Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις, πρέπει να σου πω ότι αυτή η πτήση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Ίσως μόνο να φέρει λίγο καλοκαίρι στη ζωή μας.

Είναι Κυριακή. Είμαι στην Αθήνα και έχω μόλις ξυπνήσει. Στο κρεβάτι χαζεύω και ονειροπολώ και ξαφνικά είμαι στον Ξυλοσύρτη. Δεν έχει σημασία τι μέρα είναι. Το ξυπνητήρι χτυπάει. Η ώρα είναι 9. Έχω βάλει στόχο να είμαι όλη μέρα στην παραλία. Σηκώνομαι και κάνω ένα καφέ. Κάθομαι με τη μάνα κάτω απ’το τσαμπούκο (το δέντρο) και καφεδίζουμε για λίγο. Είναι νωρίς κι έτσι η ζέστη δεν είναι αφόρητη. Φυσάει και λιγάκι. Κάνω ένα δυο τσιγάρα. Παίρνω πετσέτα, βιβλίο, ένα μπουκαλάκι νερό, κλειδιά αυτοκινήτου κι έφυγα. Η μάνα μου φωνάζει να προσέχω. Πάω από τον δρόμο του Μαγγανίτη. Δεν πάω γρήγορα. Δεν βιάζομαι. Άλλωστε ποιος βιάζεται κάτω; Περνάω από την Πλαγιά και βάζω πρώτη στην μεγάλη ανηφόρα. Έχω αλλάξει λάστιχα, δεν με τρομάζει τίποτα.  Μετά την Πλαγιά, στροφή στη σκέψη: μήπως να σταματήσω στις Σεϋχέλλες; Όχι, σήμερα θέλω άμμο.

Ανεβαίνω το βουνό. Σταματώ για λίγο και βγαίνω έξω. Δεν τραβάω φωτογραφίες. Δεν χρειάζεται. Δικό μου είναι το βουνό. Μπαίνω στο αμάξι ξανά. Μουσική. Περνάω τα χωριά, φτάνω στον Εύδηλο. Παθαίνω δέκα εγκεφαλικά μέχρι να περάσω από μέσα  με την πρωινή κίνηση. Είμαι τυχερή, δεν συναντάω κανένα φορτηγό. Φτάνω στη στροφή. Πλησιάζω στη Μεσακτή. Δυναμώνω λίγο τη μουσική. Σαν να έχω φτάσει ήδη. Φτάνω. Φτάνω. Είναι νωρίς. Έχει και πάρκινγκ. Παρκάρω. Βάζω ηλιοπροστασία στο αμάξι. Βγαίνω. Παίρνω καφέ από την άδεια καντίνα. Κατεβαίνω. Στρώνω την πετσέτα μου.

Οι ώρες περνούν. Ο ήλιος πια με ψήνει. Η παραλία έχει γεμίσει. Κι εγώ εκεί. Κάτι παγωμένο ακουμπάει την πλάτη μου. Μία μπύρα. Μία μπύρα κι ένα δροσερό φιλί με ξυπνάνε.

Κι όπως είπε και μια καλή μου φίλη, μια κατηφόρα είναι μέχρι το καλοκαίρι. Υπομονή.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μια ανηφόρα είναι μέχρι το καλοκαίρι #asemaskouklitsamou

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.

Οδηγός Επιβίωσης 2012-13 για τον Χειμώνα μακριά από την Ικαρία!