Ορκισμένη λάτρης των Κυκλάδων∙ εικόνες, εμπειρίες, βιώματα.

Η Ικαρία επιλέχθηκε από καλούς φίλους. Αποφάσισα να ακολουθήσω.
Αν μη τι άλλο για να έχω άποψη για το νησί αυτό που έχει κερδίσει τόσο οπαδούς μα και εχθρούς. Φανατικοί αμφότεροι.

Διαθέσιμη θέση μόνον στο κατάστρωμα το πιο ψηλό, αυτό που ο ήλιος το καίει πριν ακόμη ξημερώσει.
Συνταξιδιώτες δίπλα μου τύποι που σίγουρα δεν θα συναντούσα στα αθηναϊκά μου λημέρια.

Εσωτερικός μονόλογος «Αγγελική χαλάρωσε! Μία εμπειρία είναι και εσύ από καιρό έχεις αποφασίσει να τις αποζητάς τις εμπειρίες και να τις εισπνέεις!».

Άφιξη στο νησί. Φύγαμε για πρώτη βουτιά στον Αρμενιστή.

Στη διαδρομή παντού σηκωμένα χέρια για οτοστόπ «Η τόση χαλαρότητα καταλήγει να δείχνει κάπως δήθεν...
Αγγελική ηρέμησε!
Θυμήσου την υπόσχεσή σου!»
Πρώτο βράδυ – πρώτο πανηγύρι στις Καρυδιές, «Παιδιά βιολί θα παίζει ο Φάκαρος!», τοπικός θρύλος εικάζω..στην Πελοπόννησο έχουμε την Πυργάκη! Φτάσαμε.

Το δρώμενο είναι στημένο γύρω από ένα εκκλησάκι, με κίτρινους γλόμπους από άκρη σε άκρη της χαλικιένιας λευκόστρωτης αυλής.
«Δεν είναι και άσχημα!»∙ για την ακρίβεια είναι πολύ γραφικά και ας λείπει η γνώριμή μου μπλε-λευκή απόχρωση. Βιολιά, βιολιά, βιολιά!

Οι πρώτες στροφές στον κύκλο που μεγαλώνει ολοένα με κάθε νότα..πολύ ποδοπάτημα.. «Λίγο κρασάκι ρε παιδιά, μπας και μάθω τα βήματα!».
Δύο ώρες μετά άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί ικαριώτικο πανηγύρι.

Στις επτά το πρωί ρωτούσα να μάθω σε ποιο θα πάμε το επόμενο βράδυ.
Πρωινές περιπλανήσεις τώρα.

Στο αμάξι και βουρ..δύο ωρίτσες μετά και αρκετά σεληνιακά βραχώδη τοπία φτάσαμε στην παραλία.

Όχι! Δεν έχει βουτιά ακόμη! Προς Θεού!
Να περπατήσουμε –για την ακρίβεια καταρριχηθούμε- και ένα χιλιόμετρο προτού αντικρύσουμε τις ξακουστές τυρκουάζ οάσεις εξωτικής ομορφιάς..! Σεϋχέλλες, Νας, Δράκανο.

Το νησί μετά βεβαιότητας δεν ενδείκνυται για αυτούς που θέλουν να ξεκουραστούν, αλλά για όσους είναι πρόθυμοι να το ανακαλύψουν και για μένα εκεί είναι που κάποιος ξεκουράζεται πραγματικά.
Όπως έχει γράψει και ο αγαπημένος μου Γάλλος συγγραφέας , «Το ταξίδι της ανακάλυψης δε σημαίνει να ψάχνεις καινούρια μέρη αλλά να έχεις καινούρια μάτια» και ναι, αυτό το ταξίδι σίγουρα σου αλλάζει τη ματιά, στην καθαρίζει και σε παρασέρνει σε ασυγκράτητα γέλια μπροστά σε κακοτράχαλες μα απόκοσμα όμορφες διαδρομές που δεν ξέρεις αν θα σε ενώσουν με το κέντρο του νησιού ή με το υπερπέραν.. «Και τι μας νοιάζει βρε παιδιά?

Έχει ένα μπουκάλι κρασί στο πίσω κάθισμα, θα επιβιώσουμε ό,τι και να γίνει!».
Και να σου πάλι τα γέλια.

Δεκαπενταύγουστος.

Η πιο μεγάλη ημέρα του χρόνου για πολλούς∙ για εμένα σίγουρα.
Πέντε ώρες ύπνου, ανυπόμονο ξύπνημα, πάνινα ταλαιπωρημένα παπούτσια –τα γυαλισμένα εδώ δεν έχουν θέση- και φύγαμε για Λαγκάδα!
Ξέφωτο στη μέση του πουθενά, λες και το ανακάλυψαν οι εξωγήινοι!

