Πνίγομαι, πνίγεσαι, πνίγεται...

Αφορμή σήμερα, τα λόγια του Μενέλαου, της Δώρας και του Σταύρου.

Αφουγκράζεσαι τις ανάσες γύρω σου, παρατηρείς τα βλέμματα, τις σκυθρωπές ματιές, το αργό βάδισμα, την ένταση γύρω σου, την ανησυχία στα λόγια... Το στόμα ξεραίνεται γρήγορα.

Και αυτό το «Βασανίζομαι» παντού γραμμένο, σαν ταμπέλα από φώτα νέον, που αναβοσβήνει ακόμη και στα όνειρά σου...

Ακούς τη Δώρα να ντρέπεται για το κόκκινο κραγιόν της.... Βλέπεις τον Μενέλαο να αφήνει κάτω το μολύβι... και τον Σταύρο να αναζητεί τρόπο για να την «παλέψει». Ακολουθείς τα πατήματα τους για να ρίξεις και εσύ το δικό σου βλέμμα πάνω στη βία, στο μίσος, στις απειλές, στον φόβο. Διάχυτα γύρω σου... να σπέρνουν τον πανικό.

Ανοίγεις το βιβλίο που μόλις αγόρασες –σε πείσμα των καιρών, αγοράζεις που και που- και ταξιδεύεις με την οσμή του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού. Διαβάζεις...

«Πάει. Αυτό ήταν
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
και ανιστόρητους συμβιβασμούς
Άρχισα να γερνάω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου χα δείξει
στην στροφή του δρόμου
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
κ’ ούτε που θα σε ξαναδώ»*

Και κάπως έτσι σκέφτεσαι πως δεν θέλεις να κάνεις αυτή την χάρη σε κανέναν. Και ότι εσύ θέλεις να ζήσεις. Και ότι θες να το πεις αυτό στη Δώρα, στον Μενέλαο, στον Σταύρο και σε όλο τον κόσμο. Τους χρειάζεσαι, χέρι-χέρι να πορευτείτε και να ταξιδέψετε και αναζητήσετε παρέα την..... χαμένη έμπνευση.

Το μαζί και το εμείς μπορούν να κερδίσουν αυτό το στοίχημα, με το βλέμμα στραμμένο ο καθένας στο προσωπικό του φάρο... Τους φίλους, τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, τη μελωδία του δικού σου τραγουδιού, το χαμόγελο του αγαπημένου, την αβίαστη καλημέρα. Τις ρίζες σου εκεί βαθιά στο χώμα του νησιού..

Μέσα μας ζει... η έμπνευση.

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

*Κ. Γώγου, Πάει αυτό ήταν (συλλογή Ιδιώνυμο)

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.