Κάθε φορά που γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, στο πρώτο "άβολο" μισάωρο της γνωριμίας πέφτουν πάντα οι ίδιες ερωτήσεις. Ξέρεις, "τι δουλειά κάνεις;", "που μένεις;", "από που είσαι;" κλπ κλπ...

Αφότου απαντήσω λοιπόν, οι αντιδράσεις είναι σχεδόν οι ίδιες κάθε φορά..Ας τα πάρουμε ένα ένα:

Όταν μιλάω για το που μένω η απάντηση είναι συνήθως "α..ωραία περιοχή..κέντρο απόκεντρο..κι έχεις και το μετρό κοντά. γαμώ, γαμώ"

Όταν μιλάω για το ότι δουλεύω στη διαφήμιση η πρώτη απάντηση είναι "γραφίστρια;" (εδώ εξηγούμε στο κόσμο ότι η διαφήμιση έχει και τους εργάτες του client service καθώς διαφορετικά δεν θα υπήρχε διαφήμιση, δεν θα υπήρχαν γραφίστες, δεν θα υπήρχαν πελάτες: θα είχαν σκοτωθεί μεταξύ τους μετά το πρώτο brief) ενώ η δεύτερη απάντηση είναι "α...ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. μου φαίνεται ότι πρέπει να σου ταιριάζει πάρα πολύ".

Όταν μιλάω για την καταγωγή μου (...εδώ κάπου αρχίζει αυτό που στην πραγματικότητα ήθελα να γράψω)
- Από που είσαι;
- Από την Ικαρία.
- Έλα ρε, έχω μία γνωστή από εκεί. Λες να την ξέρεις;
- Ξέρω γω; Πως την λένε;
- Μαρία.
- Χμμ.Επίθετο;
- Αχ, δεν θυμάμαι.
- Μήπως θυμάσαι από που είναι; Από ποιο χωριό εννοώ..
- Είναι ένα.. πως το λένε. Αχ δε θυμάμαι ρε συ, πάντως είναι πολύ πράσινο και είναι και μία παραλία.. Πω, δεν θυμάμαι ρε..
- Ναι.. Δεν την ξέρω τη γνωστή σου. Ή μπορεί και να την ξέρω.. .Ποιος ξέρει;
- Χα χα! Ναι, πάντως γαμώ εκεί ε; Που οι φούρνοι είναι ανοιχτοί και ο φούρναρης δεν είναι μέσα και πας και παίρνεις ψωμί μόνος σου και αφήνεις λεφτά.. Α και το άλλο, με τα μαγαζιά που ανοίγουν το βράδυ..* Πολύ γαμώ. Και τα πανηγύρια**, είναι φοβερά έχω ακούσει. Καλά ε; Είστε αλλού εσείς οι Καριώτες ε;
- Καλά.. όχι δεν είναι έτσι ακριβώς. Δεν είναι παντού έτσι.

