H πρώτη μου μνήμη ήταν ένα μικρό κίτρινο κουβερτάκι. Το πιο όμορφο του κόσμου! Ο κόσμος όλος. Και ένα παιδί να κρατάει αυτό το κουβερτάκι και να το σέρνει παντού. Έπαιρνε πάνω  του την μυρωδιά  απ’ τα χώματα, σερνόταν στις λάσπες, μπλεκόταν στις τριανταφυλλιές, γέμιζε αθαράπους, ξερόχορτα, λερώνοταν. Με την γενναιοδωρία του παιδιού, σκέπαζε γάτες και κατσικάκια να μην κρυώνουν, έπεφτε κάτω, καταπατιόταν..

Όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, το παιδί ήθελε μόνο αυτό για σκέπασμα. Γιατί ήταν μαγικό και ζέσταινε σαν χίλιες κουβέρτες. Με πιπίλα το δάκτυλο και την αφή προσηλωμένη στο μαλακό πάνω μέρος της κουβέρτας ο ύπνος γινόταν ακόμη πιο γλυκός. Και έπαιρνε μαζί του στα όνειρα τις χιλιάδες καινούριες μυρωδιές που είχε πάνω και έκτιζε έκτιζε έκτιζε ….

Όταν ερχόταν η ώρα να πλυθεί το βρώμικο κουβερτάκι, ερχόταν και ο τρόμος. Σαν να κλονιζόταν κάποια ισορροπία. Κλάματα, θυμοί, τσακωμοί. Γιατί πώς μπορεί ένα παιδί να εξηγήσει  ότι δεν ήταν  βρώμικο και ότι ήταν απλώς γεμάτο με τα στοιχεία ενός τεράστιου νέου κόσμου που του άρεσε και παρατηρούσε  και που μέσα του έκτιζε...

Και έτσι μάλλον ξεκίνησε αυτός το τόπος να περνάει μέσα μου …το κουβερτάκι ήταν ο μεσάζοντας απ τα σπλάχνα και την αγκαλιά της μάνας, στον κόσμο που απλωνόταν μπροστά. Φορτώθηκε τις πρώτες μυρωδιές και τις κόλλησε πάνω μου. Όταν αποχωρίστηκα το κουβέρτακι, τότε που πια δεν χρειαζόμουν μεσάζοντες για θάρρος, είχαν ήδη όλα  κτιστεί. Δομήθηκε ο δεσμός, αυτός ο ισχυρός που μαζί με την οικογένεια ολοκληρώνει τον αυτοπροσδιορισμό της ύπαρξης. Με τα πιο γερά θεμέλια.

Γιατί ό,τι χτίζεται μέσα μας είναι γερό .. δεν χάνεται ποτέ.

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Κικής Τσαντίρη.

Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.