Τρίτο μέρος για την Τρίτη… για όσους το «από Δευτέρα» το βαρέθηκαν δηλαδή...

Ο Τέσκος με τα γλυκά του και τις βυσσινάδες του τόσα χρόνια το δείχνει απλόχερα, ο Συνεταιρισμός Γυναικών Ραχών αρχίζει και ξεχωρίζει, μήπως πρέπει να σκεφτούν κι άλλοι τον δρόμο της μικρής βιοτεχνίας τροφίμων; Κάτι ξεκίνησε με το κρασί, γιατί όχι με το μέλι, την μπύρα, τα αποξηραμένα φρούτα; Στην Γερμανία που την έχουμε της μόδας… δεν νοείται κάποιος να ψωνίσει π.χ. μπύρα που δεν είναι από την πόλη ή την περιοχή του… εδώ γιατί όχι;

Κι αν η μεγάλη δύναμη της Ικαρίας είναι τα ζώα, που είναι το τυρί, το κρέας, τα αλλαντικά; Γιατί τόση άρνηση να οργανωθούν μονάδες, σφαγεία, μικρές βιοτεχνίες τροφίμων με τεράστιες (κυριολεκτικά) προοπτικές εξαγωγών από το νησί, εντός και εκτός Ελλάδας; Πόσες δικαιολογίες ένθεν και ένθεν πριν γίνουν τα αυτονόητα βήματα για μια πραγματική, συνεργατική, συνεταιριστική εκμετάλλευση της κτηνοτροφίας, χωρίς καμία ανάγκη από έξω; Στην Ιταλία, δεν είναι μόνο μαφιόζοι… την παρμεζάνα, συνεταιρισμός παραγωγών τυριού (όχι βέβαια συνεταιρισμός ελληνικού κάμπου) την έχει κάνει το πλέον αναγνωρίσιμο τυρί του κόσμου…

Συμφωνώ, δεν θέλουμε 110 ανεμογεννήτριες… γιατί κανείς όμως δεν έχει προτείνει 10; Ή αν βγαίνει  40 μικρότερες; Ή κάτι τέλος πάντων; Που να φέρει λεφτά στον νησί ή τους κατοίκους του… Μόνο να την μπούμε στο μάτι της πλουτοκρατίας ούτως ειπείν… Στην Δανία υπάρχουν δεκάδες μονάδες επεξεργασίας απορριμμάτων, φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα, μονάδες γεωθερμίας, κτλ, ΛΑΪΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ή με την συμμετοχή Δήμων και Περιφερειών, που κάθε χρόνο εισπράττουν αναλογικά το μερίδιο από τα κέρδη της μονάδας… ναι, ναι στην Δανία…

Δεν είναι η Ικαρία Λάρισα… δεν είναι καν Σαντορίνη, πεζούλα την πεζούλα καλλιεργείται η γη… δεν είναι όμως και στο 1920… αυτόματα ποτίσματα, λιπάσματα, γεωπόνοι και οικολόγοι, νέοι μέθοδοι, μικρά θερμοκήπια, νέα είδη φυτών, αλλά και καλλιέργειες κάποτε αδύνατες (μανιτάρια, τρούφες, βελανίδια, βότανα, κτλ)… κανείς δεν πήρε χαμπάρι; Δεν χρειάζεται φαντασία, ας πεταχτεί κάποιος ως τη Χίο να δει πως αναγκαστικοί συνεταιρισμοί που θέλουν να συνεργαστούν καλλιεργούν-μαζεύουν-μεταποιούν-συσκευάζουν-προωθούν υποδειγματικά ένα προϊόν…

Περιμένουμε… και περιμένουμε… για τουριστική πολιτική, πόρους, και μάννα εξ ουρανού… από πού; Από τα κέντρα αποφάσεων που δεν μας αρέσουν; Την περιφέρεια και την νομαρχία που μας ρίχνει; Εδώ καλά-καλά δεν μπορούμε να πούμε τι θα γίνει με τους «γκρούβαλους», αν θα ανοίξει κάμπινγκ, πώς μπορούμε να βάλουμε τακτικές (καλοκαιρινές έστω) συγκοινωνίες… πού να μιλήσει δηλαδή κανείς για αρχιτεκτονική ταυτότητα, ενίσχυση και προστασία της πολιτιστικής ταυτότητας του νησιού ή για πολιτιστικό και κοινωνικό προϊόν, στήριξη των ντόπιων προϊόντων μέσω του τουρισμού…

…μένοντας για πάντα «ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές» άλλων τόπων και προορισμών; Άλλων νησιών που κάτι κατάφεραν; Μπροστά στα μάτια και κάτω από τα χέρια μας είναι… και ο τρόπος... και κόπος...

Νικόλας Κοντινάκης
nkonti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κοντινάκη.