χωματερές και όσοι τις δημιουργούν με αυτό τον τόπο;

Τι σχέση έχει τόσο τσιμέντο στον Εύδηλο με αυτό που πάντα ήταν, ένα κόσμημα;

Πόση εξυπνάδα θέλει κανείς για να καταλάβει ότι αν εύκολα διακρίνεις πια ΑΣΧΕΤΑ σπίτια με το χρώμα και το ύφος του νησιού, σημαίνει ότι αυτή η ... πόρτα ήδη άνοιξε...

Γιατί ανάπτυξη και πρόοδος και ο,τι άλλο, πρέπει να 'ναι προς το χειρότερο;

Γιατί μοιάζει γραφικός όποιος υπερασπίζεται τις μνήμες του, τον τόπο του έτσι όπως το αγάπησε, το περιβάλλον, την πολυτέλεια να μπορείς ακόμη να βρεις και να σέβεσαι μέρη που νιώθεις ότι υπάρχεις μόνο εσύ και ο Θεός και δεν ακούς τίποτα άλλο;

Δεν είναι όλα τα νησιά «Μύκονος». Έστω όχι ακόμη. Και μακάρι να μη γίνουν ποτέ.

Βικτωρία Καβουριάρη
victoriakappa@hotmail.com