Σαν πατάτες. Το χώμα κάτω, οι πέτρες πάνω.

Αυτός είναι ο τρόπος που εξηγώ πώς μοιάζει το Πέζι στην Ικαρία. Δεν λέω ούτε πως είναι σαν πέτρες που έπεσαν από τον ουρανό, ούτε σαν να τις τοποθέτησε κάποιο πελώριο πλάσμα, παίζοντας με τους φίλους τους ένα αρκετά εντυπωσιακό παιχνίδι jenga.

Όχι. «Σαν πατάτες…»

Μέχρι κι οι φίλοι που έρχονται χρόνια στην Ικαρία, το περιγράφουν καλύτερα από μένα, όταν προσπαθώ να το εξηγήσω σε κάποιον που δεν το έχει δει ποτέ του. Εγώ όμως, έτσι θα συνεχίσω να το λέω.

Χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί ακόμα, πήγα με τον παππού μου να μάθω να βγάζω πατάτες. Τα λόγια του ήταν κοφτά και σαφή: «Προσοχή μην πληγιάσεις τις πατάτες, βγάτες κι ακούμπα τες πάνω στο χώμα.»

Οι ώρες περνούσαν κι ο παππούς μου είχε βγάλει χιλιάδες πατάτες, ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν, ενώ εγώ καμιά δεκαριά, με το μικρό μου το τσαπάκι. Βαρέθηκα κι άρχιζα να παίζω με τις 10 πατάτες μου, είχα κι ονόματα που δε θυμάμαι όμως.

Όπως τις τοποθετούσα σε σχηματισμούς μάχης, η παιδική μου φαντασία είδε εκεί, πάνω στο χώμα, βράχους να στέκουν πάνω σε βράχους, είδε το Πέζι, με τους αγέρηδες και τα μυστικά του, να απλώνεται μπροστά στα πόδια μου, εκεί, στο χωράφι. Κι αυτή η εικόνα είναι ακόμα στο μυαλό μου, ανεξίτηλη.

Όπως μεγάλωνα, οι βράχοι-πατάτες μου θύμιζαν και κάτι άλλο. Μου θύμιζαν τα βάρη που κουβαλάμε. Αυτά που με το τσαπάκι της φαντασίας μου βγάζω από μέσα μου μόλις πατήσω στο νησί και που χωρίς να «τσάξει» η Ικαρία δέχεται να κουβαλήσει για μένα.Επίσης, αναρωτιέμαι από τι είχε εμπνευστεί ο Μίκης κι έγραψε το «Βράχο βράχο τον καημό μου».

Θυμηθείτε την επόμενη φορά που θα ξεπεράσετε το φράγμα να έχετε πρόχειρο το τσαπάκι σας…

Στέλιος Νικολακάκης
stelios.nikolakakis@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Στέλιου Νικολακάκη.