Από το μπαλκόνι μου βλέπω τ' αστέρια.

Όταν έφτασα, η μεγάλη άρκτος, φάτσα μπροστά στο παράθυρό μου, όρθια, ένα τεράστιο τσουκάλι που έβραζε ανακούφιση. Είναι μέρες τώρα που άρχισε να γέρνει, να μη βλέπει τους καλαμαράδες, αυτά τα μικρά φωτάκια που γεμίζουν σα στεριά το σκοτεινό ορίζοντα. Πιο λίγα φωτάκια και η στεριά ξεμακραίνει.

Έχω μόνο δυο τσιγάρα ώρα να ρεμβάσω τα μικρά φωτάκια στο λιμάνι. Μικρά φωτάκια και τα σπίτια, γεμίζουν φωνές, αδειάζουν ησυχίες. Πιο λίγα φωτάκια και τα φύλλα αρχίζουν να χάνουν την πρασινάδα τους. Άναψες το δικό σου, άναψα το δικό μου κι έχουμε κάμποσα τσιγάρα ακόμα μέχρι να τα ξανασβήσουμε.

Στο βράχο κάτω από το σπίτι μου έδεσα την άγκυρά μου και δεν πάω πουθενά. Έκρυψα ένα μπουκάλι "η ωραία Αίγινα" γεμάτο γυαλικά, καρδιές κι ονόματα. Μετά έγινε το λιμάνι και σφράγισε για πάντα κι άγκυρες και καρδιές με μια θάλασσα γεμάτη μυρωδιές και χρώματα και ήχους.

Ακούω τα κύματα να σκάνε όταν κοιμάμαι το βράδυ. Μια μικρή κουκουβάγια κάθεται στο κάγκελό μου και δεν ξέρω αν αυτό το τς-τς-τς-τς είναι αποδοκιμασία για τη μικρή βαλίτσα που πηγαινοφέρνω, ή αν μου στέλνει φιλιά για να ξανάρθω. Ένα καράβι περνάει. Το βλέπω, το ακούω, το προσμένω και το σιχαίνομαι.

Μου 'χουν πει σ'αγαπώ με το στόμα, με το στυλό, με το πληκτρολόγιο.. Με τα κύματα ήταν η πιο ωραία μου φορά. Στηρίζω τα πόδια μου στα κάγκελα κι ανοίγω μια μεγάλη αγκαλιά. Κι εγώ σ'αγαπώ! Για τους ήχους και τις εικόνες, μα πιο πολύ για τα ένστικτα και τα αισθήματα. Για τη λαχτάρα, για την αγάπη της κουκουβάγιας που με κάνει να σε βλέπω πιο όμορφη απ' όλες.

Μια βουτιά ακόμα, δυο μεγάλα μάτια, ένα φλύαρο τριζόνι, ένα άσπρο άλογο, ένας μικρός σκατζόχοιρος, μια συκιά φορτωμένη, τσιβιά στην ταράτσα, ένα πικρό αντίο και γίνομαι χελιδόνι.

Μη μου πεις καλό χειμώνα. Πες μου να 'χω πάντα μέσα μου το καλοκαίρι. Πες μου καλή αντάμωση. Οτι δε θα χαλάσεις τη φωλιά μου. Πες μου ότι με είδες στην Ικαρία κι εγώ χαμογελούσα.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.