Για μένα η Ικαρία...
Είναι το μισό μου μεγάλωμα. 3 μήνες κάθε καλοκαίρι. Καμιά φοράπρολάβαινα και να βαρεθώ..(ιδιαίτερα μεγαλώνοντας).
Είναι ο μπαμπάς και η μαμά που πήγαιναν για ψαροντούφεκο..είναι οι πετρολεμονιές (χρωματιστά ψάρια) και τα μικρά χελιδονόψαρα που έβλεπα στο βυθό όταν με παίρνανε μαζί τους (τότε..παλιά..που οι δυναμίτες που έριχναν στο βυθό Καριώτες & Φουρνιώτες δεν είχαν καταστρέψει εντελώς το βυθό)
Είναι τα βουναλάκια του Αγίου Κυρήκου που φάνταζαν βουνά ολόκληρα στις εξορμήσεις μας.
Είναι το περπάτημα μέχρι την παραλία του Παγοποιείου ή του Τσουκαλά, ξυπόλητοι κάνοντας αγώνα ποιος θα καταφέρει να κάνει τα περισσότερα βήματα χωρίς να καεί από την ζεστή άσφαλτο.
Είναι η γιαγιά μου, η Τασούλα, η μεγαλύτερη ψαρού στο σύμπαν.
Είναι φυσικά τα πανηγύρια. Που ως μικρούλα απλά γυρνούσα σαν το δαιμονισμένο γύρω γύρω με την παρέα μου και ως μεγάλη..γυρνάω σαν δαιμονισμένο (και λίγο μεθυσμένο) γύρω γύρω με την παρέα μου.
Είναι ο Καριώτικος. Αυτός ο χορός, που άμα τον χορέψεις μια φορά γίνεσαι δέσμιος του νησιού για πάντα.
Είναι η μυρωδιά απ' το θυμάρι. Είναι τα χαρουπόδεντρα. Είναι τα σύκα που κλέβαμε γυρνώντας από τη θάλασσα. Είναι το κρύο νερό που ζητούσαμε απ' τα σπίτια με τις ανοιχτές αυλές..
Είναι η ασφάλεια.
Είναι οι αποχαιρετισμοί όταν φεύγαμε και τα σφυρίγματα που ακούγονταν μέχρι να χαθεί το πλοίο απ' το λιμάνι.
Είναι η φωτιά του 93. Η μεγάλη φωτιά. Οι άνθρωποι που χάθηκαν και το πράσινο που τόσο πολύ μας λείπει.
Είναι οι αργοί μας ρυθμοί.  Ναι, είμαστε χαλαροί. Κάποιοι λιγότερο και κάποιοι περισσότερο. Αλλά μη γελιέσαι, αν αργήσουν πάρα πολύ να έρθουν να σου πάρουν παραγγελία, μην είσαι μαλάκας. Δεν είναι τοπική παράδοση. Πήγαινε και γκρίνιαξε.
Είναι το ζαχαροπλαστείο "Το Γλυκό" στον Άγιο Κύρηκο.
Είναι η κρύα θάλασσα και τα μεγάλα κύματα της Μεσακτής. Αυτά που άμα δεν ξέρεις, πνίγεσαι.
Είναι τα καφενεία. Που πας μόνο με έναν άνθρωπο παρέα και μόλις περάσουν 2 ώρες, βρίσκεσαι με 20 άτομα να έχεις ενώσει 4-5 τραπέζια και να πίνετε ούζα με ποικιλίες.
Είναι το μπαράκι της Νίκης στο Φάρο και ο κορμός (αυτό το φανταστικό γλυκό που μπορείς να το βρεις ακόμα και τις πιο κουλές ώρες)
Είναι ο Φάρος.
Είναι τα ελάχιστά μας μπαρ. Που για να βρεις άνθρωπο να μιλήσεις πρέπει να πας μετά τις 2.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάθε χρόνο τους βλέπω και ποτέ δεν συγκρατώ όνομα και πάντα γίνομαι ρεζίλι. Ευτυχώς με το FB κάτι πάω να μάθω, έστω και στα γεράματα.
Είναι ο γυμνισμός στην παραλία του Να και το ηλιοβασίλεμα.
Είναι το οτοστοπ που όλοι, μικροί και μεγάλοι έχουμε αναγκαστεί κάποια στιγμή να κάνουμε.
Είναι το αμάξι μου. Για να μην κάνω οτοστόπ.
Και οι φίλοι μου.Που έχουν αγαπήσει την Ικαρία όσο κι εγώ. Και είμαστε μαζί σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Και τους πηγαίνω με το αμάξι για να μην είναι ανάγκη να κάνουν οτοστόπ!

Η Ικαρία λοιπόν, που έχει γίνει ένα παράξενο trend τον τελευταίο καιρό.. είναι όλ' αυτά για μένα. Και άλλα τόσα. Και άλλα τόσα.

Άμα πας, ψάξε με. Θα είμαι στο Φάρο και θα τρώω σουβλάκια στου Μιλτιάδη. Και άμα πας, σου εύχομαι να περάσεις τέλεια. Αλήθεια.

Ηλέκτρα Πάστη
http://elektronjust.posterous.com/
elektra.pasti@gmail.com

* Αυτό λοιπόν με το φούρνο που παίρνεις μόνος σου ψωμί και αφήνεις το σχετικό αντίτιμο καθώς επίσης και τα μαγαζιά που ανοίγουν το βράδυ είναι δύο πράγματα που ισχύουν. ΑΛΛΑ, ισχύουν σε ένα μόνο μέρος του νησιού, στο Χριστό Ραχών που βρίσκεται στο βόρειο μέρος του νησιού. Αν θέλεις να μάθεις για ποιο λόγο συμβαίνουν όλ' αυτά, μπορείς να διαβάσεις εδώ.
** Ισχύει. Είναι πολύ ωραία στα πανηγύρια. Αρκεί να σου αρέσει το κρασί, να είσαι έτοιμος να χορέψεις βαλς και να κόψεις το κρέας με τα χέρια. Αν περνάς το τεστ, θα περάσεις τέλεια.