Είχα να πάω από το Σεπτέμβρη του 2011 στην Ικαρία. Ξαναπήγα το Σεπτέμβρη του 2012. Έμεινα πολύ λίγο, είδα από κοντά τις φυσικές καταστροφές (γιατί το 2011 πήγα για μια βάφτιση και απλώς τα πέρασα τέλεια), έτρεχα ολημερίς να δω τι επεισόδια έχω χάσει στο νησί και τέτοια αγχωτικά πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι το απόλαυσα αυτό το τελευταίο μου ταξίδι στο νησί... Είχα και ένα χωρισμό στο σβέρκο μου και δεν μπορούσα να απολαύσω τίποτα γενικότερα - ευαισθητούλα γαρ...

Πάντα αυτό μου συμβαίνει στην Ικαρία. Ένας χωρισμός, ένας τσακωμός (με το αμόρε βέβαια), μια παρεξήγηση, ένα κάτι. Ένα κάτι αποτέτοιο που μου σφίγγει το λαιμό σα γραβάτα κακοδεμένη, σα να έχω καταπιεί κρεμάστρα ψιλοστραβά και δε μπορώ να τη γευτώ όπως πρέπει, σα να θέλει μονίμως να μου τη βγει απ’ την άλλη, ενώ την περιμένω απ’ αλλού.  Άτιμο νησί.

Ξενέρωσα. Αυτή τη φορά η Ικαρία δεν ήταν μαγική. Ίσως έχει αρχίσει να μου περνάει ο έρωτας μαζί της, δεν ξέρω… Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους εραστές. Κάποια στιγμή στον έναν από τους δύο περνάει αυτή η ανατριχίλα και ξεκινούν τα προβλήματα. Κάποια στιγμή αυτός ο ένας φεύγει έτσι ξαφνικά και ο άλλος μένει με την ανάμνηση ενός έρωτα και τα όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν.

Δεν είναι και λίγο αυτό. Ακόμα κι αν ξέρεις πως έτσι έπρεπε, πως αυτός ο έρωτας «δεν ήταν για να είναι», αυτό το ανεκπλήρωτο έρχεται ακριβώς μπροστά στη μούρη σου, περήφανο και δυνατό για να σου βροντοψιθυρίσει «πάρτα!». Ε, ok, τα πήρα. Και μετά;

«Μετά, άμε στην Ικαρία να περπατήσεις λίγο να ηρεμήσεις…»

Ναι, μάλλον αυτό πρέπει να κάνω… Να περπατήσω λίγο στην Ικαρία να ξελαμπικάρω. Όπως πάντα…

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.