Η Ικαρία γνωστή για τα πανηγύρια της το καλοκαίρι, τον Ίκαρο και για τους αιωνόβιους ανθρώπους της και τα μυστικά της ικαριώτικης μακροζωίας, αποτέλεσε για μένα πρόσκληση να την επισκεφθώ. Φθάνοντας με το πλοίο στο λιμάνι του Αγίου Κήρυκου, της πρωτεύουσας του νησιού, παίρνουμε το δρόμο για Εύδηλο, σε μια δύσκολη διαδρομή ειδικά αν οδηγείς στο σκοτάδι. Θα μέναμε στην Νικαριά, όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι, πέντε με έξι μέρες, και δεν ήθελε και πολύ να καταλάβεις ότι αυτό το νησί δεν είναι και τόσο συνηθισμένο. Μετά την βόλτα στον Εύδηλο, με τα ωραία σπίτια και τα σκαλοπάτια που ενώνουν την πάνω περιοχή με το λιμάνι, πάμε για το πρώτο μπάνιο στον Κάμπο, μια μεγάλη παραλία με το ποτάμι και τα καλάμια, δίπλα από ένα φιλόξενο beach bar. Ευτυχώς τα νερά σχετικά ήρεμα για να απολαύσει κάποιος το μπάνιο του. Βράδυ βόλτα για ποτό και γλυκά στον Αρμενιστή, το πιο τουριστικό σημείο του νησιού, με νέους ανθρώπους παντού γύρω σου.

Επόμενο πρωί, το κύμα στο Ικάριο Πέλαγος ήταν απαγορευτικό για μπάνιο στον Κάμπο ή στο Νας, που θεωρείται ίσως η πιο δύσκολη παραλία της Ικαρίας και η επιλογή ήταν η πιο φημισμένη παραλία του νησιού, οι Σεϋχέλλες. Παραλία που δημιουργήθηκε σχετικά πρόσφατα, με απίστευτα νερά, που σε αποζημιώνουν μετά από μια δεκάλεπτη κατάβαση από το μονοπάτι δίπλα στο ρέμα και σχεδόν γκρεμός πριν κατέβεις στην παραλία, όπου εφοδιάζει με τα απαραίτητα, πλοιαράκι που έρχεται για αυτό το λόγο. Φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις, αν και με αρκετό κύμα και εκεί, κατευθύνομαι για τις Ράχες για τον Χριστό, το πασίγνωστο χωριό με τα υπέροχα μαγαζιά και την μοναδική ατμόσφαιρα, που φημίζεται και αυτό για τους χαλαρούς ρυθμούς, όπως άλλωστε γίνεται και στο υπόλοιπο νησί, καθώς και για ορισμένα μαγαζιά που μπορεί και να μη βρεις κάποιον εκεί, αλλά μπορείς να αγοράσεις κάτι και τα χρήματα να τα αφήσεις από μόνος σου, πράγμα που προσωπικά δεν αντιλήφθηκα να υπάρχει στη σημερινή Ικαρία, που ίσως την έχει αγγίξει λίγο περισσότερο ο τουρισμός απ’ότι τα παλαιότερα χρόνια. Εντύπωση μου έκανε επίσης τα πολλά ωτοστόπ νέων ανθρώπων κατά μήκος της διαδρομής λέγοντας: ΄΄Μας παίρνετε για Χριστό, εκεί πάτε;΄΄.

Επόμενη μέρα, για μπάνιο στο Γιαλισκάρι και στην τεράστια και πιο πολυπληθή παραλία του νησιού, τη Μεσαχτή, αγαπημένη παραλία των σέρφερς. Το βράδυ έτυχε να πάω στο πάρτυ που διοργάνωνε ο  Σύλλογος Νεολαίας της Ικαρίας, δίνοντάς μου και το περιοδικό που εκδίδουν, το οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Και επειδή ήμουν Δεκαπενταύγουστο στο νησί, δεν μπορούσα να παραλείψω ανήμερα της Παναγίας, να επισκεφθώ και να ζήσω από κοντά, τα περιβόητα πανηγύρια της Ικαρίας, όπου αρχίζουν νωρίς το μεσημέρι και τελειώνουν το άλλο πρωί, με τον Ικαριώτικο χορό  και ρυθμό να ενώνει χιλιάδες ντόπιους και επισκέπτες, είτε γίνεται στην Ακαμάτρα, είτε στη Λαγκάδα ή στο Μονοκάμπι.

Τα πρόλαβα σχεδόν όλα ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, με τα τραπέζια να έχουν άφθονο ικαριώτικο κρασί και φαγητό. Η Ικαρία παραμένει ένα ιδιαίτερο νησί που θες να ανακαλύψεις και να πάρεις μαζί σου, ξέροντας ότι τους ρυθμούς της ζωής της, δεν μπορείς να τους αντιγράψεις όταν είσαι μακριά της.

Νεκτάριος Καλαντζής

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.