Οι παραδοσιακοί οικισμοί της Ικαρίας είναι στους περισσότερους από εμάς πια γνωστοί. Σπίτια μονόχωρα, αντιπειρατικά όπως τα ονόμασαν μετέπειτα, φτιαγμένα από πέτρα, χωρίς συνθετικό υλικό, ενώ η στέγη ήταν καλυμμένη με μία πλάκα Ικαρίας. Ήταν όλα κρυμμένα καλά μέσα σε πυκνή βλάστηση και προσαρμοσμένα στο φυσικό περιβάλλον,ώστε να είναι αόρατα από οποιοδήποτε σημείο,για λόγους ασφαλείας.

Η προγενέστερη αρχιτεκτονική της Ικαρίας και ο τρόπος αξιοποίησης μεγάλων κοιλοτήτων σε βράχους θα έπρεπε να είναι μέσα στους σημαντικότερους παράγοντες προβολής του νησιού. Αντιθέτως, αυτοί, όπως πολλά άλλα μνημεία, το ένα μετά το άλλο, αλλοιώνονται ή χάνονται, σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες ή την νέα «αισθητική» που κυριαρχεί.

Υπάρχει ένα μέρος, «δυο κουμαρές δρόμο» από το σπίτι μου στην Ικαρία, που μόλις διαβώ το κατώφλι το πρωί στρέφω το βλέμμα μου κατά εκεί να το κοιτάξω. Σαν να είναι αυτό που καθορίζει την ύπαρξη μου στο χώρο, που βεβαιώνει ότι όλα είναι εντάξει, πως είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Ένα μέρος που στη καρδιά μου είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου τούτου, αφού από εκεί πάνω μπορώ να δω τα πάντα.

Σ’ αυτήν τη φωτογραφία δε σε απασχολεί το διάφραγμα για να ορίσεις το βάθος πεδίου. Αναλαμβάνει η ομίχλη και δεν υπάρχει βάθος. Επιμένεις όμως να «βαρέσεις», όπως λέει και ο φίλος Γιώργος.