Κάθε φορά που εμφανίζεται ο πρώτος ήλιος της Άνοιξης… ο λογισμός ξεφεύγει και κάτι σε ωθεί σε ταξίδια μαγικά και ονειρεμένα. Τρία χρόνια τώρα ο δικός μου ο λογισμός ταξιδεύει προς την Νικαριά και η πρώτη ζεστή ηλιαχτίδα μου υπενθυμίζει ότι πρέπει σιγά σιγά να πακετάρω για το νησί.

Και μέχρι να οργανωθείς και να μαζέψεις όλα τα μπαγκάζια σου, έχει έρθει ο Απρίλιος και βρίσκεσαι ήδη μέσα στο καράβι για τον Εύδηλο Ικαρίας.

Φτάνοντας εκεί, καταμεσής της νύχτας και αντικρίζοντας τους μπλε γλάρους του λιμανιού, σου έρχεται το Ικαριώτικο αεράκι, ανατριχιάζεις γλυκά και ένα πονηρό χαμόγελο ξεπετιέται στα χείλη σου.

Η διαδρομή για το χωριό είναι η καλύτερη: οι πιο γλυκές εικόνες περνάνε καρέ καρέ… τα σοκάκια του Ευδήλου, η θέα της θάλασσας πάνω από τον Κάμπο, τα δέντρα, οι απότομες στροφές στο Αυλάκι, η μαγική εικόνα του τοπίου πριν το Γιαλισκάρι, η «άδεια» Μεσαχτή , το όμορφο Λιβάδι, το καράβι στον Αρμενιστή και έπειτα, ο χτύπος της καρδιάς ανεβαίνει και αγαλλιάζει και πάλι, με το που σε καλωσορίσει ο Νας…

Είσαι κουρασμένος από το ταξίδι αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς, στέκεσαι και χαζεύεις για λίγο την παραλία, το φαράγγι, το Ναό και προσπαθείς να δεις τις διαφορές με πέρυσι… γιατί καμία χρονιά ο Νας δεν είναι ίδιος! Κάθε φορά, τα νερά του ποταμού Χάλαρη, του δίνουν και άλλη όψη! Άλλοτε άγρια, άλλοτε παραδεισένια και άλλοτε όψη που σε πονάει η καρδιά σου…

Η άλλη ημέρα ξημερώνει ήσυχη, δεν σε ξυπνάει κανένα ξυπνητήρι για να πας στη δουλειά, δεν σε ταράζει καμία κόρνα αυτοκινήτου. Ξυπνάς μόνος σου με λαχτάρα να βγεις έξω και να γευτείς κάθε σπιθαμή του τόπου που θα σε φιλοξενήσει για τους επόμενους έξι μήνες.

Στην αρχή όλα είναι οικογενειακά και ήρεμα: η καθημερινότητα, οι βόλτες στο Χριστό, η ποδηλατάδα μέχρι τον Αρμενιστή, το φτιάξιμο του νέου μποστανιού… μετά η κίνηση αυξάνεται… κόσμος έρχεται και φεύγει και έρχεται ξανά μέχρι που φτάνει Αύγουστος και το νησί «μπουκώνει»… νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι, ξένοι, ντόπιοι, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι!

Ένας τρελός χορός συζητήσεων, νέων γνωριμιών, παρεξηγήσεων, διασκέδασης, Αυγουστιάτικων πανηγυριών που όλοι οι ξένοι τόσο πολύ λαχταράνε… το απόγευμα της επόμενης κάποιου πανηγυριού με ρωτάνε: «Πότε είναι το επόμενο, τι ωραία πανηγύρια έχετε …» και εγώ τους απαντώ: «Καλά είναι τα πανηγύρια μας αλλά για να ζήσετε την αυθεντική εμπειρία ενός Καριώτικου πανηγυριού, ελάτε εκτός Αυγούστου!»

Και με κείνα και με τα άλλα φτάνει και ο Σεπτέμβρης… από τους καλύτερους μήνες στην Νικαριά: γαλήνιες θάλασσες, ηρεμία και πάλι, καμία βροχούλα, έτσι για το ξέπλυμα και απίστευτα ηλιοβασιλέματα… προσπαθείς να βρεις πάλι τον εαυτό σου συλλογιζόμενος όλα αυτά που έζησες και εφέτο!

Και κάπου εδώ φτάνει και η ώρα της επιστροφής. Υποχρεώσεις και αγαπημένα πρόσωπα σε περιμένουν στην πόλη… και όταν τα συναντήσεις, εξιστορείς όλα τα καλά και τα όχι τόσο καλά της περιόδου που ήσουν εκεί!

Και πάντα στροβιλίζει η ίδια ερώτηση στο μυαλό σου… «Πότε θα έρθει η ώρα που θα πάμε ξανά στο νησί…;»

Αφροδίτη Μελή
afroditemel@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.