Το δέρμα που κατοικώ  -έτσι λέει και ο Αlmodovar-  έχει πάνω χαραγμένη μια λέξη.
Με μελάνι. Δεν έχει το χρώμα που έχουν τα νερά γύρω γύρω απ το νησί.
Και δεν έχει ούτε τη μυρωδιά του χορταριού που χώνεται στα ρουθούνια, μόλις κάνεις δυο βήματα απ’ τους κάβους.
Είναι απλώς μία λέξη που κρύβει μέσα της, αφορμές για να μεγαλώνω με μια θύμηση.

Το αϊράκι το ένιωθα να περνά από μπροστά μου και να θυμίζει ότι βρίσκομαι στο πέλαγο.  
Μου δρόσιζε το σώμα μετά τον ήλιο στο Να, όταν περπατούσα μέσα στο φαράγγι.
Ακουγόταν να ανασαίνει μαζί μου όταν γυρνούσα απ' την πλατεία στο σπίτι μου.
Ακόμα και όταν τα αυτιά μου τα βούλωναν τα ακουστικά κι ακουγόταν μέσα μου η τύπισσα των Άνεμος σα νύμφη, το αϊράκι πάλι έμπαινε απ' αλλού και είχε το δικό του ηχείο μέσα μου.
Από μικρός το έβλεπα κιόλας. Όταν κατέβαινα στην πλατεία και περνούσα έξω από ένα μαγαζάκι με διάφορα καριωτο-πράματα. Το έβλεπα πάνω στην ταμπέλα σκαρφαλωμένο και ζωγραφισμένο. Σαν από μόνο του να πήγε εκεί και να ‘κατσε. Τότε που ακόμα δεν ήξερα...

Ήρθε η στιγμή που το είδα ανάποδα. Σα να ‘χε ένα καθρέπτη απεναντί του και τον κοίταξα.
Την στιγμή εκείνη δεν είναι μόνο ότι είδα την Ικαρία μέσα του. Κατέβαινα το πλακόστρωτο ανάποδα για να συναντήσω έναν άνθρωπο.. Κι ανάποδα το είδα το αϊράκι. Κι ανάποδα είδα κι εκείνον..

Κι απο τότε.. στο δέρμα μου κατοικεί το ΑΪΡΑΚΙ.
Κι εκείνος ο άνθρωπος παντού.

Αχιλλέας Αγγελιδάκης
ahos_025@windowslive.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.