Το ikariamag.gr και οι ελεύθερες πτήσεις έκλεισαν 2 χρόνια ζωής. Για να καταλάβεις… και μόνο που «έπρεπε» να γράψω μια πτήση γι’ αυτό… μου έμοιαζε κίνηση «πατροπαράδοτη». Τα έγραψα όλα πέρσι στο Μαγεμένο Δάσος, τι παραπάνω να πω;

Φαίνεται πως όσο μεγαλώνω, μου δημιουργείται μια απέχθεια  προς οτιδήποτε καθιερωμένο, το οποίο με καλεί μάλιστα κάποιος άλλος να το υπερασπιστώ. (Όχι ότι δεν έχω πράγματα να υπερασπιστώ). Δε ξέρω όμως, νιώθω ότι τις περισσότερες φορές το κάνουμε αυτό μόνο για να γεμίσουμε το κενό του παρόντος ελλείψει δικών μας προτάσεων και κυρίως πράξεων.

Έχω φάει την παράδοση και τις συλλογικότητες με το κουτάλι γι΄αυτό νιώθω πως έχω το δικαίωμα να πω στον εαυτό μου «Σταμάτα να τρως από τα έτοιμα». (Σε μένα μιλάω, εσύ κάνε ό,τι θες).

Τα «ετοιματζίδικα» γενικώς φοριούνται πολύ. Και στο διαδίκτυο: Τάπερ συναισθήματα, συνθήματα και συμπεριφορές.  Κλισέ που κατακλύζουν τη ζωή μας, γραφικότητες που βρωμάνε ηθικολογία, αυτόκλητοι θεματοφύλακες της παράδοσης που την καταντούν σκέτο μνημόσυνο, μπαρμπάδες που σου κουνάνε το δάχτυλο, αγωνιστές που αναμασούν νεκρά τσιτάτα. Και το σήμερα να απουσιάζει παντελώς.  

Αντιλαμβάνομαι τη ζωή ως συνεχείς απόπειρες. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω όσους έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους το ρόλο του «κριτή». Είμαι υπέρ της δημιουργικής καταστροφής, τα πράγματα θέλω να έχουν φωτιά, να ρισκάρουμε, να τα νοηματοδοτούμε από την αρχή, πετώντας στα σκουπίδια ό,τι δε «λειτουργεί». Αλλά και μιλώντας με τον δικό μας τρόπο για όσα αγαπούμε από τα «παλιά» και μας έχουν παραδοθεί… για να τα εξελίξουμε.  Πιστεύω στη «μαγική» λειτουργία των εθίμων γιατί αντιλαμβάνομαι την ένταξη τους στον κύκλο του Χρόνου. 

Είδα πολλές φορές στη ζωή μου να μιλάνε με στόμφο για την «Ικαρία μας» αλλά τελικά να κάνει ο καθένας το χαβά του. Θα στο πω… όποτε ακούω για «ούλοι εμείς», «η Ικαριά μας», και διάφορα άλλα τέτοια, κρατάω και μικρό καλάθι. Όχι ότι είμαι κατά όλων αυτών. Αλλά για να λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα, χρειάζεται αλληλεγγύη (την κανονική, όχι αυτή των ανακοινώσεων), αυταπάρνηση, προτάσεις, δουλειά, δουλειά, δουλειά.

Μέχρι τότε, προτιμώ να παίρνω τα φιλαράκια μου, να έρχονται κοντά και κάμποσοι ακόμα ανήσυχοι ή βαρεμένοι τύποι και να δοκιμάζουμε πώς είναι να σκαρώνουμε πάνω σε ένα λευκό καμβά πράγματα για όσα μας «φτιάχνουν». Από το μηδέν και χρησιμοποιώντας τα (κατα)δικά μας υλικά. Να εφευρίσκουμε το ύφος, το περιεχόμενο και τις μικρές μικρές αλήθειες μας, κάθε φορά από την αρχή.

Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου ανάγκη.  Και αν αγαπώ το ikariamag, τις ελεύθερες πτήσεις και τα υπέροχα πετούμενα-συντάκτες του, είναι γιατί σε ένα ψηφιακό κόσμο γεμάτο αγανακτισμένους, καταγγέλλοντες, όχλο, ανθρωποφάγους, υπερασπιστές, κατεβατά, ταρατατζούμ και ξερόλες, καλό είναι να υπάρχει και λίγη καύλα. Η δημιουργία είναι η μεγαλύτερη μορφή αντίστασης.

Καλές πτήσεις στο 2χρονο μωρό μας!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Υγ. Προσοχή! Μην μπερδεύεις το DO IT YOURSELF με τον αυνανισμό! Μιλάμε για το ακριβώς αντίθετο…

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Συχνάζει επίσης στο twitter και το rodeo.