Κάποιες νύχτες σαν και απόψε, ο χρόνος κολλά… στο μυαλό γίνεται χορός μνήμης και ονείρων. Και ο  Μορφέας, αδιάλλακτος, δεν έρχεται ποτέ να με βρει... Η μόνη μου παρηγοριά… οι Ικαριακές διαδρομές. Άλλες πραγματικές… με εικόνες, που ζωντανεύουν, εμπρός μου και άλλες φανταστικές… που το να τις κάνω αλήθεια, μετατρέπεται σε στόχο.

Ένα δροσερό βράδυ του Αυγούστου, ξεκινάμε την νύχτα μας στον Αγ.Κήρυκο . Παντοτινή συντροφιά μου η Κατερίνα. Όταν περάσουμε πολλές ώρες  - μέρες μαζί… αυθόρμητα αρχίζω να την φωνάζω «αδερφάκι». Και το πιο τρελό… της αρέσει και απαντά. Με αυτό το κορίτσι έχουμε ένα μαγικό τρόπο να μιλάμε χωρίς λέξεις. Ακούγεται κάπως, αλλά είναι αληθινό. Κοιταζόμαστε στα μάτια και καταλαβαίνουμε, η μία την άλλη… Όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν αλλάζει η σιωπηλή επικοινωνία μας. Το βράδυ αργά, κοιμηθήκαμε στο σπίτι της και είχαμε συμφωνήσει μόλις σηκωθούμε, το πρωί… θα πάμε Καραβόσταμο. Να πιούμε καφέ με τη γιαγιά.

Έτσι το πρωί… σηκωθήκαμε με κέφι… Αγαπημένη διαδρομή αυτή.  Ήρθαν μαζί μας ο Νίκος και η Άννα.

Ξεκινάμε… Οδηγός και υπεύθυνος μουσικής η Κατερίνα. Εγώ και η Άννα πίσω… δίνουμε συναυλία. Τα κομμάτια που παίζουν είναι μονάχα δυο. Πριγκηπέσα από Μάλαμα και τα ανείπωτα από Ζερβουδάκη. Ξανά και ξανά…  Ξανά και ξανά μέχρι να φτάσουμε στο χωριό… Η αίσθηση αυτή που ένιωθα… δεν ξέρω αν μπορώ να την περιγράψω. Ο δροσερός αέρας μάς χάιδευε τα πρόσωπα… Οι εικόνες της όμορφης αυτής διαδρομής, στολίζονταν με τους  υπέροχους στίχους των τραγουδιών. Και εμείς  μονάχα τραγουδούσαμε! Φτάσαμε…

«Καλώς τα!» φώναξε η γιαγιά μόλις περάσαμε την πόρτα και σπινθήριζαν τα μάτια της καθώς έβλεπαν μια μια τα εγγόνια της.  «Έλα… Κατερινάκι μου, φτιάξε τα καφεδάκια μας!» είπε.
Καθίσαμε όλοι γύρω γύρω από το μεγάλο τραπέζι της γιαγιάς. Περιμέναμε να προβάλει και ο παππούς όπου να’ναι. Η γιαγιά άρχισε να ρωτά μία μία τι κάνουμε και πώς περνάμε… Κυρίως τα συναισθηματικά μας την ένοιαζαν… Τη Κατερίνα δεν την ρωτούσε… ήταν καλυμμένη, αφού έβλεπε δίπλα της, τον Νίκο. Καμάρωνε την ευτυχία τους. Στο στόχαστρο η Άννα και εγώ! Και όσο μάγκας και αν είσαι, τη λύκαινα δεν την ξεγελάς!

Ήρθε η ώρα να φύγουμε… να κάνουμε κι άλλη ικαριακή διαδρομή. Ο ήλιος είναι τόσο λαμπερός και εμείς τόσο δυνατοί, μετά το καφεδάκι της γιαγιάς… Την φιλάμε για να φύγουμε και πριν φτάσουμε στην πόρτα… μας λέει η γιαγιά: «Ζευγαρώστε βρε! Είναι η κατάλληλη εποχή!»

Και για την γιαγιά το ζευγαρώστε δεν σημαίνει «κάντε παιχνίδι». Σημαίνει ερωτευτείτε… ενωθείτε… Γίνετε ζευγάρι… .Ζευγαρώστε!

Σίγουρα… όλοι σκεφτόμασταν τις λέξεις της γιαγιάς. Ο καθένας με τον τρόπο που χρειαζόταν!

«Φύγαμε για Εύδηλο;» ρώτησε η Κατερίνα.

«Φύγαμε!» απάντησα .

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.