Φτάνοντας στο νησί, με έναν σχεδόν εξωπραγματικό τρόπο προσαρμόζεσαι στιγμιαία και νιώθεις σαν μην έφυγες ποτέ. Γνώριμες οι μυρωδιές, η φύση ,οι άνθρωποι. Όμως υπάρχουν και κάποιες εικόνες που όσες φορές κι αν τις έχεις δει, είναι τόσο εκθαμβωτικές, περιέχουν τόση μαγεία,  που δεν φτάνει η μνήμη για να τις συγκρατήσει. Και  κάθε φορά που τις βλέπεις είναι σαν να τις βλέπεις  για πρώτη φορά.

Κόκκινο αναδύθηκε απ τον σκοτεινιασμένο ορίζοντα, εκεί πίσω απ τους Φούρνους, το φεγγάρι το βράδυ της 18ης Ιουνίου. Απ τον αυλόγυρο της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονα  φαινόταν ζωγραφισμένος  στη θάλασσα ένας κόκκινος διάδρομος, μια κόκκινη διαδρομή...

Η πρώτη μου σκέψη ήταν οι στίχοι:

Το φεγγάρι είναι κόκκινο
το ποτάμι είναι βαθύ
κι η αγάπη μου στα χέρια σου
είναι κάτασπρο πουλί.

Και επειδή οι Έρωτες δεν κοκκινίζουν  μόνο τα Φεγγάρια αλλά  και τις καρδιές, και οι κόκκινες καρδιές αφυπνίζουν σώμα και νου, γεννιέται δύναμη και  φαντασία.

Οι  έρωτες δεν καταλαβαίνουν από κρίσεις και προβλήματα. Όλα αποκτούν άλλη υπόσταση.  Μεταμορφώνουν την πραγματικότητα. Από σκληρή την κάνουν πιο τρυφερή.

Είναι ένας υγιής τρόπος να  «την δούμε»  αλλιώς...

Εύχομαι  σε όλους ένα καλοκαίρι γεμάτο κόκκινα φεγγάρια ...

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com