Μόλις και μετά βίας μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου στην ηλικιά των δεκατριών ετών. Αλλά θυμάμαι καλά τον δάσκαλό μου. Ένας νεαρός άνδρας, μάλλον γύρω στα τριάντα του. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό μάθημα μας έκανε, αλλά μπορώ να θυμηθώ τι μας είπε: «Δεν μπορείτε να επαναπαύεστε αν επιθυμείτε να ζείτε σε μια δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι ευθύνη, και είναι ευθύνη των πολιτών. Εμείς έχουμε την ευθύνη να ενημερωνόμαστε και ο Τύπος έχει την ευθύνη να μας παρέχει ελεύθερη, πραγματική ενημέρωση». Τότε αυτό στα αυτιά μου είχε ακουστεί ως μελέτη που δεν τελειώνει με το σχολείο, και θυμάμαι την απελπισία που είχα νιώσει. «Το δικαίωμά μας να ανήκουμε σε συνδικάτα, επιτροπές, πολιτικά κόμματα κ.α.», έλεγε ο δάσκαλος, «δεν είναι μόνο δικαίωμά μας, αλλά και ευθύνη μας... Δικαιώματα ισούνται με ευθύνη».

Όμως τι είναι αυτό που ξύπνησε τις μνήμες ενός δεκατριάχρονου;

Ήταν μια απλή φράση: «επαγγελματίες ανησυχούντες». Είναι μια φράση που πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει. Γιατί απλά αυτό δεν βγάζει νόημα σε σχέση με αυτό που έχει χαρακτεί τόσο βαθιά στην ψυχή αυτού του δεκατριάχρονου που κάποτε ήμουν εγώ. Πως είναι δυνατόν ο πολίτης που αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια και όρια, να αποκαλείται «επαγγελματίας ανησυχών»;

Αν «επαγγελματίες ανησυχούντες» είναι οι πολίτες που δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται όταν δεν τους παρέχονται ποιοτικές και δωρεάν υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας και εκπαίδευσης, με το ότι τα εργατικά τους δικαιώματα έχουν γίνει ανάμνηση, με το ότι τους ζητείται να πληρώνουν ιδιώτες για αυτά που θα έπρεπε να λαμβάνουν από το κράτος, στο οποίο πληρώνουν άλλωστε τους φόρους τους, τότε ναι, είμαι και ‘γω επαγγελματίας ανησυχών! Αν «επαγγελματίες ανησυχούντες» είναι εκείνοι που δυσανασχετούν όταν βλέπουν τους εκπροσώπους τους να κορδώνονται πηγαινοερχόμενοι εις τας Βρυξέλλας και αλλού, σε άλλα κέντρα εξουσίας, και την ίδια ώρα να γυρίζουν τις πλάτες τους σ’ αυτούς, σαν να ήταν μια κακή παραίσθηση και πάντως ανάξιοι για να τους πουν μια καλημέρα, τότε ναι, μετρήστε και μένα στους επαγγελματίες ανησυχούντες!

Η δημοκρατία, όπως μαρτυρά και η ίδια η λέξη, είναι από και για τον δήμο, δηλαδή τον λαό. Στην εκδοχή της που ζούμε τώρα, ο υπεύθυνος πολίτης, δεν είναι το ζητούμενο. Απεναντίας, ζητούμενο είναι ο παθητικός καναταλωτής. Έτσι, η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση «επαγγελματιών της εξουσίας», και οι πολίτες καταναλωτές των υπηρεσιών που παρέχουν οι επαγγελματίες αυτοί. Επομένως, κάθε διαμαρτυρία, παρέμβαση ή κινητοποίηση, λαμβάνεται από τους «επαγγελματίες της εξουσίας» σαν παραφωνία στ’ αυτιά τους. Αφήστε που οι «επαγγελματίες ανησυχούντες» είναι και κατώτερα όντα καθώς είναι ανεύθυνα και ανίκανα να αντιληφθούν τα πραγματικά τους συμφέροντα!

Πέρασαν χρόνια από τότε που ήμουν δεκατριών χρονών. Όμως ακόμα νιώθω την ευθύνη που μου εμφύσησε ο δάσκαλός μου. Και από αυτήν αντλώ την σιγουριά με την οποία λέω ότι αυτοί που χρησιμοποιούν τέτοιους όρους, δεν ξέρουν τι θα πει δημοκρατία. Και είτε το ξέρουν είτε όχι, με το να μας βάζουν ταμπέλες, σκοπός τους είναι να μας καταπιέσουν. Και είμαι σίγουρη, ότι αυτοί που μας βάζουν τις ταμπέλες, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους τότε που ήταν κι αυτοί δεκατριών χρονών.

Ευφροσύνη Κουτσούτη
frosinikoutsouti@yahoo.com

Διάβασε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.