Ο παππούς μου μεγάλωσε το γιαλό, εκεί έμεναν οι γονείς του, πήρε για προίκα του το σπίτι για να μπορέσει να παντρευτεί και να βάλει μέσα τη νύφη. Η νύφη ήταν Φούσκαινα και το σπίτι της πάνω από τους Δρύδες, μα όπως και να το δεις κι ο Φουσκάτος κάτω από τον αμαξωτό βρίσκεται.. Κατέβηκε με τη βαλίτσα της από τους Αγ. Ανάργυρους κι ήρθε ακόμα λίγο πιο κάτω..

Απώς μπεις στο Καραβόσταμο ερχόμενος από Ευδηλο, δεξιά κάτω από τη στροφή του Κωλοφάνη έχτισαν οι γονείς μου το δικό τους σπίτι και δίπλα 'ποσώσανε και το δικό μου κι ας είμαι κορίτσι. Έχω κι εγώ προίκα και θέα και κεραμίδια.. Κάτω από τον αμαξωτό, μια μικρή κατηφόρα που είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη ανηφόρα-αν είσαι απαισιόδοξος- με χωρίζει από τον γιαλό...

Πάππου προς πάππου κατωτινή!

Όλα τα παιδικά μου χρόνια περίμενα πώς και πώς το Πάσχα, να μαζέψω αφανό! Η αλήθεια είναι αφανό δε μάζευα πολύ, αλλά φυλούσα τσίλιες τα βράδια, αγόρια και κορίτσια κλέβαμε λίγο τσουρέκι, μερικά λαζαράκια και κάναμε το κομμάτι μας, πιάναμε έχθρα με τους πάνω, ξεχνούσαμε λίγο το ντόπιοι-Αθηναίοι και υπήρχε μόνο το πανωτικοί-κατωτινοί.

Ένα Πάσχα, κάποιος δικός μας έκαψε τον αφανό μας κατά λάθος και κλαίγαμε απαρηγόρητοι. Ένα άλλο, πλακώσανε οι άγριοι πανωτικοί, μας λαμπάδιασαν τον κόπο μας μαζί με τις αστοιβές και δώστου κλάμα και κακό. Οι άντρες-μπαμπάδες-κατωτινοί καβάλησαν τότε τα αγροτικά και μέσα σε μια μέρα είδαμε τον αφανό μας να στέκεται στοιβαγμένος διπλάσιος από πριν και τα μικρά να σκληρίζουνε από χαρά..

Παλιά λέει, είχε μεγάλο διχασμό το χωριό.. Ξαδέρφια δε μιλούσαν όλο το χρόνο, φίλοι κυκλοφορούσαν με μαχαίρια, οι μπουνιές έπεφταν βροχή, ενώ μαρτύρια περίμεναν τους επίδοξους εμπρηστές. Σιγά σιγά έσβησε το μίσος και απόμειναν πια μόνο κάτι πεταγμένες φλέβες στους λαιμούς των μικρών, κάτι παλάμες που σηκώνονται απειλητικά και κάτι μάτια που αστράφτουν αλλά αυτά μόνο το Πάσχα.

Άντε και κανένα καλαμπούρι να σοβαρέψει και ν' αρχίσουν οι φωνές μεταξύ φίλων…
-Εσείς είστε μόνο φιγούρα!
-Η φωτιά στο λιμάνι για μας λέει!
-Εμείς καίαμε όλο το βράδυ!
-Εσείς είστε χωριάτες!
-Εσείς μόνο βεγγαλικά έχετε!

Έτσι μάλωσα πέρσι με φίλο καρδιακό που μου 'πε πως κάτω δεν κερδίζουμε ποτέ, και του' πα να πάει πάνω το βράδυ για ποτά, και μου 'πε πως είμαστε φλώροι κι εγώ τον είπα Μπρούτο…

Έτσι και φέτος τα αίματα θα ξανανάψουν, ό,τι έμεινε από το έθιμο θα ξαναζωντανέψει, όσα μικρά υπάρχουν θα ξαμοληθούν στις πλαγιές κι εμείς θα καμαρώνουμε τους αφανούς μας, σίγουροι ότι κερδίσαμε πάλι εμείς κάτω και πάλι αυτοί πάνω.

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.