Κλείσαμε κιόλας ένα μήνα μακριά, στο Κουβέιτ. Μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μας. Μακριά από το κάθε μέρα μας. Ξεβολευτήκαμε από τις σταθερές μας. Το σπίτι μας, το αμάξι μας, τις φιλικές μαζώξεις, τις βραδυνές μας βόλτες στο πάρκο, την μπάλα της Τρίτης στα 5Χ5 και μερικά άλλα μικρά που τώρα από μακριά φαντάζουν ακόμα πιο σημαντικά.

Σε αντίθεση με τις παλαιότερες γενιές που η μετανάστευση ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για επιβίωση, εμείς αφήσαμε τις ανέσεις και τις συνήθειές μας για κάτι άγνωστο αλλά και συνάμα δελεαστικό. Αυτό το ξεβόλεμα θέλει το χρόνο του να το συνηθίσεις. Να ξαναρχίσεις να χτίζεις μία ζωή, όχι μόνο τη δική σου αλλά και των άλλων γύρω σου για κάτι καλύτερο με προοπτικές και φιλοδοξίες. Να μάθεις τα τι, πως και γιατί της νέας κουλτούρας και να υιοθετήσεις όλα αυτά τα καινούργια στοιχεία της ζωής όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σε κάθε αλλαγή υπάρχουν δυσκολίες και ειδικότερα όταν πρέπει να εγκατασταθεί όλη η οικογένεια. Μπορεί να έρθουν νεύρα, εντάσεις, απορίες και μία κρυφή νοσταλγία για την πατρίδα. Αυτός ο νόστος που μέχρι τώρα τον διαβάζαμε σε βιβλία για την ξενιτιά με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά, οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Από την άλλη, πρόκειται για μία περιπέτεια που ευτυχώς τη ζούμε μαζί. Μία εμπειρία που μας ενώνει, μας πεισμώνει και μας κάνει να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας.

Πέρασε ο πρώτος μήνας και πλέον αρχίζουμε και παραπατάμε όλο και λιγότερο. Δενόμαστε με νέους φίλους. Αποκτάμε νέες παραστάσεις και αρχίζουμε να εκτιμάμε τη νέα μας χώρα και τις ευκαιρίες που μας δίνει. Μας ρωτάνε τι είναι αυτό που μας λείπει από την Ελλάδα πέρα από γονείς και φίλους. Ειλικρινά, δεν βρίσκουμε πολλά να πούμε. Ο κόσμος εδώ βγαίνει έξω μέχρι αργά, απολαμβάνει το φαγητό, τη θάλασσα, τα πάρκα και τα ψώνια. Μπορεί να μην επιτρέπεται το αλκοόλ αλλά αυτό δεν μας νοιάζει καθόλου. Από ήλιο δεν το συζητάμε...

Ωστόσο υπάρχει κάτι που ακόμα δεν το έχω βρει σε όποια χώρα και αν έχω ζήσει. Αυτό το ευλογημένο ελληνικό αεράκι με τις αναζωογονητικές του δυνάμεις. Εκεί που κάθεσαι σε μία αυλή της Ικαριάς ή σε ένα μπαλκόνι στο κέντρο της Αθήνας, να σε φυσάει γλυκά στο πρόσωπο και να παίρνει μαζί του κάθε σου έγνοια. Ενώ μπορεί να σε εκνευρίζει που σου τσαλακώνει την εφημερίδα, ή που ανακατεύει τη στάχτη από το τασάκι, αυτό το αεράκι είναι που μας βοηθάει να προχωράμε και να ζούμε σε μία γλυκιά και συνάμα ανήσυχη χώρα.

Σε μία πτήση του ο Κωνσταντίνος έγραφε ότι αποθήκευε σε γυάλινα βαζάκια την αναπνοή της κάθε χρονιάς. Έτσι κι εγώ, αν θα ‘θελα να φέρω κάτι εδώ μαζί μου είναι χωρίς αμφιβολία αυτό το δροσερό αεράκι μας και λίγο από τη μελωδία του Ικαριώτικου. Να τα αναμείξω και να δω τι θα βγάλουν... Σίγουρα κάτι μαγικό!

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

ΥΓ: Αυτήν την πτήση την αφιερώνω στην υπέροχη γυναίκα μου για την υπομονή, την εμπιστοσύνη, την αυταπάρνηση και την απεριόριστη αγάπη της για μένα και τα παιδάκια μας.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.

Δείτε όλες τις ελεύθερες πτήσεις της κατηγορίας: Αυτοί που φεύγουν.