Πρόσφατα διαβάσαμε την είδηση για την εισήγηση που πρόκειται να γίνει στο Περιφερειακό Συμβούλιο για την ένταξη στο ΕΣΠΑ 2014-2020 του κόστους σύνταξης της μελέτης και κατασκευής του Ερευνητικού Ινστιτούτου για την Μακροζωία στην Ικαρία, και ότι ένα τέτοιο έργο θα συμβάλλει «στην πρόληψη των ασθενειών, την καλυτέρευση της ποιότητας και την επιμήκυνση της ζωής».

Και αναρωτιέμαι κι εγώ η αγαθή: Γιατί να μη γίνει αυτό το Ερευνητικό Ινστιτούτο αναπόσπαστο κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού, που υπάρχει ήδη στο νησί μας και που είναι ύψιστης σημασίας για την υγεία και την ποιότητα ζωής του πληθυσμού (υπέργηρου και μη), και που όσο καλύτερα λειτουργεί τόσο περισσότερο συμβάλλει «στην πρόληψη των ασθενειών, την καλυτέρευση της ποιότητας και την επιμήκυνση της ζωής»;

Δηλαδή του Νοσοκομείου και των υπόλοιπων δημόσιων δομών υγείας που υπάρχουν στο νησί μας! Να είχαμε σα να λέμε το Νοσοκομείο-Ερευνητικό Ινστιτούτο Μακροζωίας στον Άγιο Κήρυκο και το Κέντρο Υγείας-Ερευνητικό Ινστιτούτο Μακροζωίας στον Εύδηλο κ.ο.κ. Μήπως θα μπορούσαμε έτσι να διεκδικήσουμε περισσότερες ειδικότητες και θέσεις γιατρών; Και δε θα λειτουργούσε αυτό προστατευτικά για τις δημόσιες δομές υγείας της Ικαρίας (Νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας, αγροτικά ιατρεία) από την διαρκή υποβάθμιση; Ή τα οφέλη απο το δημόσιο χρήμα που θα κατευθυνόταν προς την έρευνα για την μακροζωία στην Ικαρία δεν θα ήταν επίσης δημόσια μια που θα διαχέονταν στην τοπική κοινωνία;

Μετά ένας φίλος, μάλλον εξίσου αγαθός, υπενθυμίζει τον πρωταρχικό ρόλο των δομών υγείας: «Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας πρέπει να είναι, θαρρώ, εξ ορισμού κέντρα μακροζωίας». Και άδικο δεν έχει.

Τελευταίος στη κουβέντα μπαίνει ένας άλλος φίλος, που δεν είναι μόνο αγαθός, αλλά και «επαγγελματίας ανησυχών»: «δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν, γηροκομείο έρμαιο της μητρόπολης, νοσοκομεία-κέντρα υγείας συγχωνεύονται, καθηγητές σε διαθεσιμότητα, οδηγοί ασθενοφόρων στην πόρτα εξόδου, ερευνητικά κέντρα και επενδύσεις έρχονται...»

Σαν τον Τζώνυ τον Περιπατητή σα να λέμε. Μόνο που αυτός που περιπατεί ανάμεσά μας δεν είναι ο Τζώνυ ούτε ο Άγιος Βασίλης, αλλά ο Χάρος, και αντί για ραβδί κρατάει δρεπάνι. Και υποψήφια θύματά του είμαστε όλοι εμείς, που επιμένοντας να ζούμε σε τούτο τον ανεμοδαρμένο τόπο, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε περιμένοντας το ασθενοφόρο, που πιθανότατα δεν θα έχει οδηγό ούτε βενζίνη για να έρθει να μας μαζέψει, το καράβι με τους απλήρωτους ναυτικούς που έρχεται μόνο αν η τύχη είναι με το μέρος μας ή το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ που έρχεται μόνο αν πληρούμε ηλικιακά και άλλα κοινωνικο-οικονομο-πολιτικά κριτήρια.

Και μετά, το Ερευνητικό Ινστιτούτο Μακροζωίας, τι θα μελετά ακριβώς; Την μικρο-ζωία (ή φυτο-ζωία), την απελπισία, την εξαθλίωση «όχι μόνο των κατοίκων της Ικαρίας αλλά και των άλλων Νησιωτικών Περιοχών»; Ή μήπως τα γονίδιά μας αντέχουν ακόμα και σε τέτοιες κακουχίες; Γιατί αν είναι έτσι, ίσως θα πρέπει οι επιστήμονες του Ερευνητικού Ινστιτούτου να αρχίσουν να σκέπτονται την προοπτική να πατεντάρουν το «Ικαριακόν γονίδιον» και να το πουλάνε ωσάν γκουρμέ σ’ έναν κόσμο που ανήκει σε όλο και πιο λίγους. 

Μαρία Μπαρέλη-Γαγλία
gagmaba@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μαρίας Μπαρέλη-Γαγλία.