Κάθε χρόνο τελειώνοντας τις διακοπές μου στην Ικαρία δυσκολεύομαι πολύ στην ιδέα της επιστροφής στην Αθήνα. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Αθήνα, αντίθετα την αγαπώ πολύ. Το ίδιο σύνδρομο, της αίσθησης ενός βίαιου και αθέλητου αποχωρισμού, έχουν και πολλοί φίλοι μου. Κάτι σαν εξάρτηση σε ουσία, η Ικαρία μπαίνει στο αίμα σου και σε κρατά.
O μελισσουργός ή μελισσοφάγος (merops apiaster) πετάει και πάλι πάνω από τα χωριά της Νικαριάς. Είναι το ομορφότερο αποδημητικό πουλί που κάνει στάση στο νησί μας και μας έδωσε την ευκαιρία να το απαθανατίσουμε. Με το πολύχρωμο κουστούμι του αλλά και το μελωδικό του τιτίβισμα, δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο. Συνήθως επικοινωνεί με δισύλλαβες και τρισύλλαβες φράσεις, ενώ οι μονοσύλλαβες δηλώνουν απλώς τη θέση τους ή την απουσία κινδύνου.
Οι προβολείς που φωτίζουν το Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Κηρύκου έσβησαν. Το δυνατό τους φως έφυγε και πήρε μαζί του τις έντονες αντιθέσεις και τις σκιές. Όλα λούστηκαν από τις ακτίνες του αυγουστιάτικου φεγγαριού. Ήταν η δεύτερη πανσέληνος μέσα στον ίδιο μήνα και για την περίσταση το προαύλιο του μουσείου ήταν ανοιχτό για να υποδεχτεί το κοινό.
Κάποιοι είστε ήδη στο νησί, κάποιοι ταξιδεύετε αυτήν την ώρα, κάποιοι μετράτε μέρες ή και ώρες για να μπείτε στο πλοίο για την Ικαριά! Αν είστε από τους τελευταίους… βιαστείτε! Η χτεσινή πανσέληνος υψώθηκε στον ουρανό της Ικαρίας, καλωσόρισε τον κορυφαία μήνα του καλοκαιριού, γέμισε γαλήνη τους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού και φώτισε το δρόμο για να ‘ρθειτε στα λιμάνια του!
Ένα μεγαλούτσικο κτήμα είναι στη μέση του χωριού. Χώμα και τοιχαλάκια. Μα στο πάνω πεζούλι δεσπόζουν δυο τεράστιες βελανιδιές η μια κολλητά στην άλλη. Τριγύρω τους μεγαλώσαμε, πότε κρυβόμασταν από τους γονείς, πότε σκαρφαλώναμε στους κορμούς, πότε βγάζαμε φωτογραφία τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που παιχνίδιζαν ανάμεσα στα κλαριά...