Περιμέναμε τις μέρες του Πάσχα με μεγάλο ξεσηκωμό, εσωτερικό. Και οι «άλλοι» τις περίμεναν με περισσότερη λαχτάρα. Εδώ στο νησί, όλοι μας, πέρα από τις προετοιμασίες και οι υπόλοιποι στη μεγάλη στεριά, συγγενείς και φίλοι, μετρούσαμε από την αρχή της Σαρακοστής για το αντάμωμα.

Φέτος όμως είδαμε ανάσταση χωρίς να δούμε το φως. Κατεβήκαμε στα λιμάνια λιγότερες φορές για να υποδεχθούμε τους αφιχθέντες και στα κλειστά σπίτια του χειμώνα άναψαν λιγότερα φώτα. Η μοιρολατρία μας γέμισε τον ουρανό με θλιμμένα βεγγαλικά. Σε ποιον να πληρώσεις το εισιτήριο του ταξιδιού για να τον έχεις κοντά σου; Πόσα επιχειρήματα έχεις να προτείνεις για να τον πείσεις να ξεπεράσει τις δυσκολίες του και να βρεθείτε στο ίδιο τραπέζι; Οπότε μείναμε φτωχότεροι και αρκεστήκαμε στο «τι να κάνουμε;», «θα τα πούμε το καλοκαίρι».

Πέρσι, μετά την ανάσταση, βγήκαμε με την Κωνσταντίνα και το Δημήτρη, τη Μαρία, την Έφη. Φέτος οι δύο πρώτοι πήγαν στον Κορυδαλλό, στους κουμπάρους τους και οι κοπελιές στη Νέα Μάκρη, στο σπίτι μιας φίλης. Πέρσι ο θείος Νίκος είχε βοηθήσει τη γιαγιά να γεμίσει και να ψήσει το ρίφι. Φέτος εκείνη το έκανε μόνη της. Το φαγητό βγήκε το ίδιο νόστιμο μόνο που εκείνη δεν ήταν γελαστή όταν ψιλόκοβε τα μάραθα και τα κρεμμυδάκια.

Τηλεφωνηθήκαμε, ανταλλάξαμε ευχές, ρωτήσαμε για την παρέα, για το φαγητό και το κρασί. Επιβεβαιώσαμε ότι κανένας και από τις «δύο όχθες» δεν έμεινε νηστικός. Όλοι δήλωναν σκασμένοι. Όλοι έδειχναν ευχάριστοι, άλλωστε τι να πεις τέτοιες μέρες; Η διάθεση ήταν επιτάφιος μόνο που την στολίσαμε με λουλούδια. Το μέσα μας θα το δούμε άλλη φορά, όχι στις γιορτές, όχι από μακριά και σίγουρα όχι από το τηλέφωνο.

Χθες πήρα ένα μήνυμα. «Δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, δεν έχω αέρα», έγραφε ο αποστολέας. Ξαφνικά ένιωσα τόσο μικρός κι ανήμπορος. Ανήμπορος για βοήθεια και συμπαράσταση. Ακόμη δεν έχω απαντήσει. Τι να γράψω όταν ο Γολγοθάς μας μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, όταν οι λύσεις και οι εναλλακτικές λιγοστεύουν;

Κάποτε με θεωρούσαν καλό συμβουλάτορα και συχνά καμάρωνα κρυφά γι αυτό, όχι γιατί δικαιωνόμουν αλλά γιατί έβλεπα ανθρώπους να γλιστρούν από τα αδιέξοδα και να χαμογελούν ξανά. Τώρα δεν μπορώ να το κάνω, τα αγαπημένα μου πρόσωπα δεν είναι εδώ. Ο αέρας της Ικαριάς μου δίνει το κουράγιο να τους ξεκουράσω απ’ τα βάρη τους, έστω για λίγο. Πρέπει όμως να είναι κοντά μου σ’ αυτήν τη μεγάλη ανηφόρα που τραβάμε.

Στο επόμενο κάλεσμα πόσοι θα λείπουν;

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.