Η συκιά θα μπορούσε να είναι το σύμβολο του καλοκαιριού για ένα νησί του νοτιά. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά αυτό το δέντρο είναι πολύ σημαντικό για μένα. Βλέπετε,  δεν το συναντώ συχνά, εκεί που ζω, στη βόρεια Ευρώπη. Κανονικά, ξέρω τα σύκα μόνο από το σούπερ μάρκετ, απ’ όπου μπορώ να τα αγοράσω σε μια πολύ ακριβή τιμή, χωρίς η γεύση τους να ανταποκρίνεται στην τιμή τους. Έτσι, όταν περνώ το καλοκαίρι στην Ικαρία και τριγυρίζομαι από συκιές, νοιώθω όπως η Εύα στον Παράδεισο. Τις τελευταίες δυο εβδομάδες είχα τη χαρά να δω τα σύκα να ωριμάζουν. Διέκρινα διάφορα πικοιλίες συκιών και περνοδιαβαίνοντας ανάμεσά τους για να δω αν τα σύκα έχουν ωριμάσει, δημιούργησα τον δικό μου τρόπο «γευσιγνωσίας των σύκων».

Επειδή πλησιάζει ο καιρός της συγκομιδής παρατήρησα ότι δεν είμαι η μόνη που ανυπομονεί να διαλέξει τα πιο νόστιμα.  Ξαφνικά συναντώ διάφορα άτομα στη διαδρομή μου: μ’ αρέσει να παρατηρώ τον γέροντα που στηριζόμενος στο μπαστούνι του, περπατά στην άκρη του δρόμου.  Όμως, όταν περνάει δίπλα από μια συκιά με ώριμα σύκα να κρέμονται χαμηλά, παρατάει το μπαστούνι και σαν νεαρός Διόνυσος απλώνει τα χέρια στα κλαριά για να μαζέψει τα μεγαλύτερα και γευστικότερα σύκα.

Προσεκτικά, τα τοποθετεί σε μια μικρή πλαστική σακούλα που βγάζει από την τσέπη του και συνεχίζει το δρόμο του. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έχω την εντύπωση ότι συνεχίζει το δρόμο του πιο ανάλαφρος από πριν και πως σφυρίζει ένα παλιό τραγούδι του πενήντα.

Με τη φαντασία μου τον βλέπω να φτάνει στο σπίτι, να κάθεται δίπλα στο τραπέζι με το τυπικό πλαστικό τραπεζομάντηλο και να προσφέρει τα φρούτα στη γυναίκα του.  Κάθονται μαζί, χαίρονται τη γλύκα των  κλεμμένων σύκων και νοσταλγούν μια παρόμοια καλοκαιριάτικη μέρα πολλά χρόνια πριν.

Μ’ αρέσει όμως να παρακολουθώ και τα νεαρά κορίτσια, που κατεβαίνουν το λόφο με τα ποδήλατά τους, γελαστά, με το δέρμα τους να λάμπει από τον ήλιο και το αλάτι μετά από μια μέρα στη θάλασσα. Πεινασμένα, διαλέγουν τα μεγαλύτερα σύκα από τα δέντρα και τ’ αρπάζουν με τα δυο τους χέρια. Επί τόπου, ανοίγουν βιαστικά τα σύκα και τα χώνουν στο στόμα τους, ενώ ο χυμός τρέχει πάνω στα χείλη και τα μάγουλά τους. Σκουπίζονται ξένοιαστα με τα χέρια τους και δευτερόλεπτα αργότερα ξαναφεύγουν με τα ποδήλατά τους, αφήνοντας πίσω τους ένα συννεφάκι σκόνης και την ανάμνηση μιας υπέροχης στιγμής.

Συχνά, αυτές τις μέρες, συναντώ και νεαρούς στο δρόμο μου για τις συκιές. Φυσικά το πρώτο που τους νοιάζει είναι η ωραία τους εμφάνιση: μούσι και γυαλιά – αλλά τώρα θα κάνουν τη μικρή τους στάση κάτω από τη συκιά για να γευτούν τη γλύκα των φρούτων της. Ήρεμα, διαλέγουν ένα ωραίο σύκο, το ξεφλουδίζουν και τους παρατηρώ να το καταπίνουν με μισόκλειστα μάτια, απολαμβάνοντας τον πλούτο της στιγμής.

Έτσι λοιπόν, στο βάθος, μια συκιά είναι για μένα το σύμβολο ενός καλοκαιριού γεμάτου από τη χαρά της ζωής, με τη μυρωδιά του αλατιού στο δέρμα μου μετά από μια μέρα στην παραλία, με τις διάφορες αποχρώσεις της θάλασσας το ξημέρωμα ή το δειλινό, με τη γεύση του τσίπουρου το βράδυ, με τη μελωδία μιας καλής κουβέντας με φίλους κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, αλλά ακόμα και με τον πλούτο της φύσης και τη σιωπή των βουνών νωρίς το πρωί.

Μια συκιά με θρέφει και ικανοποιεί την πείνα μου για ζωή…. Τι άλλο χρειάζομαι;

Birgit Urban
birgitx-x@gmx.net

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.