Έχετε ακούσει για τη διαρροή εγκεφάλων; Είναι η «πάθηση» που παρουσιάζεται σε μια χώρα όταν τα πιο δημιουργικά και ικανά μυαλά της, «την κάνουν» για αλλού.

Βέβαια, επειδή δεν το έχω και πολύ με την ιατρική, δε ξέρω αν είναι πάθηση ή σύμπτωμα....

Εκείνο που ξέρω είναι ότι κάθε λίγους μήνες, αποχαιρετώ και έναν φίλο που πάει στο εξωτερικό για να βρει την τύχη του. Ο ένας στις Βρυξέλλες, ο άλλος στο Κουβέιτ και όπου αλλού.

Οι φίλοι μας φεύγουν. Εγκαταλείπουν αυτόν τον τόπο και του στερούν τις ικανότητες τους. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα αλλά και σε τοπικό επίπεδο, για την Ικαρία.

Την ίδια στιγμή, εμείς περιχαρακωνόμαστε στα κλισέ. Η περιβόητη αυτάρκεια - αυτονομία των προγόνων μας, έχει καταντήσει κενό γράμμα στις ικαριακές ανακοινώσεις, ο διάλογος – ενόψει των δημοτικών εκλογών- διεξάγεται σε ένα επίπεδο «αγώνα» που έχει να κάνει μόνο με τη διαμαρτυρία και καθόλου με ρεαλιστικές προτάσεις για την προσπάθεια να χτίσουμε μόνοι μας τις προοπτικές μας, ενώ ένας ιδεολογισμός, σαν καταχνιά, έχει καλύψει διακομματικά τα πάντα. Όλοι ίδιοι, όλοι να υπερασπιστούμε το παρελθόν... και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο!

Η Επιστροφή μοιάζει να είναι... το ζητούμενο του μέλλοντος μας! Εμείς να επιστρέψουμε στο χτες μας (χωρίς καν όμως να εφαρμόζουμε στην πράξη τις τακτικές των προγόνων μας) αλλά και το άτιμο Σύμπαν να αφήσει ήσυχες τις «αξίες» μας, γιατί τις επιβουλεύεται, συνομοσιωλογεί εναντίον μας – καθώς είμαστε και το κέντρο του κόσμου- και τρέμει... το ικαριακό μας χτες!

Αυτές τις ημέρες κλείνουμε 4 χρόνια εδώ στο ikariamag. Και πέρα από την προσωπική στεναχώρια που αγαπημένοι φεύγουν μακριά, πέρα από την αίσθηση ασφυξίας βλέποντας τι μένει πίσω, θλίβομαι που τέτοιοι άνθρωποι δεν αξιοποιήθηκαν στον τόπο τους. Από τον τόπο τους. Γιατί δε ψάξαμε ποτέ στελέχη ικανά, δεν ήταν προτεραιότητα μας να πάνε τα πράγματα μπροστά, δε ρισκάραμε ποτέ προσπαθώντας να βρούμε  τον τρόπο –σαν τους προγόνους μας- και τους κατάλληλους ανθρώπους για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας. Κάναμε μόνο καλλιστεία αγωνιστικότητας. Πάντως, σε αυτό το περιοδικό, θα συνεχίσουμε να τους «αξιοποιούμε» μέσα από τις σελίδες μας όσο το δυνατόν περισσότερο, ακόμα και τώρα.

Ένα θησαυρός, εκείνος του μέλλοντος μας, φεύγει. Δε βρίσκει να σταθεί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και αφήνει τη χώρα του. [Όπως, στην ουσία, τη χώρα «αφήνει» και κόσμος που προσπάθησε να ανακατευτεί με τα κοινά - από όποιο πόστο- αλλά αηδίασε με όλη αυτή τη μπουφόνικη αδράνεια και αποχωρεί.]

Μόνο που αυτή τη φορά, την... Ικαριάτιδα μας δε μας την έκλεψε κανείς. Μόνοι μας τη διώξαμε.

Κωνσταντίνος Βατουγιος
@fayum
konstantinos@ikariamag.gr

Οι ελεύθερες πτήσεις γι' αυτούς που φεύγουν

Σχετικά, του ιδίου:
- Τα Ικαρίμ
- Skoulikaroi : ένα επετειακό παιχνίδι
- Ikaria, Do It Yourself

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.