Τα δάση της Ικαρίας, λόγω των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, δε διεκδικήθηκαν ποτέ από το δημόσιο, από την απελευθέρωση και μετά, αλλά ονομάστηκαν διακατεχόμενα, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών. Διακατεχόμενα όμως μεταξύ των Δήμων και των κατοίκων και όχι του δημοσίου. Κι αυτό γιατί οι Δήμοι από αμέλεια δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να χαρακτηριστούν, όπως είχαν το δικαίωμα, σε δημοτικά. Εξαίρεση αποτελεί ο Δήμος Αγίου Κηρύκου που από το 1956 έσπευσε να τα κατοχυρώσει. Έχοντας λοιπόν αυτό το προηγούμενο, μπορεί συνολικά σήμερα ο Δήμος Ικαρίας να αποκτήσει την κυριότητα τους.

Είναι ψευδές νομίζω ότι η απόφαση του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δασών το 1927, εξαιρούσε μόνο τα δάση του Αγίου Κηρύκου.

Και κάτι άλλο, σημαντικότερο. Όταν λέμε διακατεχόμενα εννοούμε ως προς την χρήση τους, και όχι ως προς την ιδιοκτησία τους. Ο χαρακτηρισμός αυτός εξασφάλιζε το δικαίωμα στους κατοίκους να βρίσκουν χώρο για την βοσκή των ζώων τους σε συνεργασία με τις κοινότητες. Λόγω αυτού του εθιμικού τρόπου διαβίωσης, ουδείς έσπευσε να κατοχυρώσει δικαιώματα ιδιοκτησίας μέχρι την δεκαετία του 70. Δεν πρέπει να υπάρχει σε ΚΑΝΕΝΑ κληρονομητήριο μέχρι τότε, η παραχώρηση εκτάσεων στο βουνό. Και όλα τα σημερινά συμβόλαιο ιδιοκτησίας που υπάρχουν είμαι σίγουρος ότι θα αποδειχτούν τουλάχιστον έωλα, αν ψαχτούν σε βάθος χρόνου.

Τα μεγάλα μπερδέματα άρχισαν ουσιαστικά από την δεκαετία του 90. Από τότε ακριβώς που εκφράστηκε η προοπτική τοποθέτησης ανεμογεννητριών στο νησί. Τα ψεύτικα συμβόλαια ιδιοκτησίας με την τεχνική των δήθεν πωλήσεων του ενός προς τον άλλον άρχισαν να κάνουν πάρτυ. Με τις κοινότητες να ανέχονται την κατάσταση μια που τις μετέφραζαν σε ψήφους. Η ομολογία του πρώην κοινοτάρχη Ραχών Κώστα Κόχιλα,σε Δημοτικό Συμβούλιο  ότι μέχρι το 1998, δεν υπήρχε ιδιοκτησία στο βουνό είναι χαρακτηριστική.

Απλά, ήταν ένας τρόπος να αλωθεί το νησί από τα μεγάλα συμφέροντα. Το ίδιο έγινε και στην Εύβοια, στην Σκύρο, στην Κρήτη και αλλού.  Όταν πλέον και αυτό το σχέδιο άρχισε να καταρρίπτεται, επινοήθηκε η είσοδος του Δημοσίου σαν ιδιοκτήτη, ώστε να μην έχουν λόγο οι κάτοικοι και ο Δήμος στην πώληση τους, όταν κάποιος ενδιαφερθεί γι αυτά, και ξέρουμε όλοι ποιος.

Είναι πάρα πολύ θετική ενέργεια το ότι ο δήμος αφυπνίστηκε, ελπίζοντας να μην το έκανε αργοπορημένα και θα κάνει το οτιδήποτε είναι δυνατόν για τον χαρακτηρισμό των δασών σαν δημοτικές εκτάσεις. Αλλά κρίνοντας και από το άρθρο της δασολόγου Ελένης Μανώλη, το οποίο χωρίς να το θέλει φαντάζομαι, βάζει το δημόσιο ως βασικό δικαιούχο, θεωρώ ότι αυτός ο δρόμος έχει πολλά αγκάθια και γι αυτό το λόγο θα χρειαστεί την συμμετοχή όλων των κατοίκων στον αγώνα του. Αρκεί να προσφέρει την ενημέρωση που χρειάζονται, και όχι να προβεί σε τετελεσμένα.

Η πρόσφατη απόφαση για την συγχρηματοδότηση της διασύνδεσης από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (Γερμανικών κυρίως συμφερόντων), δεν αφήσει χρόνο εφησυχασμού για την συντόμευση αυτής της διαδικασίας. Η συμφωνία «Αφορά σε έργα για τη διασύνδεση των νησιών του Αιγαίου με την ηπειρωτική χώρα, την ενίσχυση της αυτονόμησης των νησιών με καθαρές μορφές ενέργειας…».

Τα ερώτημα, γιατί χρειάζεται η διασύνδεση από τη στιγμή που χρηματοδοτείται η αυτονόμηση των νησιών, είναι τουλάχιστον παιδαριώδες.

Σπύρος Τέσκος
info@teskos.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.