Το εκκλησάκι της Παναγιάς στο κέντρο.
Ατελείωτα τραπέζια, τοποθετημένα με σεβασμό γύρω από τη χωμάτινη πίστα, ουρά για τα απαραίτητα βρώσιμα και ο Φάκαρος στις επάλξεις.

Σας το ‘πα; Δεν σας το ‘πα! Καταπληκτικός ο Φάκαρος!!!

Και να σου οι πρώτες νότες του ικαριώτικου..και να σου που σηκώνομαι σαν ελατήριο και δεν ξανακάθισα ως το βράδυ.
Ούτε κρασί δεν ήπια.
Δεν το είχα ανάγκη!

Οτιδήποτε εκτός αυτού του κύκλου με έκανε να πιστεύω ότι θα χάσω κάτι πολύ πολύ σημαντικό∙

«Δώστου, δώστου, δώστου πέρα, δώστου φουστανιού σου αέρα…!»!.
Και βαλς φυσικά!
Και αυτά τα ανατολίτικα τα επονείδιστα για τα γούστα και τα σταθμά μου στην Αθήνα (τα τσιφτετέλια ναι!).

Και άκουσέ με καλά! Θα τα χορέψεις και αυτά! Δεν θα νιώσεις άβολα! Δεν θα ντραπείς!
Τουναντίον θα κουνηθείς σαν βιρτουόζος εκπλήσσοντας και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Θα μοιάζεις με έμπειρο χορευτή και εσύ μαζί με όλες τις άλλες διονυσιακές φιγούρες. «Είσαι από το νησί;», με ρώτησαν. Φούσκωσα σαν το παγόνι εγώ.

Μοναδική στιγμή απογοήτευσης; Όταν κατά τις δύο το ξημέρωμα εκεί που το γλέντι έσβηνε σιγά σιγά και οι φίλοι μου δεν είχαν δυνάμεις για να οδηγήσουν ως το επόμενο πανηγύρι.

Άκουσον άκουσον!

Τους το κρατώ παράπονο και το δηλώνω ευθαρσώς.

Εν κατακλείδι, το νησί σε προτρέπει να γίνεις αυθόρμητος, να χαλαρώσεις πλήρως, να βρεις ξανά τον πιο ανέφελο εαυτό σου και να μη σε νοιάζει αν την επομένη του δεκαπενταύγουστου τα μαλλιά σου έχουν ασπρίσει από τα χώματα της Λαγκάδας.

Σωστό παράσημο είναι! Με τους αργούς ρυθμούς τι γίνεται θα μου πεις τώρα; Υπερβολές θα σου απαντήσω εγώ.

Στο Χριστό Ραχών θα βρεις υπέροχα μαγαζιά με όλες των ειδών τις γευστικές προτάσεις (δεν απαριθμώ ονόματα καθότι το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό).

Στο σημείο αυτό να δοθούν τα εύσημα στον πρόθυμο ξεναγό μας, γιατί θέλω να είναι ακριβοδίκαιη.
Και αν αργοπορήσουν τυχόν να σε εξυπηρετήσουν στο τοπικό γλυκοπωλείο όπου θέλεις να πληρώσεις εκείνη τη χειροποίητη carte postale που βρήκες, δεν έγινε και κάτι.

Την παίρνεις μόνος σου, σου κλείνεις το μάτι και βγαίνεις έξω ελαφρά ενοχλημένος που περίμενες τόση ώρα, επί της ουσίας όμως με ένα αίσθημα υπερηφάνειας για τη μικρή πράξη αναρχίας σου ταμάμ για την ικαριώτικη εσάνς.

Το κλοπιμαίο έχει πλέον τοποθετηθεί με περισσή υπερηφάνεια στο πίσω μέρος της πόρτας του υπνοδωματίου μου, παράσημο και αυτό∙ προς αποφυγή παρεξηγήσεων να αναφέρω ότι άφησα τον οβολό μου στο νησί ούσα λάτρης των χειροπιαστών τοπικών αναμνήσεων.

Θα κλείσω με τη φράση ενός μουστακοφόρου κυρίου περί τα 75 τον οποίο και τυχαία συναντήσαμε αγοράζοντας μέλι από το μαγαζί του

«Να περνάτε καλά πρωί, απόγευμα και βραδύ. Όχι μέτρια, καλά. Γιατί η ζωή έτσι αξίζει να περνιέται». Αυτό άλλωστε δεν είναι το αλάτι της;

Αγγελική
parentbook.gr