Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα τους τοίχους που πλέον αποτελούν το σπίτι μου. Περιεργάστηκα με το βλέμμα τους πίνακες, τις καινούριες, κοντές κουρτίνες, την όμορφη πόρτα, την κρεμασμένη αμπάγια*. Και θυμήθηκα πως ήμουν γυναίκα…

Ξανά και ξανά, θυμάμαι πως είμαι γυναίκα.

Ξανά και ξανά, προσπαθώ να προσποιηθώ πως δεν με πειράζει.

Πάντοτε ήθελα να είχα γεννηθεί αγόρι γιατί όλα είναι πιο εύκολα για τ’ αρσενικά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μέχρι που ήρθα εδώ, στο Ριάντ, πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, κι επιβεβαιώθηκα.

Έσκυψα και κοίταξα ανάμεσα στα σκέλια μου. Ναι, ήμουν όντως γυναίκα.

Ποτέ πριν δεν μου είχε τριφτεί τόσο πολύ στη μούρη το φύλο μου. Ποτέ πριν δεν είχα επιθυμήσει τόσο πολύ να επιδείξω δημόσια με τον πιο ακραίο τρόπο τις γυναικείες καμπύλες μου. Ούτε βέβαια είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ συνήθιζα να το «παίζω αντράκι».

Εδώ οι γυναίκες ντύνονται με μαύρα ράσα (αμπάγια), μαντήλες στα μαλλιά αλλά και στο πρόσωπο κι αφήνουν ακάλυπτη μόνο μια λεπτή σχισμή, μέσα από την οποία «βλέπουν». Δεν επιτρέπεται να τους μιλήσουν οι άντρες, πόσο μάλλον να τις δουν «ακάλυπτες». Είναι απόμακρες καθώς κρατούν βαριεστημένα τις Channel τσάντες τους και τα iPhone τους. Σέρνουν τα πόδια τους περπατώντας και κοιτούν με περιέργεια μέσα από τις ψεύτικες, μακριές τους βλεφαρίδες το δικό μου, ακάλυπτο πρόσωπο. Αναρωτιέμαι: «σκέφτονται ότι είμαι πουτάνα ή με ζηλεύουν;».

Κανένα βλέμμα θαυμασμού δεν παίρνουν καθώς περπατούν. Κανείς δεν τους έκανε ποτέ «καμάκι». Ποτέ δεν συνειδητοποίησαν πόσο όμορφες είναι. Κανείς δεν γνωρίζει καν αν είναι όμορφες, εκτός από τους συγγενείς και τις φίλες τους. Μα καλά, δεν θέλουν να το επιδείξουν; Εγώ πάντως, ξαφνικά θέλω πάρα πολύ…

Κινούμαι ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες «ακάλυπτη», τα μαλλιά χύνονται στους ώμους, είμαι σβέλτη, δεν τους κοιτάζω, αλλά η «πρόκληση» είναι εκεί, κοντά τους. Έχω μια «μαγκιά» κι έναν αέρα ψεύτικα αντρικό, ένα κολπάκι που ανακαλώ όταν ανησυχώ πως η θηλυκή μου φύση, με αποδυναμώνει στα μάτια τους. Γελοίο θα μου πείτε. Μπορεί και να είναι, δεν ξέρω. Αλλά πιάνει.

Δεν καταλαβαίνουν πως χωρίς το Διάβολο δεν υπάρχει Θεός;

Θέλω μ’ αυτόν τον ψεύτικο αέρα να διεισδύσω στις αγορές τους, να χαζέψω τα προϊόντα τους και να παζαρέψω. Θέλω να φορέσω κι εγώ τη μαύρη ρόμπα τους και να γίνω μια απομίμηση των μίζερων γυναικών τους που ξεσπούν τ’ απωθημένα τους στις φιλιππινέζες υπηρέτριες. Θέλω να τους γνωρίσω, να τους μάθω, να τους αγαπήσω έστω και λιγάκι…

Γιατί αλλιώς, δε θα μπορέσω να περάσω ούτε μία ώρα ακόμα μέσα σ’ αυτό το γυναικείο κορμί.

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

*το μαύρο ράσο που επιβάλλεται να φορούν οι γυναίκες όταν βγαίνουν έξω από το σπίτι τους.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.

Σχετικές ελεύθερες πτήσεις με ετικέτα: Αυτοί που φεύγουν.