Σ: «Τι λες… πάμε Κουτσίκου;»
Θ: «Πάμε να ανοίξει η ματιά μας…»

Οι Μαγιάτικοι περίπατοι στο χωριό, με προορισμό «στου Κουτσίκου» είναι από τα πιο μαγικά βήματα που μπορεί, να κάνει, κανείς. Δυστυχώς δεν γνωρίζω την προέλευση του ονόματος του, αλλά γνωρίζω καλά τη μαγεία αυτού του σημείου.

Ξεκινάμε από το Κουβαράτο με βήμα  αργό. Γιατί αυτή η διαδρομή δεν σηκώνει βιασύνη. Κάθε φορά η συζήτηση περιορίζεται στην ομορφιά αυτού του τοπίου..και σε αυτή την τρομερή σύνδεση… θάλασσας και βουνού! Ο Άρης ποταμός από τη μια ματιά και από την άλλη ο Αθέρας… αγέρωχος! Και όλος αυτός ο συνδυασμός, πλημμυρισμένος από την ευωδία της σπάρτης.  Η απόσταση μέτρια ίσως και δυνατή για καπνιστές σαν και μένα, αλλά κάθε φορά με τυλίγει μια ευχαρίστηση και μια περηφάνια. Θαρρώ πως κρύβω και’γω μέσα μου, τούτες τις άγριες ομορφιές. Βουνό… θάλασσα και σπάρτη!

Σε κάποια σημεία του αμαξωτού θα χρειαστεί λίγη προσοχή στις στροφές, όταν σπάνια περνούν κάποια αυτοκίνητα. Και ας κοιτάζουν κάπως παράξενα… Αν δεν περπατήσεις αυτή τη διαδρομή, δεν μπορείς να νιώσεις… Ειλικρινά οι λέξεις μου δεν μπορούν να μεταφέρουν αυτή την αίσθηση… όσο και αν θέλω.

Θ: «Φτάσαμε…»  
Σ: «Ας κάτσουμε στην πεζούλα…»

Και εγώ παρά τη βαριά μου ανάσα, θα ανάψω ένα τσιγάρο. Τέτοια θέα χωρίς τσιγάρο, δεν μου πάει. Ίσως αφήνομαι στην ψευδαίσθηση, πως την ρουφώ μέσα μου, όλη αυτή την φυσική ομορφιά.

Θ: «Σαν να ζωντάνεψε κάποιο παραμύθι… είναι!»  
Σ: «Ναι..αδερφάκι…»

Μια απίστευτη δροσιά υπάρχει στον αέρα. Διάφανα νερά, τρέχουν μελωδικά, πάνω σε πέτρες τεράστιες και περνούν ανάμεσα από δέντρα πανύψηλα, με περίτεχνους κορμούς και κλαδιά. Κορμοί τυλιγμένοι… με περιδέραια από φύλλα. Μια εικόνα που σε κάνει να πιστεύεις… πως ίσως υπάρχουν νεράιδες… και ζουν σ’ αυτό το τόπο, στου Κουτσίκου.

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.